Ik ben -nog lang geen – twee en ik zeg volop nee!
Regelmatig heb ik het idee dat Saar nog niet de juiste woorden kan geven aan dat wat ze wil, denkt of voelt. Cognitief loopt ze wel wat voor. Dan kan het misschien frustrerend zijn dat je nog niet kan vertellen wat je nou eigenlijk bedoelt of wil. Of het is gewoon de leeftijd. Of een combinatie.
Driftbuien zijn hier bijna dagelijks aan de orde. Meestal als het haar niet lukt om de boodschap over te brengen en we haar dus niet goed genoeg begrijpen. Maar ook als ze haar zin niet krijgt. En tegenwoordig om aandacht te krijgen. Als ze van de één een standje krijgt, stort ze dramatisch ter aarde en kijkt ze op haar verdrietigst naar de andere ouder. Ze zegt nog net niet: kijk eens hoe zielig ik ben!
Haar favoriete onderdeel is ‘gooien met dingen’. Na heel veel time-in en time-outs proberen we nu de tactiek ‘negeren’ uit het boek ‘handleiding voor wanhopige ouders, deel 5, hoofdstuk 38, bladzijde 536′. Gisteren was het weer zo ver. Een wit bakje was de pineut. En eigenlijk was ik ook de pineut. Onverstoorbaar ging ik door met koken. Ik probeerde te doen alsof ik de drie keren dat het bakje tegen de muur gesmeten werd niet opmerkte. Bij de derde keer zei ik haar dat ze naar de gang zou gaan als ze nog een keer zou gooien. Ze testte me uit. En ze kreeg waar ze om vroeg. Na de time-out zaten we samen op de trap om ’te praten’. Hierbij kreeg ik een klap in mijn gezicht. Meer praten, sorry zeggen en een knuffel om het goed te maken.
Bij terugkomst stoof ze naar de keuken en begon ze weer op het witte bakje aan te vallen. Ik zei, wat fijn dat je mama helpt met het opruimen. Vervolgens pakte ze het bakje op, smeet het van zo hoog mogelijk (dat kan nooit hoger zijn dan een meter) op de vloer en stak haar vinger in de lucht. Hierbij sprak ze de legendarische woorden: ‘naar de gang Saar!’ en ze voegde de daad bij het woord door naar de gang te lopen.
Zie dan je lach maar eens in te houden.
P.S. sommige onderdelen van dit verhaal zijn vast pedagogisch niet verantwoord en ik ben mezelf er van bewust dat ik mijn kind mogelijk met een groot trauma opscheep door verkeerde opvoedtechnieken. Maar ik heb het handboek voor wanhopige ouders nog niet uit en ik heb echt een enorme hekel aan handleidingen.
Misschien een kleine tip. Onze kinderen mochten met de kleine kussens van de bank gooien, wanneer ze driftig of boos waren. Nou hadden we achter de bank een fijn plekje daarvoor. Ook boksen in de kussens hielp bij agressie.
Van negeren werden zoon en dochter alleen maar meer driftig.
Bedankt voor de tip! Ik hoorde laatst iemand ook over pittenzakken gevuld met dingen, waarmee gegooid mocht worden. Hier ga ik iets op verzinnen of mee doen. Dan kan ze zich uitleven op iets als ze even boos is.