Soms lijkt het of ik graag met geld smijt. Eigenlijk valt het best mee. Ik kreeg onlangs de vraag wat de laatste uitgave was, anders dan eten, die ik voor mezelf gedaan had. Er werd gegniffeld toen ik op mijn bankafschrift moest zoeken naar de transactie. Blijkbaar was het raar dat ik dat niet uit mijn hoofd wist. Het was ergens midden juli en het waren een drietal zomerjurkjes. Ja, als ik iets doe, dan doe ik het graag in veelvoud.
Ik geef graag bewust geld uit aan dingen die ik fijn vind. Zo hou ik echt van mijn hulp in de huishouding, want ik heb echt een hele grote hekel aan schoonmaken. Een hele grote hekel hebben aan is dan ook nog een understatement. De woorden die in mij opkomen passen niet uit de mond van een dame op dit blog. Verder vind ik het prettig [en broodnodig] om mezelf regelmatig onder handen te laten nemen door de schoonheidsspecialist, de nagelstylist en de kapper. En eten. Eten, eten, eten. Ik hou van eten. En daarna moet ik een personal trainer inhuren om de kilo’s te beteugelen.
Door corona en de geboorte van onze dochter zijn we het afgelopen jaar heel weinig uit eten geweest. Vorige week was het dan eindelijk zo ver en hadden we een héle dag samen. Het kind met de sterrenoogjes bleef bij opa en oma. Wij kochten opbergruimte voor haar zooi, nuttigden een lunch, slenterden door een grote stad en deden een escaperoom. We ontsnapten met nog 31 seconden op de klok. Het draaide bijna uit op een scheiding. Vooraf hadden we een leuk restaurant uitgezocht en we namen het er van. Ik hou er van om in iets te chique restaurants te zitten en mensen te observeren. Ik geniet graag van (goed) gezelschap en lekker eten. Maar mán, die partij opgedirkte mensen, daar geniet ik minstens zoveel van. Misschien kan ik er nog een blog over schrijven: de man die overduidelijk een date had met een andere man. Nogal een extravert type, hij hoorde zichzelf héél graag praten. Hij praatte harder en meer dan ik. En dat wil wat zeggen. Het was een tafereeltje dat zo in de meest akward momenten van first dates had gepast. Zijn date zag er uit als een lieve, zachtaardige jongen. Deze lieve jongen genoot duidelijk niet van het gezelschap van de avond. Nou, over de andere mensen in het restaurant schrijf ik, misschien, nog eens. We kregen een menukaart die vrij overbodig was. Je kon kiezen uit 5 of 7 gangen en een heel of half wijnarrangement. Maar toen viel mijn oog op de tekst onderaan het blaadje dat er verder clean uitzag.
“ Het meest waardevolle compliment dat u ons kunt geven is door uw telefoon van tafel te laten. Take memories, not pictures.”
De rest van de avond bleef de laatste zin bij me. Van verschillende gerechten had ik graag foto’s gemaakt, gewoon om het kunstwerk vast te leggen. Opdat ik nooit zal vergeten hoe het was. Dat is ook wat ik vaak doe bij mijn dochter: de mooie momenten vastleggen. Zodat ik nooit zal vergeten hoe ze voor het eerst een ijsje eet. Ik wil nooit, nooit, nooit vergeten hoe alle eerste momenten met haar waren. De waarheid is dat sommige herinneringen vervagen. Het terugkijken van foto’s helpt me de herinneringen levend te houden. Regelmatig bekijk ik de foto’s die we maakten toen ze nog in mijn buik zat. En toen ze net op de wereld kwam. En de fotoshoot die ze als eerste had. En alle honderden andere foto’s.
Eigenlijk schrijf ik dit stuk voor mezelf. Ik wil mijn kind niet door de lens bekijken. Als ik mijn ogen sluit kan ik haar ruiken, voelen en zien. De herinnering is goed genoeg. Als ik naar de foto’s kijk, voel ik haar niet met al mijn zintuigen. En ik trek het graag nog even door naar onze financiële reis. Vergeet tijdens die reis niet te genieten van alles wat er onderweg te zien en te beleven is. Waar de reis ook heen gaat; naar de andere kant van de wereld of naar het einde van de straat. Overal is wat te zien. Geniet van wat je meemaakt. Vorige week verloren we wéér iemand in onze nabije omgeving. Zevenenzestig jaar. Aan de vooravond van zijn pensioen. De tweede binnen een jaar. En dat is waarom ik zo snel mogelijk alleen nog maar dingen wil doen waaraan ik plezier beleef. Ondertussen probeer ik iets vaker mijn telefoon te laten liggen en te genieten van mijn kind dat op haar kop in de vaatwasser hangt.
Om dit geheel dan toch nog een financieel tintje te geven, schrijf ik nog even wat over de schade in de portemonnee.
- We sponsorden de Ikea voor 215 en 50 centen.
- We lunchten voor 28 euro. Maar mijn man rondde dat af naar 33,33. Omdat hij in een lollige bui was.
- De escaperoom die bijna tot een scheiding heeft geleid kostte 94 eurootjes.
- De parkeergarage. Ja dat is een verhaal apart. Manlief zocht er eentje uit die niet al te duur was. En daarom moest ik een TAKKE-EIND lopen. Echt, als je me sjaggerijnig wil hebben, laat me dan heel ver lopen. Ik betaal liever honderdmiljoenmiljard eurocenten dan dat ik ver moet lopen. Maar goed, de parkeergarage voor de hele dag was 16,50.
- En dan het diner. Dat was 250 euro exclusief fooi. Mijn man was nog steeds in een lollige bui en gaf 25 euro fooi. Dat maakte 275.
- De benzinekosten heb ik niet meegerekend.