Puffend op handen en knieën zat ik op bed. Kreunend hing ik onder de douche. Onhandig zat mijn man er naast. Boos, omdat ik geen helder antwoord op zijn vragen kon geven. Happend naar adem zei ik hem dat ik echt niet meer wist of ik nu geplast had of niet en wanneer ik voor het laatst gegeten had. Ik kon niet meer rechtop lopen van de pijn en stortte halverwege de gang in elkaar. Daar lag ik dan. Dikke tranen van machteloosheid liepen over mijn wangen. De krampen kwamen, maar gingen niet weg. Heftiger en heftiger. Ik lag daar een minuut of tien rillend vanonder de douche vandaan. Ik moest overgeven en riep of hij alsjeblieft kon komen. Hij legde me in bed terwijl ik mijn buik nog steeds krampachtig samentrok. Mijn hele lichaam begon te schokken.
Als je dit leest, denk je dat het een stukje is uit mijn bevallingsverhaal. Maar nee, het gebeurde gisteravond. Een aanhoudend zeurende buikpijn ging over in een aanval van intense pijn. Als ik niet beter wist, lag ik te bevallen. Het is dat ik weet dat er geen kindje in mijn buik zit, en er niets in mijn buik zat om van te bevallen. Ik durfde de dokter niet te bellen om half 9 ‘s avonds en mijn man is sowieso van het type dat na een geamputeerd been denkt het nog wel zelfstandig te redden. Na 2 uur lang vast gezeten te hebben in deze krampaanval begon het iets weg te zakken. Mijn hartslag daalde en ook mijn ademhaling kreeg ik beter onder controle.
Vandaag belde ik mijn dokter. Er kunnen complicaties ontstaan na een IUI behandeling. Maar zo heftig, hebben zelf nog nooit meegemaakt. De enige echt ernstige complicatie is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar die kan nog niet aan de orde zijn. Het is waarschijnlijk een kwestie geweest van de vreemde slangetjes in mijn baarmoeder die daarop getriggerd hebben in combinatie met bijwerkingen van het hormoon.
Ik ben wakker geworden met een kater. De korte periode dat ik niets voelde bij wat we deden is voorbij. Gisteren was heel duidelijk dat je het kun negeren, maar het is er toch. Het laat zich zien als het er zin in heeft, niet wanneer wij dat willen. Het breekt in in onze levens en sluimert gewoon door. Ik huil tranen met tuiten omdat ik me zo eenzaam voel. Mijn lichaam is overgenomen door de dokters, de medicijnen, de processen en de medische wereld. Ik ben niet meer mijzelf. Mijn lichaam is niet meer van mij. Ik voel me breken onder de krachten die aan me trekken en ik wil dat het stopt. Ik wil gewoon dat het stopt.
Duw me omver
stuur me met tegenzin de kou maar in
blaas me maar omver en stoot me om
ik kan niet kapot
kijk me niet aan maar
kijk dwars door me heen
en laat me verloren
laat me alleen
ik kan het best zelf
ik heb je hulp niet nodig
het is heel lief maar overbodig
vast een goed bedoeld gebaar
vang me niet op
als ik naar beneden val
het steeds opnieuw verknal
ik ga vanzelf vast wel weer staan
ik kan het best aan
maar als ik mezelf geen bescherming meer bied
als ik op dreig te geven ook al zie je ’t niet
blijf je dan hier, laat me niet in de steek
wil je me lijmen als ik breek
Wat je graag wil is op zo’n moment waarschijnlijk ondergeschikt aan de heftigheid van wat er op dit moment gebeurd hé!!!
Sterkte! Zo erg heb ik het nooit gehad, maar het is een hel ❤
Wat is dit een lijdensweg! Jullie moeten er veel voor over hebben. Ik wens jullie een gezond kind.
Sterkte voor jou en je man.