Meltdown

Een totale meltdown wil ik het niet noemen, maar het kwam aardig dichtbij. Na mijn coronabesmetting en de gevolgen daarvan ging ik veel te snel aan de slag. En toen kwam er heel veel uit.

Op een dag stond ik voor de klas en wist ik zeker dat ik het verleerd was. Of misschien wel nooit onder de knie heb gekregen. Mijn meest waardeloze stagedag ooit. Alles wat ik probeerde mislukte. Ik was mezelf kwijt. Ik was het plezier in het lesgeven kwijt. Er was die dag niet één ding dat ik leuk of fijn vond. Naast de gebruikelijke twijfels rondom mijn studietraject en de richting van mijn leven, begon ik mezelf diep in mijn hart af te vragen of ik dit nog wel wilde. Toen ik naar huis reed was ik diep bedroefd en heel verdrietig. Ik praatte erover met mijn coach, partner, vrienden, medestudenten en stagebegeleider. Een absoluut dieptepunt tijdens de afgelopen jaren, als je het mij vraagt. Het resulteerde in de conclusie dat ik tijd zou gaan nemen om te herstellen en het verwerken van wat zaken uit het (recente) verleden.

En net toen ik accepteerde dat ik ‘het even niet wist’, ‘tijd voor mezelf zou nemen’ en ‘een stapje terug zou doen’ kwam daar een fijne lesdag achteraan. Eentje waarin ik totaal ongedwongen voor de klas stond, juist omdat we alle obstakels hadden weggenomen. Ook voor vandaag zou ik maar 1 les geven. Onverwacht en onvoorbereid draaide ik de hele dag de klas. De hele dag. Elk moment. Elke lesovergang. Naast die ene les had ik niets voorbereid. En toch kon ik het. De kinderen waren hard en gemotiveerd aan het werk. Het was gezellig en er was tijd voor een grapje. Het mooiste compliment dat ik kreeg ging over een leerling die op alle gebieden (sociaal-emotioneel en cognitief) een enorme uitdaging is. Mijn mentor gaf me terug dat ik het ontzettend goed had aangepakt vandaag met hem. Hierbij noemde ze ook een aantal specifieke situaties en handelingen. Ik kan en mag daar natuurlijk niet verder over vertellen. De situatie is ontzettend complex.

Een bijzonder proces, als je het mij vraagt. Soms laat je iets los of neem je in je hoofd al afscheid van een idee, plan of gevoel. En juist als je iets na een lange worsteling eindelijk los kan of durft te laten komt het soms bij je terug. Het feit dat ik even niet meer hoefde, zorgde er in dit geval voor dat het plezier en mijn zelfvertrouwen weer terug kwamen.

Doodmoe, maar zelden zo voldaan, ging ik naar huis.