Loslaten en afscheid nemen heb je in allerlei vormen en maten. Soms neem je bewust afstand van iets of iemand. Soms laat iemand anders jou los. En soms groeit het ook en is er niet sprake van een bewust afscheid, maar van een proces van laten gaan. Deze week nam ik afscheid van een overleden familielid. Ik sluit komende week een leergebied af op mijn opleiding en daarmee neem ik afscheid van bepaalde docenten en medestudenten. Dinsdag zal ik afscheid nemen van 28 unieke kinderen. Daarbij zal ik ook mijn stagecoach moeten loslaten. Hiervoor in de plaats komen nieuwe mensen. Nieuwe docenten, nieuwe medestudenten, een nieuwe klas en een nieuwe stagecoach. Het is altijd weer de vraag wat deze nieuwe mensen in je leven toe te voegen hebben. Als extravert type maak ik over het algemeen snel contact. Ik ben daarin alleen niet zo goed in het bewaken van mijn eigen grenzen en energie.
Naast afscheid nemen is er dus ook loslaten. Dat is natuurlijk ook een vorm van afscheid nemen. Soms is het nodig om los te laten, om wat voor reden dan ook. Omdat het contact niet meer past. Omdat de ander en jij allebei een andere weg ingeslagen zijn. Het kan ook zijn dat je elkaar later op de route weer tegenkomt. Loslaten doet mij soms ook ontzettend veel pijn. Zo vind ik het moeilijk om mijn stagecoach los te laten. Ik heb een jaar lang kunnen vertrouwen op een veilig pedagogisch klimaat voor mijn eigen leerproces. Dat los laten en weer een klein beetje meer op eigen benen leren staan in mijn professionele ontwikkeling kan beangstigend voelen. Beseffen dat je losgelaten wordt, terwijl je dat helemaal niet wilt is klote. Dan heb ik heimwee naar wat er was. En dan heb ik ook honderdduizend vragen. Soms is het proces onomkeerbaar.
Als ik pijn of verdriet heb omdat ik loslaat of losgelaten word, dan vraag ik me af of ik het de volgende keer anders zou moeten doen. Ik weet niet of ik dat wil. Er is in het leven maar één iemand waarmee ik het zal moeten doen en dat ben ik zelf. Wie of wat er ook in mijn leven komt, van mezelf kan ik niet loskomen. Wel kan ik mezelf (leren) aanpassen, om het leven makkelijker te maken. Maar de manier waarop ik in contact ben met de ander, vind ik mooi. Ik hou er van dat ik snel contact maak. Ik hou er van dat ik diep geraakt kan worden. Niet omdat ik graag de pijn voel, maar wel omdat écht en oprecht contact mijn leven kan verrijken. Ik heb heel veel waardevolle lessen (over mezelf) geleerd van mensen die nu niet meer in mijn leven zijn. Dat koester ik. En dat probeer ik vast te houden als het donker en leeg voelt in mijn hart omdat ik los moet laten.