Lieve Saar – twee jaar

Holy shit! T.W.E.E. Tegenwoordig moet ik een beetje op mijn taalgebruik letten. Dus eigenlijk zeg ik alleen nog maar ‘chips’ en ’poepjes’. Alle andere scheldwoorden in mijn vocabulaire probeer ik weg te slikken. Want ja, dat opvoeden is een hele klus. Je leert door imitatie. En mijn slechte gewoontes worden ook jouw slechte gewoontes. Dus ik pas me aan.

Voor ik over de afgelopen twee jaar ga praten, ga ik eerst even een update geven over je eet- en gooigedrag. Er zijn de afgelopen maanden serieuze zorgen geweest om je groei. Toen je ribbetjes uit je borstkas staken en je koppigheid nog steeds de boventoon voerde werd ik echt wanhopig. Over dat eten schrijf ik nog wel een keer. Het enige dat telt is dat het steeds beter gaat en dat je in zes weken tijd 1500 gram bent aangekomen. Het is een genot om te zien hoe je smikkelt van je eten en hoe dapper je dingen probeert.

Lieverd. Wat doe je het ontzettend goed. Je bent een geweldig kind om moeder van te mogen zijn. En alle andere mensen om ons heen zijn zo blij dat jij er bent. Het meest van alles ben ik blij dat jij er bent. Na een behoorlijk heftig jaar waarin je een aantal keren in het ziekenhuis opgenomen werd en bijna je hele leven een spreidbroek gedragen had, hoopten we op rustiger vaarwater. En dat kregen we. Het afgelopen jaar bouwden we je medicatie af en je spreidbroek mocht uit. En plots kon je de wereld gaan verkennen. En dat deed je dan ook in razend tempo. Je stond en liep binnen mum van tijd. Wankel en houterig. Maar al snel rende je. Je haalde alles in wat je gemist had. Je bereik werd plots veel groter. Daarna maakten we ook een start met de afbouw van de zware betablokkers. En opnieuw: wat kregen we een ander kind. Geen gillende dromen midden in de nacht. Geen ontroostbaar, onrustig en verdrietig meisje. Je werd nog veel puurder. Inmiddels hebben we ook hele goede berichten gekregen van de oogarts. Er is geen blijvende schade aan je oog. Soms ben ik verdrietig als ik zie en voel hoe ongelukkig je bent geweest. Je hebt je op veel momenten heel onprettig gevoeld, denk ik. Ik voel me machteloos als ik denk aan de momenten dat ik je niet kon troosten of niet begreep wat het maakte dat je zo verdrietig was.

De fase ik ben twee en ik zeg nee is inmiddels al lang voorbij. Want dat begon bij jou iets eerder. Eigenlijk ben je momenteel vooral een hele vrolijke en blije dreumes. Je bent een echte kletsmajoor. De dag begint kletsend in je bed en de dag eindigt kletsend in je bed. Je hebt hele verhalen en je weet al heel goed verbanden te leggen. Dat gaat in hele zinnen, waarbij we soms moeten lachen om de volgorde van de woorden of de vervoegingen. Toch is het wonderbaarlijk hoe je je kunt uitdrukken. We kunnen inmiddels heel goed met je ’overleggen’ over wat we gaan doen, wat je wilt eten of wat je nodig hebt. Je komt vertellen als je verdriet hebt. Zo vrolijk als je bent, zo serieus kun je ook zijn. Je ogen worden dan ernstig en je vertelt heel serieus wat er volgens jou aan de hand is. Je bent daarin heel erg gevoelig, gevoeliger dan je soms wil laten zien. Je bent gevoelig voor de stemming van anderen. Je kunt enorm van slag zijn als er iets gebeurd is wat je geraakt heeft. Daar kun je het weken later nog over hebben. Over een kindje dat moest huilen, over iemand waarvan je afscheid moest nemen of over iets dat we beloofd hebben.

Je speelt nog altijd het liefst met je Toet-toet autogarage, je keukentje en je glijbaan. Je bent een echte waterrat. Je lievelingsboek is ’de gele ballon’ waarbij je heel graag op zoek gaat naar van alles. Op TV kijk je het liefst Cocomelon. Je bent dol op rozijntjes. Je lievelingseten is ’tatties, frikaaadel en appuhlsaus’ (patat, frikandel en appelmoes). Je bent een echt mannenmens. Je trekt het meest naar mannen. Je vader en je opa. Met stickers plakken kun je uren zoet zijn en ook puzzelen vind je heel leuk. Het allergrappigst is dat je nu zegt als je iets van iemand gedaan wilt krijgen: mama wil …. (komen kijken/rozijntjes pakken/in bad). Je baby slaapt inmiddels bij je in bed en krijgt een vijfsterrenbehandeling. Je gaat nergens heen zonder haar en haar welzijn staat voorop. Je haar groeit. Je hebt bijna al je tanden. Je haalt inmiddels ‘grapjes’ uit met de mensen om je heen. Je triptrap heeft geen beschermer meer, maar je kan er zelfstandig op en af. Je draagt het liefst jurkjes en je hebt dan een eigenwijs petje op je hoofd. Een beetje scheef of achterstevoren. Je hebt een heel groot gevoel voor dramatiek en je bent een echte bikkel. Als je valt of je bezeerd, sta je op en ga je door. Oh. En ijsjes.

Want meer nog dan ik toegeven wil

Zij maakt het verschil