Met het moederschap (of eigenlijk ouderschap) zijn onze behoeftes verschoven naar de tweede plek. Mijn man is naast zijn werk, waar hij gek op is, graag thuis. Maar voor zijn hobby’s is dan ook niet altijd tijd. Ik ben een echt sociaal dier en begeef me graag onder de mensen. Hij geeft me die mogelijkheid, door thuis te blijven. Ik ben al verschillende nachtjes weggebleven terwijl hij de boel draaiende houdt thuis. En regelmatig spreek ik af met vriendinnen voor een borrel of sushi.
Voor onze gezamenlijke hobby’s blijft er niet zoveel tijd over. Af en toe gaan we lekker uit eten. We zijn echte escapejunkies, maar de laatste escaperoom die we gespeeld hebben was afgelopen zomer. En daarnaast zijn we gek op reizen. Wie me volgt weet dat onze twee maanden in Nieuw-Zeeland ver boven aan het lijstje staan met de tofste dingen die ik ooit gedaan heb. Tijdens onze rondreis van drie weken door de Peloponnesos kon mijn oude ziel z’n hart op. En daarna vier weken Ierland. Zo dichtbij, maar toch zo’n andere wereld. De afgelopen jaren deden we het met twee keer Tuinesia en Center Parcs. Voor onze (niet meer zo kleine) Saar prima.
Het afgelopen jaar zijn we ook twee keer op reis geweest met een bevriend stel. Telkens vijf dagen naar een stad in Europa. In zo’n week spelen we ongeveer 10 escaperooms en de rest van de tijd benutten we om de stad te bekijken, heerlijk te eten en het vooral erg gezellig te hebben met elkaar. De eerste keer was Saar nog een baby en zat ze veilig in mijn buik. Saillant detail was dat we tijdens onze bankberoving onder allerlei laserstralen door moesten. Niemand lukte het. Drie mensen zo dun als een plank. Maar ik, walvis van nature en bovendien 25 weken zwanger van Saar kwam in één keer het labyrint door. Dat mijn bevalling niet spontaan tot stand kwam toen ik nogal fanatiek de overige teamleden door die lasterstralen coachte is een klein wonder. Vorig jaar pasten mijn ouders op en maakte ik de grote fout om te willen videobellen halverwege de reis. Het arme kind is 2,5e dag ontroostbaar geweest. Voor mei 2023 staat Budapest, Berlijn, Athene of Barcelona op het programma. Maar………. mijn moederhart weet niet of ik het aan kan. Ik kan prima vijf dagen zonder mijn kind (sorry moedermaffia). Maar mijn hart breekt bij het zien of horen van het verdriet van mijn kind. Ze blijft in goede handen achter bij mijn ouders, maar ik zie haar radeloze handjes die op haar hoofdje slaat (dat doet ze als ze heel erg van slag is) en ik hoor haar intens snikken.
Ik weet niet of ik er goed aan doe om haar zo lang in de steek te laten. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat we tot haar 18e nooit meer een aantal nachten samen weg zijn….
Overigens heeft mijn man in het voorjaar een congres van vier dagen. Ik zal dan vier hele dagen en nachten alleen zijn met Saar. Dat vind ik best spannend; ik ben geen geboren moeder, al voel ik heel veel liefde voor mijn kind. Maar ik ben niet zo’n type dat beklijft bij hele dagen knutselen en aanrommelen met kinderen. Ik ben ook altijd de laatste die haar hoort ’s nachts. Ik ben zo’n type dat er ineens achter komt dat de luiers of de melk op zijn. Ik hoop maar dat het goed komt……
Ik ben heel benieuwd: gaan jullie weleens één of meerdere nachtjes weg zonder jullie kinderen?
Ja hoor, regelmatig. En dat ligt bij een aantal mensen in onze omgeving best wel gevoelig, want: dat zouden zij nooit doen. Nou: wij wel! Wij genieten en komen heerlijk bij van het doen van alleen maar ‘grote mensen dingen’. En dochterlief en opa en oma (of tante en oom) genieten van de periode dat ze samen zijn. Nou moet ik zeggen dat we nooit geconfronteerd zijn met een verdrietig kind voor 2,5 dag, wel voor even maar dat hoort erbij. Ik zou de volgende keer dan ook niet meer videobellen als ik jou was. (uit het oog uit het hart- is dan minder verdrietig?)
En o ja: ieder jaar ga ik in de winter 8 dagen naar de zon. Alleen. Goed voor mijn winterdip. En heerlijk een week alleen zijn om bij te tanken en boeken te lezen. Dat heeft wat moeite gekost, mijn man was het er in eerste instantie niet mee eens om alleen met onze dochter te blijven, maar oma springt bij en is inmiddels helemaal geen probleem meer.
Iedere moeder is anders. Ik ben, toen het oudste kind 13 jaar was, pas voor de eerste keer samen met mijn man een paar nachtjes weggeweest. Er was toen oppas in huis, die zorgde voor de kinderen. De jongste was toen 3 jaar. Voor die tijd gingen we alleen een avondje weg, terwijl de kleinste in ieder geval al op bed lag.
Ik ben niet de norm he. Maar ik zou het niet gekund hebben om mijn jonge kind intens verdrietig achter te laten zonder mama of papa.
Oei, dat ligt ook zó erg aan je kind!
Hier is de wens er zeker, maar één van onze kinderen ‘laat het niet toe’. (Ja, als het persé moet vast wel, maar medisch verhaal). Dus dat houden we gewoon tegoed als ze wat groter zijn.
Je komt ook weer terug toch.. het is niet zo dat je je kind in de steek laat.
Hóe je het precies doet als stel maakt niet zoveel uit, maar dat je zo af en toe tijd voor elkaar neemt lijkt me wel gezond. Kort door de bocht: kinderen gaan ook de deur weer uit, en dan is het wel fijn als je elkaar nog steeds leuk vind 🙂