Volgende maand word je 2 jaar. Wat een mijlpaal! En wat een sprongen maak je in wie je bent. Ik heb altijd al gevonden dat het hard ging. Maar de laatste maanden lijkt het allemaal zo ontzettend hard te gaan. Je groeit waar we bijstaan, behalve dan in de breedte.
De afgelopen maand heb ik zeer regelmatig de vraag gekregen hoe oud je eigenlijk bent. Je bent een fijn en teer poppetje en oogt vrij jong. Maar je kunt al zoveel en mensen trekken hun wenkbrauwen op als ze horen hoe oud je bent.
Wat ik zo ontzettend mooi aan je vind, is dat je altijd contact maakt met de ander. Als jij binnenkomt lijkt de tijd heel even stil te staan en mensen kijken altijd naar je. Ze krijgen standaard een dikke lach terwijl je ze aankijkt met die enorme pretogen van je. Meestal zwaai je ook even en je deelt ook graag handkusjes uit. Je vertederd en ontroerd. Laatst in de wachtkamer zat er een meneer die de taal niet machtig was, maar jij en hij hadden contact. Echt contact. Zonder woorden. Jullie straalden allebei. En soms is het zo intens dat het voor iedereen eromheen teveel kan zijn. Deze week op de glijbaan had je contact met twee stoere ventjes. Jochies van een jaar of 9, die een straattaal spraken die ik niet verstond. Een beetje grootspraak volgensmij. Toen ze zich omdraaiden en jou zagen ontdooide hun gezichten. Hij knielde bij je neer en gaf je een boks. Je bokste terug en gierde van het lachen. Hardop vroegen ze zich af wat zo’n klein meisje bij de grote glijbaan deed. Of ze daar écht van af ging? Jazeker, met haar mama. Maar hóé dan? Ik antwoordde dat als ze beneden even wachtten, ze het konden zien. En ze wachtten op je. Ze waren zo trots op jou. Maar ze kenden je niet. En dan die keer op de kinderboerderij. Een Duits tienermeisje werd als een magneet naar je toegetrokken. Weer spraken jullie elkaars taal niet, ze stak haar hand naar je uit en je pakte ’m vast. Samen liepen jullie door de dierenweide, terwijl jullie elkaar niet kenden. Je lachte. Zij lachte. Een ontroerend beeld.
We waren op vakantie. De eerste vakantie met je papa en mama alleen. Er was een fantastisch zwemparadijs dus. Met piratenboot en supergave glijbaan. Welgeteld één keer moest mama mee. Daarna wilde je ‘zelluf’. Je beklom de trap van 6 treden, deed het piratenparcours en ging dan met je schildpad van de glijbaan. Je straalde. Je deed het in totaal minimaal 200 keer. En bijna álle ouders vroegen hoe oud je was en hoe het kwam dat je alleen ging. Ik was allang blij dat ik niet nog een keer hoefde, want mijn kont stuiterde nogal hard op de grond bij de landing. Wat ik supergaaf vond om te zien was dat je gewoon in de rij ging staan achter alle kindjes en maar één keer voordrong. Toen ik had uitgelegd dat dat niet mocht en waarom niet, deed je het niet meer. Wonderbaarlijk. De papa-glijbaan vond je ook heel leuk. Ook met mama. En de ‘bubbes’ oftewel het bubbelbad.
Inmiddels kunnen we best een goed gesprek met je voeren. Als we je een standje geven, snap je best goed waarom je dat standje krijgt. Soms doe je beschamend je handen voor je ogen, zodat we niet ’zien’ hoe stout je bent geweest. Als we korte gerichte vragen stellen kun je ook antwoord geven. Saar, wat deed jij? Antwoord: eten gooien. Mag dat? Antwoord: nee. Wat gaan we nu doen? Antwoord: opjuimen en sojie segguh. Als ze dan weer aan tafel zit zegt ze: Saar nietiuh etu gooje. Sojie mama. Verder zeg je de ’o’ heel grappig. En je praat zo ontzettend veel. Je houdt bijna nooit je mond. Als je dat wel doet ben je ofwel heel geconcentreerd bezig ofwel iets ondeugends aan het doen. Je bent soms best een opoe in wat je zegt, dat komt denk ik omdat je ons napraat in veel dingen. Je zegt ook best moeilijke woorden, maar wel altijd nadat wij dat woord gebruikt hebben. Je zegt ook heel vaak grappige dingen. Alhoewel ik ze altijd vergeet op te schrijven. De gastouder had gezegd: Coby gaat mee in de koffer op vakantie. Nu zegt je al 14 dagen als we bij de auto komen: coby sit in koffuh! Om vervolgens te gieren van het lachen als blijkt dat het niet zo is.
Varen op een echte boot vond je dan toch wel heel erg spannend. Bootjes kijken vind je heel erg leuk, maar de fietspont was toch iets te spannend voor je.
Verder is het niet alleen maar gejubel. Je bent goed ziek geweest. Al een half jaar eet je heel erg weinig en is je gewicht een punt van zorg. Toen je keelontsteking kreeg gecombineerd met een dubbele oorontsteking heb je vijf dagen niet gegeten. Helaas heb je geen reserves om op terug te vallen. Je gewicht is nog verder afgebogen en je zit ruim onder de laagste lijn van de curve. Het is gekmakend om te zien dat je amper eet. Ik schrok toen je ribben door je borstkas begonnen uit te tekenen. Ik voel me machteloos. Volgens de deskundigen ga je vanzelf eten als je honger hebt. Het slapen gaat ook iets minder, door de koorts en je ongemakken.
Al met al was het een maand met wat dieptepunten (je gewicht en je dubbele oorontsteking), maar vooral ook met hoogtepunten.
Volgende maand word je twee. We zullen een bescheiden feestje vieren. Dit keer zonder ballonnen, want die vind je absoluut niet leuk. Maar met taart en cadeautjes. En misschien begin ik dan eindelijk een keer aan dat fotoboek.