Mijn eerste stagedag was veel van hetzelfde. Meer knippen en plakken. Meer geen pauze hebben. Andere kutklusjes. Nieuwe wijn in oude zakken.
Tijdens de taalles schuif ik aan de tafel bij Boaz. Vanaf de eerste minuut viel hij me op. Afwijkend gedrag. De hele dag zie ik hem kloten met zijn pennen en potloden. Al 8 keer heeft hij zijn potlood geslepen en ik heb gezien dat hij minimaal drie keer de punt zelf stuk heeft gemaakt. Zijn tafel is besmeurd. Zijn handen onder de inkt. Ik kan het (nog) niet plaatsen. Als ik in zijn schrift kijk schrik ik. Hoe komt een kind in groep zes zonder de letters te kennen? Heel even denk ik dat in een kleuterklas beland ben. Maar nee, Boaz is 10 jaar oud. Met een demonstratief gebaar smijt hij zijn vulpen in de prullenbak. Het is een hele mooie dure en oranje. Hij legt zijn hoofd op tafel en weigert me aan te kijken. Of het woede of verdriet is weet ik niet. Ik laat me raken door alle non-verbale signalen dat dit kind schreeuwt.
Ik adem even heel diep en ik doe een klein schietgebed voor de goede aanpak.
Ik: Boaz, vind je het lastig me aan te kijken?
Boaz: Ja.
Ik: Mag ik hier wel gewoon even zitten, of wil je dat ik weg ga?
Boaz: Blijf.
Ik: Mag ik ook tegen je praten?
Boaz: Misschien.
Ik: Ben je boos?
Boaz: Ja.
Ik: Wil je daarover praten?
Boaz: Ik moet naar een andere school. Dat wil ik niet. Ik wil gewoon hier.
Ik: (denkt na, probeert gesprekstechnieken te herinneren. Holy fuck. Hoe pak ik dit aan? Ik weet nu al dat ik dit fout ga doen. Blijf bij je gevoel. En bij dit kind. Niet bij een boekje. Alsjeblieft.) Ik snap het denk ik, dat je daar boos over bent.
Langzaam draait hij zijn hoofd om. Hij tilt zijn hoofd op en kijkt me aan. Ik kijk in twee hele verdrietige ogen en ik merk dat ik moeite heb om zelf afstand te bewaren. Godverdomme. Er ontstaat een gesprek over wat hij zo fijn vindt aan deze school.
Boaz: op een andere school kan er soms een juf naast me komen zitten.
Ik: Dat is misschien wel fijn, als je ergens hulp bij nodig hebt?
Boaz begint te stralen en zegt: Ja, ja. Maar al mijn vriendjes wonen hier.
Ik: Woon jij ook hier?
Boaz: Ja, vlakbij. En mijn vriendjes ook!
Ik: Dan kun je elkaar na school opzoeken.
Boaz: maar op dinsdag heb ik dan geen school en ik snap het niet. Waarom moet ik dan thuis blijven terwijl andere kinderen hard werken?
Ik: Dat weet ik ook niet Boaz.
Dan kijkt hij naar de grond. Het is even stil. Als hij op kijkt weet hij me te verrassen.
Boaz: is het erg om een bril te hebben?
Ik: Nee, best fijn, want ik kan alles goed zien met mijn bril.
Boaz. Ja. Uhm. Word je gepest?
Ik: Niet om mijn bril Boaz.
Boaz: word je gepest?
Ik: Vroeger, ja.
Boaz: juf, ik heb zo’n hoofdpijn. Steeds als ik naar het bord kijk. Hij wijst naar zijn hoofd. Daar. Hij gaat met zijn vingers langs zijn slaap. En daar. En ik kan het ook niet goed zien allemaal.
Ik herken de plekken die hij aanwijst. Boaz gaat verder.
Boaz: maar ik wil geen bril. Want ik wil niet gepest worden. En kinderen pesten omdat je een bril hebt. Want mijn vader is ook gepest en toen werd zijn bril kapot gemaakt. En dan lachten ze hem uit. Maar ik heb zo’n verschrikkelijke hoofdpijn steeds.
Ik: heb je dit al tegen papa, mama of de juf verteld?
Boaz: nee nog nooit. Niemand weet dat ik hoofdpijn heb. Niemand behalve jij. Ik heb het nog nooit aan iemand verteld. Want ik ben zo bang.
Ik zie een traan in zijn ooghoek verschijnen.
Ik: Ik zie dat je bang bent. En ook verdrietig. Om gepest te worden?
Boaz. Jaaahaaaaa. Ik wil geen bril. Ben jij echt niet gepest om je bril?
Ik: Nee Boaz. Pest jij Floris?
Boaz: Nee, hij is mijn vriend.
Ik: Floris heeft een bril.
Boaz: Oh ja. En gaat het dan ook zweten achter je oren als het warm is?
Ik: Niet dat ik weet. Soms vergeet ik dat ik een bril heb. Behalve als ik hem niet op heb, want dan krijg ik hoofdpijn.
Boaz: Maar ik denk echt dat ik gepest ga worden.
Ik: Dat kan. Dat zou ik heel verdrietig vinden. Niet iedereen is je vriend.
Boaz: Ja. nou ja. Maar als hij dan kapot is, dan is dat heel erg voor mijn moeder. Want die heeft geen geld en dan wil ze wel dat ik gelukkig ben en een nieuwe krijg maar dat kan dan niet.
