Dit verhaal is een ode aan mezelf. Vandaag had ik mijn assessment for learning. Mijn derde inmiddels. Een belangrijk moment waarbij het onderwijs dat je verzorgt en je pedagogisch en didactisch handelen onder de loep wordt genomen.
De aanloop hiernaar was al niet heel makkelijk. Zelf werd ik goed ziek. Saar werd ziek. En zodoende zat ik vanmorgen om 5 uur in bad mijn les nog door te nemen. Eenmaal op school aangekomen bleek ik mijn lesformulieren thuis te hebben laten liggen en de software die ik nodig had liet het ook afweten door een storing. Geen formulier om op terug te vallen en geen digitale ondersteuning dus.
Toen de dag begon heb ik mijn assessor één keer aangekeken en daarna niet meer. Ik heb mijn les gedraaid en dat verliep vrij soepel. Er gebeuren altijd onverwachte dingen, maar ook daarin kon ik laten zien dat ik het overzicht heb en flexibel ben in mijn omgang met de kinderen.
Ik heb een geweldig eindgesprek gehad en mijn assessment afgesloten met een 9. Die negen staat best mooi, maar de woorden die ik meekreeg waren veel en veel belangrijker. De groei die ik heb doorgemaakt t.o.v. mijn laatste assessment (twee maanden geleden) is gigantisch. Sommige mensen hebben voor zo’n ontwikkeling jaren nodig. Ik groei harder dan ze bij kunnen houden. Ik heb laten zien dat ik kan differentiëren op 3 niveaus, ik heb laten zien dat ik leiding geef aan de groep, ik heb laten zien dat mijn vakkennis op orde is, mijn taalgebruik is heel rijk, ik kan voldoende tempo houden in mijn instructies. Maar bovenal groei ik in mijn rol als leerkracht. Wie wil ik zijn? Wat wil ik de leerlingen meegeven? Mijn gevoeligheid en kwetsbaarheid zijn prachtige eigenschappen die ik ook in mag gaan zetten voor de leerlingen.
De feedback is nu dat ik meer balans mag gaan vinden. Ik heb mezelf namelijk gevonden, in wie ik ben voor de klas. Nu mag ik gaan onderzoeken en experimenteren hoe ik mijn zachtaardige, fijngevoelige en lieve kant kan implementeren in de vrij rechtlijnige juf die ik nu ben. En de volgende feedback was dat ik veel, veel aardiger voor mezelf MOET worden. Wat ik presteer, wat ik gedaan heb, dat heb ik op eigen kracht gedaan. De omstandigheden waren niet makkelijk. Maar ik deed het. En ik heb die groei laten zien.
Verder ben ik wel de loedermoeder van het jaar 2022. Want voor deze beoordeling liet ik mijn kind met 39.9 graden koorts achter in het huis van de oppas. De tijd met haar komt niet meer terug.
Morgen pak ik haar vast en knuffel ik haar. En zeg ik sorry voor het feit dat ik er niet was.
Wat goed gedaan en geweldige woorden en feedback.
Ik vind je geen loedermoeder. Je zat niet op het terras te borrelen en liet je kind ziek achter. Topper.
Beterschap voor je kindje.
Bedankt voor je berichtje 🙂
Ze is inmiddels gelukkig opgeknapt (en nu heb ik het)
Beste mevrouw FF,
Wat een mooi resultaat. Gefeliciteerd.
En van moeder tot moeder: je bent natuurlijk geen loedermoeder, dat weet je zelf vast ook wel, en je hoeft geen sorry te zeggen tegen je kindje. Je hebt haar toch verzorgd en in goede handen achtergelaten?
Vanzelfsprekend moet die knuffelachterstand wel worden ingehaald ;-). Dat is vast genieten voor jullie beide.
Hartelijke groet,
Hey! Bedankt voor je berichtje. Soms kan het wel een beetje zo voelen. Dan is het fijn dat andere (moeders) je vertellen dat het oké is.
Dat knuffelen, dat zijn we nog steeds aan het inhalen!
Je dochter heeft ook nog een vader, waar was hij dan om voor zijn kind te zorgen? Dan zouden jullie loederouders zijn want hij bleef ook niet thuis bij zijn zieke dochter.
Blijkbaar hadden jullie beiden iets waardoor jullie beiden geen andere mogelijkheid zagen dan een ziek kind in goede handen achter te laten. Soms is dat zo, maakt je nog geen loederouders.
Bedankt voor je reactie en de nuance die je geeft. Over het algemeen hebben moeders de neiging om het zichzelf meer aan te trekken/ aan te rekenen dan de vaders. In elk geval wel in dit huishouden. Je reactie helpt me daar weer even over na te denken.