#33 Fertiliteitstraject: einde

Het einde van een nieuw leven dat nooit begon. Ja, hoe schrijf je nu zo’n blog.

De uitslag was niet heel verrassend: negatief. Er waren geen aanwijzingen dat ik zwanger was, ook geen aanwijzingen dat ik dat niet was trouwens. Behalve dan misschien mijn humeur. Ik vond het zwaar om mijn praktijkexamen voor te bereiden terwijl ik ook een negatieve test in handen had. Al heel snel volgde er een heftige menstruatie die bevestigde dat het klaar is.

En dat is het? Ja, dat is het. Voor nu. Of er ooit een #34 komt weet ik niet. Wij zijn voor nu gestopt met het traject. Of ja, niet officieel. Ik heb het ziekenhuis niet gebeld dat ik niet zwanger ben. Normaal bel ik de uitslag door en krijg ik medicatie om een doorstart te maken. Ik had de moed niet om te bellen. Ze hebben mij trouwens ook niet gebeld. Ik zie op tegen het telefoontje. Administratief afhandelen dat we pauzeren of stoppen.

De schade. Ja, die is er. Mentale en lichamelijke schade. Oorzaak en gevolg. Gevolg en oorzaak. Ik kan het niet uit elkaar houden en ik probeer mezelf niet te hard te straffen voor wat er gebeurt is met me. Heb ik er alles aan gedaan? Heb ik de leefregels goed genoeg nageleefd? Heb ik teveel stress gehad? Ben ik punctueel genoeg geweest met mijn medicatie? Zijn de medicijnen te lang uit de koelkast geweest? Mijn val van de trap, heeft dat iets kapot gemaakt? Zal Saar het me ooit kwalijk nemen dat ze geen broertje of zusje heeft? Of mijn man? Had ik harder door moeten zetten?

De schade opnemen is niet makkelijk. Als ik in de spiegel kijk zie ik mijn eerste definitieve rimpel. Vast de leeftijd. Misschien ook de zorgen. Een maand of vijf. Tien kilo erbij. Littekens. Een gebroken hart. Mijn lichaam wordt langzaam wakker uit de permanente shock waarin het geleefd heeft. Gigantische hoeveelheden hormonen hebben huisgehouden. Het heeft me kapot gemaakt van buiten en van binnen. En nu kickt mijn lichaam af, van al die rotzooi. Afkicken is nooit makkelijk.

Hoeveel jaren van mijn leven heeft dit gekost? Het maakt niet zoveel uit, ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat mijn leven niet zo lang zal duren. Dat er aan de achterkant wat afgaat vind ik niet zo erg. Ik ben niet perse bang voor de donkere gedachtes die ik heb. Ze horen bij mij. Ze komen en ze gaan. Het is als een onzichtbare vriend die mijn hand vasthoudt. De ene keer trekt hij me mee ergens naar toe. De andere keer probeer ik los te laten en het alleen te doen. Maar die vriend staat altijd voor, naast of achter me. Zo’n vriend waarvan je er maar een enkele hebt gehad in je leven. Iemand van wie je veel kunt hebben. Iemand die ook vaak een beetje irritant is. Iemand met wie je ruzie kunt maken en ook weer goed kunt maken. Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt. Het voelde alsof ik de afgelopen weken op de rand van dit ravijn stond. Ik verloor mijn evenwicht en dreigde te vallen. Mijn donkere gedachtes omarmden me. Ze hielden me vast en trokken me mee.

De grootste pijn is denk ik de eenzaamheid die ik gevoeld heb. Er zijn maar weinig mensen met wie we het gedeeld hebben. Sowieso was het dus vrij eenzaam om drie of vier keer per week alleen naar het ziekenhuis te gaan tussen alle verplichtingen door. Studie, stage, verplichtingen rondom Saar. Het niet (kunnen of willen) delen is op zich al eenzaam genoeg. Maar dat je leven zo op zijn kop staat en je geregeerd wordt door hormonen en stress vind ik echt afschuwelijk. Er gebeurt zoveel met je en je hebt zo weinig invloed op wat er in je gebeurt. Mensen hebben ondertussen wel een oordeel over je. Ja, ook de mensen die dicht bij je staan en het weten. Ik begrijp het. Ik denk niet dat ik graag met mezelf had willen leven de afgelopen maanden. Ik begrijp het. Het doet alleen zo fucking veel pijn. Als je een snauw na krijgt. Ja, ik weet het. Ik weet het zelf heus wel. Ik ben ernstig tekort geschoten op alle gebieden. Er waren dagen dat ik amper voor mezelf kon zorgen door lichamelijke of mentale pijn. Er waren dagen dat ik colleges moest overslaan, te laat mijn dochter op kwam halen of geen fatsoenlijke maaltijd op tafel kreeg. Er waren dagen dat ik mijn bed niet uit kon komen. Er waren dagen dat ik onterecht uit mijn slof schoot. De laatste keer dat ik zelf een warme maaltijd at is 6 weken geleden. Warm voedsel is mijn zwakke plek. Het is een lange traumatische historie. Geen warm voedsel kunnen verdragen is een rode vlag, zoals er zoveel zijn op dit moment.

Wat niemand gezien heeft is dat ik mezelf dreigde op te geven. Ik moest sterk blijven en dus waste ik de uitgelopen mascara van mijn gezicht en veegde ik mijn tranen af. Ik huilde in stilte onder de snikhete douche om de pijn te verdoven die ik voelde. Ik beschadigde mijn lichaam expres, om mijn hart niet te voelen. Nog een rode vlag. Ik sloeg met mijn vuisten op de muur, om een andere prikkel dan verdriet te voelen. ’s Avonds drukte ik mijn hoofd in het kussen en huilde ik als een baby, omdat ik zo hard faalde. Ik vraag me af hoe ik dit eerder 18 keer heb gedaan. Ruim drie jaar lang. Misschien was ik toen nog jong en weerbaar. Deze vijf keer hebben mijn geest geknakt. Ik wist niet dat ik zo zwak was.

De komende periode richt ik me op mijn herstel. Ik krabbel een beetje op. Het is als die keer dat ik meer dan 12 uur onder de grond ben geweest en het daglicht daarna pijn aan mijn ogen deed. Zo welkom, maar zo surrealistisch. De mist trekt langzaam weg. Ik voel me een hele slechte moeder voor wie ik was de afgelopen maanden. Het is heel pijnlijk om langzaam wakker te worden en te zien wat je gemist hebt. Deze periode kent alleen maar verliezers.