We zijn heerlijk burgerlijk op gezinsvakantie. Anders dan we gewend zijn, maar met zo’n kleintje is zo’n park helemaal top. Speeltuin voor de deur. Kinderboerderij. Indoor vermaakdingen en een zwembad. Verder hadden we bedacht om onze fietsen mee te nemen. Om er op uit te trekken. Ik heb al zo’n twee jaar een elektrische fiets. Het eerste ritje naar huis kreeg ik er een ongeluk mee. En toen was ik helemaal klaar met die fiets. Ik ben echt lui-over-de-top en in die twee jaar heb ik mijn fiets denk ik twee keer opgeladen. Sinds een tijdje trekken we er echter met grote regelmaat op uit met de fiets. Dus ze moesten mee. Drie keer raden. De auto zat vol met alles wat je wel en niet nodig hebt op een vakantie. Behalve de lader van de fietsaccu. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om 25 kilometer op een dag te fietsen zonder ondersteuning. Dus ik ben naar de fietsenwinkel gegaan met de accu om mijn arm. Een nieuwe acculader kostte 85 euro. Geen geld, als je je bedenkt dat een biertje op het terras inmiddels een euro of 4 kost en we voor de eerste maaltijd op het park 60 (!) euro neertelden. We hebben de afgelopen dagen in elk geval heerlijk gefietst door de omgeving en vandaag hebben we dit afgewisseld met een wandeling van zeven kilometer.
Op dit moment regent het en de rest van het gezin doet een dutje. Ik luister naar het getik van de regen op het huisje. Ik typ een blogje, zoals ik dat thuis ook doe. Ik kijk naar het lievelingsspeelgoed van mijn dochter dat mee is (nep-eieren die geserveerd worden in een Nijntje-servies) en haar baby. Ook op vakantie ben ik rommelig. Wat is het heerlijk, om gewoon een tien dagen lang ongegeneerd te luieren. Precies zoals ik thuis doe. Maar dan zonder de druk van de eindeloze stroom klusjes of schoolwerk in mijn achterhoofd.