Vandaag schrijf ik niet over het feit dat je probeert te gaan staan. Vandaag schrijf ik ook niet over de woorden die je al kunt zeggen. Vandaag schrijf ik zeker niet over je lievelingseten of over dat wat je niet lust.
Vandaag, vandaag schrijf ik over een bijzondere ontmoeting. Het was een ontmoeting voor mezelf. Jij kwam ter sprake. En toen gebeurde er iets bijzonders. Ik had nog maar een aantal dingen gezegd en degene vroeg aan mij of jij intens bent. Intens is het woord dat ik soms gebruikte om jou te omschrijven. Ik ben er mee gestopt. Er is niemand die het begrijpt. Of die het wil begrijpen. Of die de tijd neemt om te beseffen wat ik zeg. Een dag met jou is intens. Al jouw emoties zijn intens, of het nu fijne of moeilijke emoties zijn. Volgensmij schreef ik zelfs op mijn blog al eens over jouw intensiteit. Je ogen stralen als heldere sterretjes en als je boos zijn, zijn ze gitzwart. Jouw lach schatert door het huis. En je krijst. Je kan zo verschrikkelijk hard krijsen. Dit had ik allemaal niet verteld. Maar toch vroeg hij het: is ze intens? Dat ene woord dat ik regelmatig gebruikt heb, maar dat werkelijk niemand begrijpt.
Ja lieve Saar. Je bent intens. En deze bijzondere ontmoeting gaf er een naam aan. Ik weet niet of ik dat wil. Een naam. Misschien vind ik het moeilijk, omdat ik mezelf in de kenmerken herken. Maar misschien vind ik het ook moeilijk, omdat ik geen labels op je wil plakken. Ik wil je niet in een hokje duwen. En ik wil al helemaal niet dat een ander je in een hokje duwt. Je bent namelijk mijn unieke kind. Het maakt niet uit of het een naam heeft. Diep van binnen herken ik zoveel van mij in jou. En dat maakt me bang. Want ik herken ken het. In het woord herkennen zit ook erkennen. Ik kom er zo op terug.
Deze ontmoeting, totaal onverwacht zei dat je waarschijnlijk een strong-willed en highly sensitive kind bent. Als ik de lijst met ‘kenmerken’ af ga, tik niet alleen jij alle boxen aan. Zelf kan ik er ook wat van. En dat brengt me op het volgende punt. Erkenning. Erkenning voor wie ik ben en erkenning voor wie jij bent.
Het is best moeilijk, als je anders bent. Als je rebelleert. Als je weet wat je wilt. Als je niet wilt toegeven. Als je geen rust kunt vinden. Als je te klein bent voor de grote dingen die je wilt. Een strijder. Ongeduldig. Explosief. Ik wil je zo graag begeleiden bij alles wat je voelt. De heftige emoties die het leven met zich meebrengen. Ik wil recht doen aan dat wat je voelt. Je mag leren dat je boos mag zijn, verdrietig mag zijn, blij mag zijn en dat dat allemaal heel heftig kan voelen. Je mag leren dat al die emoties er mogen zijn en ik hoop dat ik je kan geven wat je nodig hebt om te groeien. Maar ik weet het niet, lieve Saar. Ik weet niet of ik het kan. Want soms kan ik het zelf niet aan. Ik ben je moeder en ik zou moeten weten hoe ik er voor je kan zijn. De waarheid is dat ik het niet weet. Dat ik vaak me je meevoel. Ik weet dat je aan die plant wilt voelen. Ik weet hoe het is om dat niet op te willen geven. Ik weet hoe het is om het oneindige verlangen te voelen om te rebelleren. Ik weet hoe het is lieverd. Ben ik wel een goede moeder? Als ik mijn geduld verlies, omdat je nóóit opgeeft? Terwijl ik weet hoe dat is? Ben ik een waardeloze moeder, als ik huilend naast je bed zit omdat je te onrustig bent om te slapen? Ben ik kansloos, omdat ik soms niet weet hoe ik het moet doen?
Ik doe mijn best. Ik hoop dat het goed genoeg is. En eigenlijk weet ik niet over wie dit stuk gaat. Over jou of mij of over ons allebei.
Ik lees dat je intens gelukkig kunt zijn met haar en intens veel van haar houdt. Laat dat genoeg zijn, de rest komt later.