Dat ik mezelf in leven weet te houden verbaast me keer op keer. Het gewone grotemensenleven is weer begonnen. Dat betekent college van 08.30 tot 17.30 zonder pauze. Terwijl ik een kind probeer aan te kleden een boterham in mijn mond te proppen en meer van zulks.
Vandaag genoot ik van mijn allerlaatste dag vrij zonder kind. Luilekkerland hoor. Toen ik dan toch een was uit de wasmachine haalde, bleek dat ik mijn airpods meegewassen had. Bij het uitruimen van de vaatwasser liet ik een glas uit mijn handen vallen. En toen besloot ik dat ik genoeg klusjes gedaan had voor vandaag.
Om 15.00 uur had ik een afspraak op mijn nieuwe stageplek. Het stond er echt. In mijn agenda. En dan is het sowieso waar. Want ik vul mijn agenda eigenlijk nooit in en ik vertrouw op mijn olifantengeheugen. Alleen ben ik met de bevalling ook een groot gedeelte van mijn hersencapaciteit verloren, dus HELE belangrijke afspraken zet ik er tegenwoordig wel in. Terwijl ik een telefoongesprek voerde verdwaalde ik drie keer in de grote stad. Toch kwam ik stipt op tijd aan op mijn toekomstige stageplek. Gewoon 14.59. Chill. Quasi-verbaasde ogen keken mij aan. Ja, ik had je om twee uur verwacht. Nou, ik maakte een verpletterende indruk. Dat snap je wel. Maar, ze weten wel gelijk wat ze aan me hebben. Niet zoveel dus. Nu weet ik vrij zeker dat ik het zelf verkeerd genoteerd heb. Want het zou een beetje struisvogelen zijn als ik beweer dat mij dit nooit gebeurt. Dus ik heb netjes mijn excuses aangeboden voor het verkeerd noteren van de afspraak.
Terwijl ik een rondleiding kreeg door de grote stadsschool (spannend! 300 leerlingen), kon ik nog net een hele grote vloek onderdrukken. Krampachtig bleef ik lachen en meepraten over pedagogische stromingen, leerlingvolsystemen en de prachtige inpandige kas. Ik had een kapitale fout begaan: het vuur (nou ja, inductie) onder mijn eten stond nog aan. Tering. Rlly WHY ben ik zo. Rondleiding afgemaakt, kennis gemaakt met mijn stagecoach. Op mijn dooie gemak terug gewandeld naar de auto. Als mijn huis in de fik stond, dan moest dat maar zo zijn. Groot was de opluchting toen ik de deur niet openkreeg omdat ik nog sleutels aan de binnenkant had laten zitten. Er stond tenminste nog een huis. Gelukkig kon ik achterom en daar bleek dat de schuifpui nog gewoon openstond. Maar er kwamen geen rookpluimen of vlammen uit. Wel trof ik vier gehaktballen aan die redelijk doorbakken waren aan de onderkant.
Daarom knaag ik om 19.30 uur drie crackers met kaas weg. Overleven hoor, zo’n dag met mezelf.
Poeh spannende dag hoor. Ik heb tegenwoordig een kleine inductieplaat om gas t besparen.De meest fijne gadget die erop zit is de timer…ik zet elke keer de timer dan gaat de stroom er vanzelf af. Ik heb niks meer laten verbranden! Maar vooral dat buikpijngevoel als ik buiten de deur ben,en denk dat ik het vuur aan gelaten heb, is ook weg.
Oh naar die functie ga ik even op zoek, bedankt!