Ik merk weinig van de medicatie die ik toegediend krijg. Geen hoofdpijn, geen buikpijn en ook geen depressieve gevoelens. Het enige waar ik last van heb is mijn dochter die ’s morgensvroeg keihard in mijn oor gilt om te zeggen dat ik: ‘nog een pjikkie moet’. Fijngevoelig. Is het ontbreken van die signalen nou goed of niet? We gaan het vandaag weer zien.
Als ik mijn shirt omhoog trek tel ik vijf blauwe plekken. Een aantal verkleuren al, die zullen hopelijk snel wegtrekken. Links zie ik een striem bloed. Dat was de naald die bleef hangen laatst. Iets verder naar boven ook bloed. Dat zal ook wel een blauwe plek worden. Ik kijk naar de naald die uit mijn buik gehaald wordt en de rode bloeddruppel die uit het gaatje piept. Best interessant om te zien. En dat voor iemand die niet tegen bloed of naalden kan.
In de striemende regen rij ik naar het ziekenhuis. Wanhopig ga ik mijn hele bellijst af. Maar alle mensen die ik wil spreken zijn aan het werk of niet beschikbaar. Ik kan de stilte om me heen en het alleen zijn met mijn gedachten even niet aan. Toch zal ik het met mezelf moeten doen, want niemand neemt op. Het is takkedruk op de weg rond half negen, dus ik kom maar net op tijd. We wisselen de plichtplegingen uit:
Wanneer ben je ongesteld geworden? Zondag, zoals ik reeds gemeld heb.
Hoeveel medicijnen spuit je? De 112,5 eenheden die jullie mij voorgeschreven hebben.
Voel je iets? Nee.
Wil je maatschappelijke hulp? Nee.
Zullen we kijken? Ja.
Als het echo-apparaat is ingebracht denk ik het al te zien. Het is net de ballenbak van Monkeytown. Geen goed teken. Ik wil geen 100 follikels zien. Ik wil er één. In de andere eierstok zie ik hetzelfde beeld. De arts port en duwt nog wat meer met dat ding in me, in de hoop toch een dominante te vinden die aan het groeien is. Helaas. We bespreken het ‘plan’. Dat bestaat uit het ophogen van de medicatie en een nieuwe echo over twee dagen.
Ik hoef geen parkeergeld te betalen. Dat betekent dat ik binnen 20 minuten in en uit was. Terug in de auto denk ik na. Ongemerkt rij ik 140. Maar even wat afremmen, voor ik straks mijn rijbewijs kwijt ben. Ik voel geen emotie. Eigenlijk voel ik me heel vlak. Ik merk dat ik steeds verder los kom te staan van mijn lichaam. Het is heel gek om niets te voelen bij iets dat je heel veel doet. Het zal wel een soort dissociatie zijn van mijn geest om mij te beschermen. Ik ben doodsbang voor het gevoel niets te voelen. Mijn kracht en zwakte licht bij mijn emoties. De kracht om te voelen wat ik voel en dat onder woorden te brengen. De kracht om een ander aan te voelen en empathie te voelen. Het is tevens mijn zwakte, want ik kan amper scheiden wat van mij is en wat van de ander. En ik kan me er al helemaal niet voor afschermen. Als ik niets meer voel dan vlakte en leegte weet ik dat het niet goed met me gaat. Het is alsof ik net bij de bakker een broodje gekocht heb, in plaats van een zware medische behandeling onderga. Maar misschien is dit de enige manier om het op de lange termijn vol te houden. Ik zet de liedjes op die veel voor me betekenen en waar ik op een gewone dag al om moet janken. Maar er komt niets. Ben ik dit wel? Maar als ik dan de chocoladesint van mijn dochter in mijn mond prop en de fles cola aan mijn mond zet, weet ik nog steeds mezelf ben.
Donderdag weer een echo. De dag waarop ik drie jaar geleden ontdekte dat ik zwanger ben is misschien wel mijn lucky day.
Ik heb me nooit eerder gerealiseerd hoe heftig zo’n traject is. Vol van spanningsmomenten, hormonen, verwachtingen, teleurstellingen. Het is bijna onmenselijk om deze snelopvolgende pieken en dalen mee te moeten maken.
Ik duim in stilte met je mee dat die Lucky day zich herhaalt. Het is je gegund!
‘Zelfs ik’ die het al een keer heeft meegemaakt was even vergeten hoe het écht was.