Soms is er geen later

Door mijn eigen operatie is mijn leven stil gezet. Ik ben een jonge vrouw en moeder in de bloei van haar leven. Nu word ik gedwongen om van 200 km/h per te vertragen naar 30 km/h. Dat is soms lastig en vervelend, maar vooral confronterend.

Het is vier uur ‘s nachts en ik lig al een tijd wakker. Ik besluit uit bed te gaan en ik ga bij het grote raam zitten, mijn rug tegen de muur en ik staar naar buiten. De duisternis in. Ik zie niet zoveel en dat voelt als mijn leven. Ik heb zoveel om over na te denken, maar ik kan de antwoorden niet vinden.

Gisteren las ik een gedicht voor tijdens de uitvaart van een dierbare.

Soms is er geen later.

Vijf simpele woorden zijn het, maar zo treffend. Soms is er geen later: besef dat. Wie weet wat de dag die voor ons ligt brengt? Wie weet wanneer het einde is? Ben je dan blij met hoe je geleefd hebt? Met wie je was? Met wat je gedaan hebt? Heb je spijt van de keuzes die je gemaakt hebt? Of de keuzes die je misschien niet gemaakt hebt?

Ik zit daar nog steeds met mijn rug tegen de muur. Ik zie hoe de dag ontwaakt. Heel langzaam wordt het duister iets minder duister. Zachtjes hoor ik de geluiden over de babyfoon die er op duiden dat mijn dochter straks wakker zal worden. Mijn hoofd blijft malen.

Wat is de erfenis die ik achterlaat? Zullen de mensen mij herinneren? Wat wil ik dat men zich herinnert van mij? Zou ik überhaupt gemist worden? Heb ik spijt van dingen die ik wel of juist niet gedaan heb? Eenendertig jaar ben ik, met een beetje geluk op een derde van mijn leven. Met een beetje pech kan het vandaag voorbij zijn. Een tijdje geleden schreef ik over angst. Bang, dat ben ik nog steeds. Voor het onbekende, voor de spanning, voor de sprong in het diepe, voor mijn gevoelens, voor wie ik ben. Voor heel veel dingen in het leven ben ik bang.

Buiten komt langzaam de zon op. Mijn dochter is wakker en ligt te kletsen in haar bed. Wat wordt je groot, wat gaat het snel. De zon komt op. Hoop. Het voelt iets minder eenzaam, nu het licht wordt. Ik voel me iets minder alleen in deze nacht. Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vragen, maar dat maakt niet uit. Ik ben 31 jaar en vandaag besluit ik dat later nu is. Precies zoals ik gisteren voorlas.

De zon schijnt op mijn gezicht. Ik ga mijn dochter uit bed halen en haar knuffelen, alsof er nooit meer een morgen zal zijn.

Soms is er geen later.

2 gedachten over “Soms is er geen later”

Reacties zijn gesloten.