Ineens is daar de wens om ons voor te planten. We zijn volwassen en hebben onze zaken op orde, we vinden het tijd om ons gezin uit te breiden. Voor elk stel dat op een bepaald moment de keuze maakt om een kindje te willen krijgen breekt een spannende tijd aan. Voor ons was dat niet anders.
Daaag pil
De pil bleef aan de kant liggen. Al jaren en jaren, zolang ik me kon herinneren gebruikte in de anticonceptiepil. Als je besluit een kindje te willen, dan stop je met de pil. Iedereen weet dat als je onzorgvuldig met het pilgebruik omgaat je zwanger kunt raken. Nou als je de pil dan helemaal aan de kant legt, zou het weleens snel kunnen gaan, niet waar? De dagen gingen voorbij en voor ik het wist was er een maand om. Mijn menstruatie bleef uit, maar ik bleek niet zwanger te zijn. Zodoende gingen we aan de slag met ovulatietesten. Elke dag gebruikte ik zo’n test, maar nooit gaf de test aan dat ik een eisprong zou krijgen. En zo gingen er weer weken voorbij en zelfs maanden. Inmiddels had ik meer dan € 300,- uitgegeven aan ovulatie- en zwangerschapstesten.
Geen zorgen
Ik maakte me nog niet direct zorgen. Hoe vaak hoor je wel niet dat het zwanger worden niet een tijd duurt? Het huilen boven de wc met een negatieve test was mij op dat moment ook nog vreemd. Maar, na een half jaar besloot ik op advies van een vriendin dan toch naar de dokter te gaan. Ik had namelijk sinds het stoppen met de pil nog geen enkele menstruatie gehad. En volgens de testen was ik ook niet zwanger. Ik dacht dat een afspraak bij de dokter maken weinig nut had: je moest het immers een jaar proberen toch? Niets bleek minder waar: toen ik bij de dokter kwam werd ik direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Zonder menstruatie heb je geen eisprong en zonder eisprong word je niet zwanger.
De fertiliteitsafdeling
Nog zo’n woord, waar ik voor dit hele avontuur nog nooit van gehoord had. De fertiliteitsafdeling is de afdeling voor vrouwen die niet zwanger kunnen worden. Het duurde een aantal weken voor ik aan de beurt was in het ziekenhuis. Als ik er op terug kijk, maakte ik me op dat moment nog steeds niet heel veel zorgen. We waren jong, stonden midden in het leven en hadden het misschien nog te druk om de ernst van het probleem in te zien. Vooraf moesten we een berg met vragenlijsten invullen. We hadden een gesprek bij de dokter, ik kreeg een inwendige echo en bloedonderzoek en meneer kreeg een zaadonderzoek. En toen kwam daar het verlossende woord:
Mevrouw, er is niets ernstigs aan de hand. U heeft PCOS.
Niets ernstigs, maar wat achteraf bleek wel het begin van een traject van ruim 3 jaar. Hoe het verder gaat, hoop ik een andere keer te vertellen.