In de buik – Uit de buik

Eigenlijk is het tijd voor een oerdegelijk stukje over FIRE-principes en al wat daarbij komt kijken. Inmiddels begint dit een echte mom-blog te worden. Ik heb al een tijd niet geschreven over financiële zaken. Dat komt vooral omdat ik geen tijd heb voor financiële zaken.

Exhibitionistische neigingen

Iemand (m/v) suggereerde laatst dat ik wellicht last had van exhibitionistische neigingen met betrekking tot het uiten van mijn gevoelens. De opmerking heeft mij aan het denken gezet. Het kwetste mij ook. Het raakte me, harder dan ik wilde. Maar ik heb ook al een tijd geleden geleerd over eigen verantwoordelijkheid. En dat je niets aan de boodschap kan veranderen, maar alleen hoe die bij jou aankomt. Toch werd ik aan het denken gezet. Al die mensen die zo graag meelezen met mij, inclusief de persoon in kwestie, genieten die van mijn pijn en verdriet? Of herkennen ze zichzelf misschien in een deel van mij? In mij raast een storm die zich uitbreid tot een orkaan. Overweldigend, dat is alles wat ik voel. En dus begon ik deze blog ooit om iets over onze FIRE-reis te vertellen. Maar inmiddels heb ik gemerkt dat het helend werkt, om over mijn gevoel te praten. Keer op keer. En dat maakt van u wellicht een exhibitionistische lezer. Beste m/v. Mijn blog. Bevalt het niet, lees het dan vooral niet. Ik kan nu schrijven over degelijke oersaaie onderwerpen zoals onze SR (51% YTD), ons belegd vermogen (150k), ons totaal vermogen (meer dan 300k), mijn inkomen (0 euro), de hoeveelheid pakketjes die ik bestel (momenteel geen), maar ik kies ervoor om te schrijven over mijn gevoel.

Opgeven

Iemand anders noemde mij dan weer een strijder. Weer zo’n term waarin ik mezelf niet herken. Als ik naar mijn buik kijk, klopt het misschien. De vele littekens van alle injecties vertellen een verhaal. Maar ik ben vooral een opgever. Ik ben snel uitgekeken op iets. Maar als ik er voor ga, dan ga ik er ook voor. Tot het verveelt. En dat is meestal vrij snel. Zo komt het dat ik geen fatsoenlijke opleiding heb afgemaakt, ik met tal van hobby’s gestart, om er even snel weer mee te stoppen. Het duurde 6 maanden voor in een train- en eetschema kwam waarin ik durfde de pijn te voelen. Maar ik zette door en viel 10 kilo af, mijn vetpercentage reduceerde zich met 8,5% en ik drukte een hoeveelheid kilo’s weg waarvan ik nu bang word. Er is één taak in het leven waar ik misschien niet in slaag, maar waar ik me voor zal proberen te blijven inzetten: het moederschap.

Erin en eruit

Ach lief kind. Lieve, lieve, lieve, prachtige mooie Saar. Vorige week was je even lang op de wereld als dat je in mijn buik hebt gezeten. De tijd op aarde met jou is voorbij gevlogen. Toen je nog in mijn buik zat, ging de tijd zo langzaam. Elke dag keek ik uit naar je komst. Je hebt 37 weken en 6 dagen in mijn buik gezeten. En dan moeten er geloof ik nog twee weken af, want de eerste twee weken van de zwangerschap krijg je cadeau. Het klopt dus niet tot op de minuut. Ik was net in vorm, weet je. Toen ik zwanger raakte van je. Strak in mijn vel. Gespierd. Mijn lichaam voorbereid op een zware taak. En dat was maar goed ook. Jouw dragen vereiste een topconditie. Het werd een beproeving. Maar elke echo opnieuw zag ik waarvoor ik het deed. En toen kwamen de eerste schopjes. Als een vlinder in mijn buik. Een kriebel. De eerste keer herken je het niet. Je werd krachtiger. Vaak was je enorm aanwezig. Maar er waren ook dagen van stilte. Dan sliep je. Als een dromer. Ik voelde je niet meer. Keer op keer. Het duurde soms angstaanjagend lang. Medisch was er niets mis met je. Je was gewoon rustig. De oorzaak werd niet gevonden. Je bleek temperamentvol en dromerig tegelijk. Je werd geboren. Je moest strijden. Ik moest voor je vechten. Ik geef niet op. Ik zal zorgen dat je opgroeit tot een dreumes, een peuter, een kleuter, een kind, een puber en volwassenen. Ik hoop dat je later een fijne partner vind. Misschien zelf mooie kinderen krijgt. Of niet. Misschien ga je de wereld redden. Misschien word je als ik, zonder opleiding. Of als je vader, rustig en intelligent. Misschien word je het beste van ons allebei.

Mijlpalen

Zoveel. Zoveel om op te noemen. Maar dit is mijn dagboek. Mijn herinnering voor later. Als ik het misschien vergeten ben. Als ik er niet meer ben. Misschien lees je het op een dag. Misschien herken je me er in. Jouw moeder. Misschien ook niet.

• Je vreet alles wat los en vast zit. Net je moeder. Maar sinds twee weken ben je kieskeurig. Ook net je moeder.
• Je trekt het klittenband van je spreidbroek los. Eerst was het een leuk spelletje. Maar je weet dat je bevrijd wordt als je er aan trekt. En dat is niet grappig. Want je moet ‘m nog even om.
• Je kunt zitten als de beste. Rechtop. Fier. Trots. De spreidbroek zit je in de weg. Maar je geeft er niet om. Als je omvalt kun je alleen niet meer overeind komen. Boos dat je dan wordt. Zo boos dat je hoofd knalrood wordt. Je zet het op een brullen. Tot je gered wordt.
• Blokken gooien. Je nieuwe favoriete bezigheid. Eerst lekker afkwijlen en daarna over je schouder, hup de kamer door.
• Je bent voor het eerst op de fiets geweest. Met zonnebril en al! Wat geniet je van de rust en het om je heen kijken. Je bent een heel ander kind.
• Handjes klappen en kiekeboe. Je kunt het. Een soort van.
• Je bent verslaafd aan de telefoon van papa en mama. Nee. Je krijgt de telefoon niet. En nee. Je mag ook niet op de tv, tablet, laptop of pc. Maar ja, papa en mama bellen weleens. Dan ruk je dat ding zo’n beetje uit onze hand. Als je ‘m te pakken krijgt druk je dan het liefst op de rode knop met die kleine prutsvingertjes van je.

Er volgt wel weer een nieuwe ode aan mijn grootste liefde. En misschien blog ik in de tussentijd nog weleens een keer over wat saaie cijfertjes. Wie weet.