Een baby in een container

Mijn hart huilt bij het lezen van dit bericht, van de week in het nieuws. Er is in Amsterdam een baby gevonden in een ondergrondse container. Mijn eerste reactie is om de moeder te veroordelen. Het komt natuurlijk ook wel heel dichtbij. Wij hebben er vier jaar over gedaan om een kindje te mogen ontvangen. Ik vind het bijna traumatisch, waar we doorheen zijn gegaan. Hoe graag ik ook een tweede kindje wil, ik weet niet of ik het ooit doe. De hel waar ik vier jaar doorheen ben geweest, wil ik niet nog een keer meemaken. Hoe kun je in hemelsnaam zo’n kwetsbaar klein kindje op zo’n vreselijke manier dumpen?

Maar ja, deze moeder moet dus wel heel wanhopig zijn. En dus probeer ik me over mijn vooroordelen heen te zetten. Wat zou er in deze moeder zijn omgegaan? Ik weet nog heel goed, dat ik na het harde werk van de bevalling opgelucht was dat de baby eruit was. Negen hele maanden had ik haar bij me gedragen. Ik had haar schopjes gevoeld. Ik had tegen haar gepraat. En toen ze er eenmaal was, werd ze weggehaald om naar de couveuse-afdeling gebracht te worden. En dat deed pijn. Heel veel pijn. In wat voor (psychische) nood moet je verkeren om dit een pasgeboren kindje aan te doen? Je had om hulp kunnen vragen. Je had het kindje kunnen laten adopteren. Je had het bij het ziekenhuis kunnen achterlaten. Desnoods bij een wildvreemde voor de deur. Maar een afvalcontainer. Letterlijk en figuurlijk gedumpt.

Wat zou ik je graag willen uitschelden. Wat zou ik je graag een ongelofelijk kutwijf willen noemen. Mijn hoofd vecht om dit soort gedachtes te verdrijven. Mijn hart voelt haat. Maar ik wil de andere kant zien. Ik kan me niet voorstellen dat een gezond, weldenkend mens deze keuze zou maken. Er zijn namelijk andere keuzes. Maar deze mevrouw heeft misschien geen liefdevolle familie, die haar zou kunnen steunen bij de keuzes die ze maakt. Deze mevrouw wist misschien niet waar ze aan moest kloppen. Deze mevrouw was misschien wel heel erg bang? En zou deze mevrouw nu ook pijn in haar hart voelen, omdat de navelstreng met haar dochter is doorgesneden?

En dus kies ik ervoor om deze mevrouw niet te haten. In onze vier lange jaren kon ik dit soort berichten niet verdragen. Waarom in hemelsnaam werden baby’s op zo’n manier behandeld. Waarom worden er kinderen op de wereld gezet die (geestelijk) mishandeld worden. Gedood worden. Gedumpt worden. Verwaarloosd worden. Waarom? Mijn hart is groot genoeg voor al deze kinderen. In die vier jaar heb ik vaak gedacht: breng ze bij mij. Als jij ze niet hoeft. Voor het eerst lees ik zo’n bericht en probeer ik er anders naar te kijken. Dat is niet makkelijk. Ik ben een mens. En ik vind hier wat van. (Ver)oordelen is zo makkelijk en menselijk.

Maar wat ik vooral denk, is dat deze mevrouw hulp en liefde nodig heeft. Net als dat kleine baby’tje. En ik hoop dat ze beiden krijgen wat ze verdienen: liefde, aandacht en hulp.

8 gedachten over “Een baby in een container”

  1. Misschien is die moeder een meisje, dat misbruikt en mishandelt wordt door vader of broers…zou ook zomaar kunnen. Er zit een heel verdrietige wereld achter dit verhaal. En dan is het ook nog een periode dat men nergens heen kan. Mishandelde jongeren kunnen niet even vluchten op school…ze zitten thuis in hun giftige situatie en kunnen geen kant op.
    Dit baby’tje is verwekt ergens in mei, in de eerste lockdown.
    Wat een drama…welk verhaal er ook achter zit.

  2. Dramatisch vind ik het! Het gaat me heel erg aan het hart! Ik kreeg 2 gezonde dochters uit 4 zwangerschappen en die dochters waren in de eerste maanden van hun leven ook nog eens doodziek.
    Ik ben het met je eens dat zowel het gevonden baby’tje en de moeder intensieve hulp nodig hebben. Ik las alleen in de Volkskrant dat de moeder meestal niet gevonden wordt, dus dat de moeder hierdoor waarschijnlijk ernstig beschadigd wordt, maar dat was ze misschien al, en zonder enige hulp intens eenzaam verder gaat. Ook dat is nadelig voor het kindje, want die zal dan nooit weten in welke wanhoopssituatie haar (tiener?)moeder was en dus zal ze waarschijnlijk nooit weten waarom ze in die container lag. Een hard gelag!

  3. Je weet de achtergrond niet. Misschien is de baby het resultaat van een verkrachting, Misschien is het niet de moeder maar de vader, vriend of broer die de baby heeft gedumpt. Ik ben zelf kindvrij en zou er alles aan hebben gedaan om geen kind te krijgen. Maar wat als je geen beschikking hebt over de pil, condoom of abortus? Wat als je 15 bent met geen familie die je steunt en geen toekomstvooruitzichten?
    Ik voel compassie met de vrouw en het kind. Er zijn alleen maar verliezers. Je moet wanhopig zijn om zoiets te doen.

  4. Ik zou eerder denken dat deze vrouw slachtoffer is van een vorm van mensenhandel – Dat de baby niet door de moeder zelf in de afvalcontainer is gegooid, maar door de mensen die haar in hun macht hebben – baby weg, de moeder zsm weer aan het “werk”.

  5. Was het maar makkelijker om in dit soort gevallen de baby anoniem op een veilige plaats achter te laten, zodat er een grote kans is om wel in een liefdevol gezin op te kunnen groeien.

  6. Je gaat er nu van uit dat de moeder het kindje heeft weg gedaan.
    Het kan net zo goed zijn dat er een jonge vrouw ongehuwd zwanger is geweest en haar vader vond dat dit de familie-eer zou schaden. Hij kan na de bevalling het kind van haar afgepakt hebben. Hij kan zelfs gezegd hebben dat hij het kindje zou laten adopteren terwijl hij het ondertussen heeft weggegooid. Je weet het niet…

  7. Ik hoop dat de moeder niet ergens opgesloten zit. Stel dat een man de baby heeft afgepakt en gedumpt?
    Ergens is een mens in nood, hoe je het ook bekijkt. Gelukkig is dit kindje gered!

    Maar ik snap ook dat je denkt: geef zo’n kindje maar aan mij!

  8. Wat heftig zeg, dit soort verhalen kan ik ook niet goed tegen. Nog los van de achtergrond en de moeder; als ik dan aan ons kleine meisje denk, dan moet ik er niet aan denken dat die zo kort na haar geboorte zo’n angstige gebeurtenis zou hebben mee moeten maken. Je weet niet of het hier verschil had gemaakt, maar ik sluit me aan bij wat N. zegt; was het maar makkelijker om een kind om wat voor reden dan ook op een veilige plek anoniem achter te laten. Niet omdat je wilt dat dat gebeurt, maar omdat een slechte situatie dan misschien nog net even iets minder slecht uitpakt…

Reacties zijn gesloten.