Wat als je baby ziek is? – De kraamtijd

Ik heb gemerkt dat schrijven voor mij een uitlaatklep is. Het geeft vorm aan mijn gevoelens. Letters op het scherm zien verschijnen werkt therapeutisch. Ik raak er wat ballast mee kwijt. En dus ga ik door, met het schrijven. Voorlopig. Tot ik er genoeg van heb. Of niet. Eigenlijk ben ik op weg naar FIRE. Dat is waar dit over zou moeten gaan. En ik kan zoveel vertellen over wat je wel of niet zou moeten of willen doen. Maar er zijn veel goede bloggers, die je daar uitstekend informatie over kunnen geven. Bloggen over cijfers geeft me weinig voldoening. Ik ben ook niet zo goed in cijfers. En je cijfers moeten wel kloppen, altijd. Ooit vond ik cijfers opwindend. Ik wilde zelfs accountant worden. En ik begon ook aan die studie. Maar G.O.S.H. wat was het ongelofelijk saai. Toch ging ik door in de cijfers. Ik werd overigens geen accountant. Bloggen over de dingen die me raken, dat lucht op. Kijk, ik heb alweer heel veel dingen op papier staan die niets met de titel van dit stuk te maken hebben. Zo werkt bloggen bij mij. De beste stukjes komen uit mijn vingers, als ik gestresst of onrustig ben. Dan ga ik er eens goed voor zitten en probeer ik wat dingen op een rij te zetten.

Al zoveel heb ik geschreven over ons fertiliteitstraject, de moeizame zwangerschap en de helse bevalling. Mocht ik ooit nog een kind willen, dan skip ik die bevalling. Dat doet mijn wederhelft dan maar. Het is tenslotte ook zijn kind.

Onze kleine vechtersbaas, mocht tegen alle verwachtingen in al heel snel naar huis. En dan begint het leven als ouder(s). Piepklein was ze. Piep. Haar kleertjes in maat 50 waren zoveel te groot. Ze was te moe om te drinken. De eerste dagen huilde ze niet. Ze had er de kracht niet voor. We zaten midden in een hittegolf met temperaturen van boven de 30 graden, maar onze kleine baby kon haar temperatuur niet houden met 2 dekens en 2 kruikjes in haar bed. Het zakte verschillende keren naar 35laag (35.1 het laagst). We probeerden een andere thermometer. En nog 1. Tot slot bouwden we onder leiding van de kraamzuster een heuse couveuse na. Huid-op-huid, folie om haar heen, dampende kruiken in het bed en over het geheel een dikke deken. En dat geheel, daar val je zelf ook onder. Fantastisch, met 32 graden buiten. Nou hou ik best van een saunabezoek op z’n tijd, maar dit was wel de overtreffende trap. Dit ritueel herhaalde zich een aantal keer. Ze viel behoorlijk hard af. En het drinken uit de borst ging moeizaam. Ze was na 4 slokken uitgeput. En dus bestond het leven 10 dagen lang uit: live voeden, bijvoeden, kolven. En er werd in lijf geport om te zorgen dat er toch melk gedronken werd. Niet door Saar. Wel door de overijverige kraamhulp. De details zal ik je besparen. Maar er werd echt ALLES aan gedaan om mijn melkproductie te stimuleren en het aanhappen te laten slagen. Nooit had ik gedacht dat er iemand anders dan mijn minnaar(s) op die manier aan mij zou zitten. Maar ik heb me erover verbaasd over hoeveel grenzen je heen gaat in zo’n proces. In de nacht kwam ik maar aan een half uurtje slaap per keer door dit uitgebreide ritueel. Ik gaf er de brui aan. Mijn borsten werden weer van mij. En wij konden precies zien hoeveel de kleine dame binnenkreeg. Het kostte haar ook iets minder kracht.

Net toen ik dacht dat de kraamtranen mij over hadden geslagen, sloegen ze genadeloos hard toe. Ik dacht dat ik gek werd. En toen ook die kraamtranen verdwenen , Saar begon te groeien en haar temperatuur kon vasthouden sloeg opnieuw ‘het noodlot’ toe. Ondanks dat we erg voorzichtig waren geweest met het toelaten van mensen in onze omgeving, bleek er iemand langs te zijn geweest die corona had. En zo gebeurde het dat we samen met onze 11dagenoudebaby in de coronateststraat waren. Ik kreeg daar overigens een 5-sterrenbehandeling bestaande uit: een stoel om op te zitten tijdens het wachten, een flesje water en heel veel lieve steun van de zorgverleners. Verder was er een hoop paniek. Ik wist zeker dat we doodgingen. En Saar zou ook doodgaan. Toevallig hebben we een longarts en twee huisartsen in onze vriendenkring. Zelfs zij konden mij niet overtuigen van het feit dat er maar een hele kleine ultraminieme kans was dat we dit niet zouden overleven. Ik wist het gewoon zeker. Dit was het einde der tijden. Nou, je raadt het al. We kregen geen corona, maar zaten wel 14 dagen in quarantaine en ik zweette peentjes.

Nou goed, een beetje pech dus. Maar dan kan na deze intensieve periode het grote genieten dan toch echt beginnen zou je denken? Yeah right. In de maanden die volgden moest ik knokken om serieus genomen te worden bij de artsen. Op het dieptepunt was ik 3 of 4 keer per week met haar in het ziekenhuis en stond ze onder behandeling op zes verschillende poliklinieken in twee verschillende ziekenhuizen.

Als ik weer eens de behoefte voel om van me af te praten, zal ik het verhaal hier nog vertellen. Voor nu ligt er een prachtig, van gezondheid blakende baby ongeduldig te wachten op haar eten. Aan haar hamsterwangen te zien, gaat het prima met haar groei.

4 gedachten over “Wat als je baby ziek is? – De kraamtijd”

  1. Het maakt mij helemaal niet uit als het niet over cijfers gaat. Ik ben zelf helemaal niet zo van de cijfers, die interesseren me niet, behalve op momenten dat ik bang ben te weinig geld te hebben om van te leven, maar dat is voor mij al weer geruime tijd geleden.

    Je schrijft leuk en onderhoudend.
    “Mocht ik ooit nog een kind willen, dan skip ik die bevalling. Dat doet mijn wederhelft dan maar. Het is tenslotte ook zijn kind.”
    Heerlijk zulke zinnen!

Reacties zijn gesloten.