Nee, dat is een meerkoet

Kolere. Ken iemand dat kind effe een beetje remmen?

Superintelligent. In elk geval, voor zover ik kan beoordelen.

Mevrouw van het consultatiebureau: spreekt ze al met twee of drie woordjes?

Moeder van het kind: Ja mevrouw, al in complete zinnen.

Saar: Baby wille ook bjoek uittjekke. Baby moete pjikje. Doete beeeeetje pijn. Niet ejjuhg.

Mevrouw van het consultatiebureau: GROTE OGEN MOND OPEN. Huh: ze zegt een hele zin?

Moeder: Ja, dat zeg ik je toch net?

Het lastige hieraan vind ik dat ze volgens de kalenderleeftijd nog maar 2 jaar oud is. Door wat ze laat zien, vergeten we weleens dat ze nog heel erg jong is sociaal-emotioneel gezien. Dat verliezen we weleens uit het oog door de slimme dingen die ze doet, zegt of na-aapt. Het is een kind van twee, waarbij driftbuien heel normaal zijn. Die veel dingen nog niet kunnen overzien. Ik merk dat we haar soms overvragen. Met we bedoel ik de eerste, tweede en derde schil om haar heen. Haar ouders. Wij dus. De tweede schil: onze vrienden en familie. En de derde schil: de buitenwereld. Ik ben er als de dood voor. Zelf heb ik me in mijn leven vaak overvraagd gevoeld en als iemand tegen mij zegt: “ja, dat kun jij makkelijk” begin ik te bibberen. Door mijn pedagogische achtergrond en mijn eigen ervaringen lukt het me aardig om af en toe stil te blijven staan bij het feit dat het nog maar een klein meisje is. Mijn man lukt dat minder. Hij heeft ook gewoon geen ervaring met jonge kinderen en hun ontwikkeling. Verder ben ik ook behoorlijk bang voor onze prestatiegerichte maatschappij. Voor mij telt dat gelukkig zijn met wat je doet belangrijker is dan status en geld. Sterker nog: ik durf te zeggen dat geld en sich niet gelukkig maakt. Al wordt mijn dochter putjesschepper. Mijn zegen heeft ze. Die van haar vader niet, trouwens.

Nou goed, terug naar die meerkoet. Als ze op de fiets zit zoekt ze altijd naar dieren om zich heen. Koeien zijn haar favoriet. Op de voet gevolgd door paarden. En eendjes, die komen we natuurlijk overal tegen. Ze fietst vaak met haar vader naar de opvang en komt dan langs veel sloten en meren. Vanmorgen bracht ik haar weg en stapten we uit de auto. Ik zag een groep meerkoetjes en zei tegen haar: kijk, eendjes.

Nee mama meejkoet.

Oké Saar. Je hebt gelijk. Dat is een groepje meerkoeten. Twee jaar en twee maanden oud. What de fuck. FYI: ik leerde het verschil tussen een meerkoet en een eend pas toen ik 31 was en eindelijk een keer oplette in de les Natuur & Techniek.

7 gedachten over “Nee, dat is een meerkoet”

  1. Ken je het boek “Bijdehante baby’s en pittige peuters” van Lilian van der Poel-de Schipper? En (ook uit haar koker) https://ukiq.nl ?
    Van harte aanbevolen.

  2. Hahaha, prachtig! Of ik er zelf bij was: je schrijfstijl is geweldig!
    Ik ga hem zo nog eens lezen, niet veel bloggers hebben dat effect 🙂

  3. Ha, geweldig kind heb je. Net als die van ons op z’n 2e verjaardag. ‘Nee opa, geen vogel, Papegaaiduiker’.
    En die legt nu in de brugklas de lat nog steeds zo hoog, dat hij er beter onderdoor kan lopen.
    Het helpt als je er zelf regelmatig bij stil staat. En verder: lekker laten groeien en bloeien!

  4. Heeeeerlijk! O. en ik zeiden allebei tot we een jaar of twee waren vrij weinig, en gingen daarna direct over op volzinnen. Nog 15 maanden rust?

    1. Jij hebt natuurlijk dubbel pret! Lijkt me geinig om te zien hoe de ontwikkeling op alle verschillende bieden te volgen en of dat dan een beetje gelijk loopt met elkaar.

Reacties zijn gesloten.