Ik: Dat is lastig ja. Boaz, als je met zulke dingen zit kun je altijd met iemand praten. Met papa, of mama. Of de juf. Of met iemand anders die je vertrouwt.
Boaz: ik kan niet met papa praten.
Ik: Waarom niet?
Boaz: papa woont ver weg.
Fuck. Ook dat nog. Gescheiden ouders. Het kind heeft geldzorgen, moet naar een andere school, is bang gepest te worden én zijn ouders zijn gescheiden.
Ik: Boaz, vind je het fijn dat ik het met de juf bespreek? Dat je hoofdpijn hebt en het niet goed ziet?
Boaz: Ja, ja. Ik durf het niet te zeggen.
Ik: Goed, ik doe het straks.
Ondertussen vis ik de oranje vulpen uit de prullenbak en leg deze op de hoek van zijn tafel.
Ik: Is het goed dat we nog wat verder gaan werken?
Boaz: ja. blijf je zitten?
Ik: Ja, ik blijf nog even bij je.
Een half uurtje later gaat de schoolbel. Ik moet nog wennen aan andere routines en nieuwe kinderen. Als ik bij mijn tas sta voel ik iets op mijn schouder. Het is Boaz die me aantikt. Juf: jij gaat het zeggen he? Tegen juf.
Ja Boaz. Ik ga het vertellen.
Ik weet niet of ik geschikt ben voor dit vak. Want dit jongetje kan ik niet meer loslaten. Ik heb heel, heel veel moeite moeten doen om mijn eigen emoties onder controle te krijgen. Hij opende zich voor mij toen ik naast hem kwam zitten. Boaz leest dit niet. Ik vraag me af of Boaz überhaupt kan lezen. Maar voor alle Boaz’en in de wereld.
Als de wereld stopt met draaien
En je hart alleen maar bloedt
Leg je hoofd maar op mijn schouder
Alles komt, alles komt, alles komt goed
Wow, tranen rollen over mijn gezicht en ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Wat fijn dat jij deze jongen ziet en gezien hebt! Weet, ook als hij weggaat, dat je een onwijze impact hebt gemaakt op zijn leven.
Een dikke knuf!
Bedankt.. Hij heeft ook mijn hart aangeraakt.
Jij zag hem. Jij zag dat er wat in hem omging én je wist het eruit te krijgen. Wat mij betreft ‘vinkje’ geschikt. Het kost misschien tijd om van dit soort situaties uiteindelijk niet meer wakker te liggen, maar wat jij voor hem betekent is onbetaalbaar.
Ga ik nu even uien snijden, als excuus.
Ik eet al twee dagen hachee….
Nee niet alles komt goed. En dat jongetje zou beter op een speciale school zitten want de school waar hij nu zit loopt voor hem op een dood spoor. Ocharme, 10 jaar en nog niet kunnen lezen! Ik zou me in zijn plaats ook boos en machteloos voelen. En wellicht nog depressief erbovenop.
Deze jongen hoort op een school te zitten waar ze hem les geven op zijn niveau en waar ze hem zo ver als mogelijk brengen met de mogelijkheden die hij heeft.
Zo jammer dat zo een kind blijkbaar met zijn problemen nergens terecht kan.
Dat getuigt volgens mij van totaal gebrek aan interesse van zijn huidige school/leerkrachten en ja, ook van zijn eigen ouders!
Want als ouder merk je het als je kind niet goed in z’n vel zit.
En ik weet waarover ik spreek want ik heb zelf drie kindjes met ASS met elk hun eigen problemen/bijzonderheden.
Voor mij is het welzijn van mijn kinderen het allerbelangrijkste. Dat én hen zo ver mogelijk brengen met de mogelijkheden die ze hebben.
Stel je voor hoeveel jaren er voor deze jongen nu al verloren zijn gegaan!
Zo vreselijk erg.
Ik ben het met je eens dat dit jongetje van alles te kort komt en is gekomen. Geloof maar dat ik zelf weet hoe het is, om tekort te komen in het leven.
Het liedje dat ik postte was metaforisch. Ik weet dat de pijn niet weg gaat. Het is onmogelijk om kinderen voor de pijn en harde wereld waarin ze opgroeien te behoeden. Maar uiteindelijk komt het goed.
Wat ontzettend verdrietig. En het is makkelijk te verwijten naar ouders. Maar kinderen ontzien ouders als ze zien dat die stress hebben. Waarover dan ook. (zoals geld) Er zijn denk ik veel meer ouders die met goede intenties dingen niet zien dan ouders die dingen wel zien maar niet willen oplossen. Gewoon hulp zonder direct een oordeel
(L)
Beste collega. Dank je wel voor dit mooie verhaal. Zo werk je met kinderen. Op intuïtie en…je deed alles goed. En ook als je het iets anders had gedaan: je deed alles goed. Hopelijk blijf je dit doen, het is zo waardevol.
Mijn leerlingen zijn pubers maar ook zeker daar moet soms een barrière (soms een pantser) geslecht worden. Nogmaals dank! Ik put hier wat broodnodige moed uit.
Dank je wel en graag gedaan. Een bijzonder vak hebben we he?
Volgens mij ben jij hartstikke geschikt voor dit vak! Zolang je je niet teveel mee laat slepen – want dat is niet goed voor jezelf (en ook je kinderen hebben er niets aan). maar wat waardevol voor zo’n kruimel, die zich van alles in zijn hoofd haalt, en er met niemand over praat – om GEZIEN en GEHOORD te worden!