En de rest…

Gisteren heb ik een vrij kwetsbaar stukje geschreven over mezelf en de afgelopen periode. Bedankt voor de liefdevolle en respectvolle reacties die daarop kwamen.

Hoe is het dan verder met me? Het is niet heel lang geleden dat ik wat schreef, maar toch voelt het alsof er zoveel gebeurd is. Dat is er ook, trouwens. Het lijkt een beetje de rode draad te zijn in mijn leven, veel intensiteit in korte periodes.

Een tijd geleden viel ik van de trap en brak ik mijn stuitje. Bewegen, maar vooral zitten en liggen deed veel pijn. Er is vrij weinig aan te doen en het herstel kan wel een jaar duren. Langzaam knapte ik wel op en kon ik steeds meer pijnvrij bewegen. Helaas viel ik anderhalve week geleden wéér van de trap. Dit keer met Saar in mijn armen. Ik liep niet gehaast van de trap af en er lag zelfs niets op de trap om over te struikelen. Onze trap heeft antislip. Hoe het gebeurde (beide keren) weet ik nog steeds niet: maar het gebeurde. Dit keer bloedde ik. De pijn was vrij heftig: maar vooral oppervlakkig. Veel blauw en geschaafd. De pijn viel weg in vergelijking bij mijn gebroken stuitje, dus ik kon al snel weer veel.

In aanloop naar mijn assessment kreeg ik een fikse griep. Het was voor mij geen optie om een stapje terug te doen; ik had de oefening in de praktijk nodig om mijn examen te halen. Naast koorts had ik vooral heel weinig adem. Daarna werd mijn man ziek en as we speak is Saar ziek. Ze geeft al vijf dagen een keer of acht per dag over. Ze plast niet meer. Dit weekend zijn we op de spoedeisende hulp geweest. Ze zit op het randje van een opname wegens uitdroging. Ze kunnen in het ziekenhuis echter vrij weinig doen: een sonde met ORS. In een laatste poging haar lichaam het thuis te laten opknappen heeft ze een anti-misselijkheidsmiddel dat off-grid gegeven wordt. Daarnaast pompen we er ORS in zo hard als we kunnen, alles wat daarvan binnen blijft doet hopelijk iets. Haar zorgvuldig opgebouwde reserves (ook vorig jaar waren er problemen) zijn volledig weg. Als ze bij me ligt voel ik haar ribbetjes tegen mijn eigen zachte buik. Haar broeken slobberen van haar billen. En als ik haar schokkende lijfje vasthou terwijl ze met zoveel kracht alles uitspuugt voel ik hoe ze steeds een beetje aan kracht en massa inlevert.

Dan is er ook nog positief nieuws. Ik werkte keihard om mijn assessment te doen. De dagen in aanloop naar het assessment had ik een serieuze paniekaanval. Ik bereidde me zo goed en zo kwaad als dat ging met koorts voor: mijn portfolio, drie uitgewerkte situaties en reflecties, mijn visie (op levensbeschouwelijk, pedagogisch en didactisch gebied), een presentatie en mijn lesvoorbereiding. Er kwamen twee assessoren en mijn mentor was ook aanwezig. Op de dag zelf had ik er vrede mee: meer dan dit kon ik niet. Als het niet goed genoeg zou zijn, zou ik stoppen. Dan was vak niet voor mij weggelegd. Zodra ze in de klas kwamen, liet ik het los. Ik was mezelf. Ik gaf het beste dat ik in mij had. Een uur lang werd ik geobserveerd; ik heb ze alleen zijdelings gezien. Ik was vooral druk bezig met mijn vak uitoefenen. Na de les moest ik vliegensvlug een reflectie schrijven, daar kreeg ik 20 minuten voor. Daarna moest ik mijn visie en de situaties presenteren. Toen dat klaar was werd ik bevraagd over al het voorgaande. Tijdens dat gesprek voelde ik al wel hoe de vlag erbij hing: het zat goed. Er werden veel kritische vragen gesteld, waarbij ik vooral moest uitleggen waar ik heb laten zien dat ik iets deed (bijv. differentiëren, pedagogisch handelen etc.). Gelukkig kon ik heel goed uitleggen waar en hoe ik dat heb laten zien. Hierna werd ik de gang op gestuurd en moest ik toch wel een goed half uur wachten voor de uitslag kwam. Met vlag en wimpel geslaagd. Het gesprek dat daarna volgde was voor mij en mijn zelfvertrouwen heel waardevol. Na deze ochtend geloofde ik voor het eerst in drie jaar dat het kon. En dat zelfvertrouwen neem ik nog mee. Ik sta inmiddels voor de klas als LIO. Elke dag ga ik met plezier en ik voel me redelijk bekwaam. Vooral mijn pedagogisch handelen werd uitgebreid besproken en geroemd. In de feedback kon ik mezelf goed vinden. Ik zet een sterk pedagogisch klimaat neer waarin de leerlingen zich veilig voelen. Ik ben ontzettend liefdevol richting de kinderen, maar bewaak daarin goed mijn eigen grenzen en de grenzen van het leerklimaat. Dat laatste werd dan weer bestempeld als erg professioneel.

Daarnaast was er nog meer goed nieuws. Ik rondde alle opdrachten van de hoofdfase af met goede cijfers. Ik kreeg nog een 7,5 een 8, een 8,5 en de klapper was een 10 voor mijn moreel kompas. Dat kompas besloeg meerdere dingen, maar ook een essay over een eigen gekozen onderwerp. Mijn essay ging over een vrijwillig levenseinde. Misschien publiceer ik er nog eens een stukje uit: maar misschien ook niet. Er volgt nog een pittig half jaar waarin ik nog een scriptie moet schrijven en ook de opdrachten uit mijn LIO moet doen. Van mijn begeleider heb ik de opdracht gekregen om eerst uit te rusten en te gaan genieten van mijn eigen klas. En dat doe ik; ik geniet met volle teugen van MIJN groep. Groep 3b. Een geweldig clubje; met hun zorgen en plezier. Ik ben hun juf. Aan het einde van dag twee vroeg ik aan ze: zijn er ook dingen die ik anders of beter kan doen? Het enige dat ze konden bedenken (en vooral heel grappig vinden) is dat ik steeds PEN zeg in plaats van potlood. Pas in april mag ik van mijn begeleider de pen oppakken voor mijn scriptie. Waarschijnlijk studeer ik niet in juni af, maar pas in oktober. Alsnog maanden te vroeg op schema. Wat een prestatie op zich is.

De afgelopen weken waren zwaar. Maar ook die heb ik overleefd. Mijn moeder zou zeggen: kop omhoog. Ik heb ontzettend diep gezeten de laatste weken. Ik denk dat dit één van de donkerste periodes uit mijn leven was. Ik ben erg nog. En ook dit neem ik allemaal weer mee op het pad dat ik nog ga bewandelen.

Ik probeer adem te halen. Verder hou ik Saar vast en probeer ik bewust te genieten van haar en mijn tijd met haar. Ze wordt zo groot en het leven is zo kwetsbaar. Ergens voel of denk ik dat ze ons enige kind zal blijven. Dat besef vind ik verdrietig, maar het maakt ook dat ik de tijd met haar niet weg wil laten glijden. Het leven is eindig. Niemand weet wanneer. In mijn geval kan het zomaar zijn dat ik van de trap af val zonder reden en mijn nek breek. Of onder een auto kom. Of onder de tram. Of me verslik in een snoepje. Of dat er een hagelsteen op mijn hoofd valt. Of iets anders onbenulligs.