De momenten glippen door mijn vingers heen. Ik draai me om en je kan iets nieuws. Elke avond open ik voorzichtig de deur en kijk ik even naar hoe je slaapt. Elke avond opnieuw ben ik opgelucht dat je nog ademhaalt. Ik bestudeer je gezicht. Soms kniel ik bij je bed en raak ik voorzichtig je wang aan. Ik voel hoe je groeit terwijl je in mijn armen ligt. Op mijn telefoon heb ik duizenden foto’s van je geweldige snoetje. Als ik nog twee keer knipper met mijn ogen ga je naar school en als ik mijn hoofd vermoeid op het kussen leg en mijn ogen weer open doe, dan ben je volwassen en heb je je eigen leven.
Oh god lieve Saar. Wat hou ik veel van jou. Je bent zo geweldig intens (gelukkig). Natuurlijk ben je de mooiste, knapste, liefste en leukste. Dat zeggen alle moeders. En vaders. Maar echt, ALLE mensen lopen met je weg. Je pakt iedereen in. Met je ogen, je prachtige lach en je geweldige acties. Slechts weinigen kijken door die blije snoet heen. Ik durf te zeggen dat je intens gelukkig bent. Zo vaak zou ik willen weten wat je denkt. Je kunt het nog niet vertellen met woorden. Maar wel met wie je bent. Naast intens gelukkig kun je ook intens gefrustreerd zijn. Je boosheid, angst en verdriet zijn zo puur. Net zo puur als je schaterlach die door het huis galmt.
En toen was er iemand die dit schouwspel in zich opnam. Die de moeite nam om niet alleen te kijken, maar ook te zien. Jij en ik lieve Saar. Jij bent mijn spiegel en ik de jouwe. We spiegelen zo snel en zo heftig dat het voor beiden soms heel overweldigend is. Als ik onrustig ben, neem je in een split-second mijn onrust over. Als jij kalmeert, kalmeer ik ook. Laatst sloeg je me in mijn gezicht. De onmacht die we op dat moment allebei voelden was prachtig in verdriet tegelijk. Het kostte me bijna anderhalf jaar om me dit te realiseren. Het gebeurde onder mijn ogen en ik had er toch iemand anders voor nodig die me in de spiegel naar jou liet kijken.
Nu loop je. Je zorgt voor je eigen baby. Je kan de trap op klimmen. Je tilt de gewichten van 5kg op die ik nodig heb voor mijn revalidatie. Je kust en knuffelt. Nieuwe woorden zijn: MIJ (heeft geen uitleg nodig), wost (worst), geha (gehakt), NEE NEE NEE, Ka (kaas), appuh (appel) nijne (ik wil op de IPAD kijken, maar GEEN nijntje), naan (banaan), danke (dank je wel), blief (alsjeblieft), balluh (met de bal gooien) en biel (mobiel). Je helpt met de vaatwasser en wasmachine (van de regen in de drup). Je kan alle kasten openmaken en we kunnen je niet meer neppen met het televisiekastje zonder batterijen. Je wil alleen nog maar die ene waarmee er iets gebeurt als je op knopjes drukt. Als je de ‘biel’ hebt, dan hou je die tegen je oor en zeg je OPA. Vervolgens scroll je over het scherm. Dingen die je kapot gegooid of getrokken hebt zijn: de vijzel, de muis, een blousje, een schaaltje en mijn bril.
En denk maar niet dat je tijd neemt om alles rustig in je op te nemen. Eten is je grootste hobby, maar het moet wel te combineren zijn met andere zaken. Het maximum aantal minuten dat je op/in je stoel/de bank/je kinderstoel blijft zitten staat op: 1. Daarna hang je op zijn kop op diezelfde plek en schreeuw je UIT. Als we je niet op je wenken bedienen dan doe je het gewoon zelf. Met een hele boterham in je mond loop je de kamer door met je baby in de ene hand en je bal in de andere hand.
Ja. Jij doet ook alles tegelijk en door elkaar. Je hebt geen rust in je kont.
Ik ken het.
Toch zeg ik je soms dat je heel even moet wachten. En dan doe je het zelf. Dan val je keihard op je gezicht en ligt je neus open. En dan lach je. Heel hard. Het bloed spuit er uit en je lacht. Want zo ben jij. Veel taaier dan ik. Als ik op mijn bek lig dan laat ik me graag oprapen. Maar jij, jij doet ZELLUF.
Ik kniel bij je bed. Er zit nog een korstje op je neus. Een bult op je koppie. Ik streel je rode wangen. Ik glimlach. Je kreunt zachtjes. Slaap lekker lieve Saar. Morgen zijn we er nog.