Het begint hier verdacht veel op een momblog te lijken. Maar dat maakt me niet uit. Zij is mijn leven geworden. Misschien maak ik er wel een maandelijkse column van: “Lieve Saar”. De tijd gaat namelijk snel. En ik wil niet vergeten. Hoe het was. Hoe zij was. Ik wil zoveel over je vertellen. Want jij bent het mooist. Het mooist van de wereld.
Lieve, lieve Saar,
Vandaag ben je elf maanden oud. Ik schreef al zoveel mooie dingen over je. Momenteel ontdek je. De wereld ligt aan je voeten. Achter elke deur wil je kijken. Vandaag ga ik over je ondeugden praten. Want dat ben je best wel. Ondeugend. En eigenwijs. Een klein beetje maar.
Inmiddels kun je jezelf goed voortbewegen met je spreidbroek. Je crosst de kamer door op je kont als een volleerde hardloper. Onze kamer is groot. Maar jij bent snel. Pas waren we je kwijt hè? Je was in een onbewaakt ogenblik door de deur gepiept en was onder de mat gekropen. Persoonlijk vind ik het op die plek koud en guur. Maar jij vond het een geweldig avontuur!
Die plant. Die met die groene blaadjes. Die vind je zo mooi hè? Keer op keer moet ik je er weg halen. Steeds weer vertel ik je dat je er niet aan mag zitten en dat je zéker die blaadjes niet kan eten. Je weet nu hoe potgrond smaakt. En mama was soms ook niet snel genoeg, daarom heeft de plant nu 5 bladeren minder. Je rukt ze er in één beweging af.
Stekkers. Ja, dat is ook best leuk speelgoed. Onze stopcontacten zijn beveiligd. Maar dat biedt geen bescherming tegen kinderhandjes die de stekkers uit het stopcontact trekken. Maar weet je lieve Saar, als je heel hard aan zo’n stekker trekt: dan komt het voorwerp dat aan het uiteinde zit naar je toe. Toevallig was het dit keer een lamp, die boven op je kop viel. En die andere lamp, je weet wel: die hele zware. Die heb je ook al omver getrokken. Weet wel dat ik alles wat je sloopt van je aandelenbudget af haal. Dat betekent dat je straks op je 18e minder geld hebt.
Je bent een taaie hè? Soms knal je met je hoofd op de stenen vloer. Of je krijgt een lamp op je kop. Soms galmt het door het huis, als je valt en je harde hoofd raakt de vloer. Meestal kijk je een beetje verbaasd en ga je gewoon door met waar je mee bezig was. Zo’n spreidbroek is best onhandig, maar je werkt je overeind en maakt dat je terug komt bij dat ene interessante voorwerp. Je huilt alleen als je boos bent. Of honger hebt. Ja, net je moeder. Maar niet als je pijn hebt, dan wrijf je een beetje beduusd over dat prachtige koppie van je en ga je door. Ik vind het dapper. Maar dat ben je ook: dapper.
Eten. Eten kun je als de beste. Je bent een kleine hè? Je past nog steeds in maat 68 of 74. Je volgt je eigen curve. Maar eten, dát kun je. Twee hele boterhammen bij het ontbijt en een fles melk. Tussen de middag weer. Tussendoor eet je het liefst aardbeien. Pas at je er 23 (!) op. Het is een genot om naar je te kijken als je eet. Je handjes stoppen alles in hun mond. Je geniet met een bepaalde intensiteit die ik herken van mezelf. Tot je genoeg hebt. Dan begin je er mee te gooien. En als het je niet bevalt, dan kieper je het hup over je schouder heen. Soms bewaar je een stiekeme voorraad, onder je kinderstoel. Als je tijdens het spelen trek hebt, dan zoek je naar een stukje brood of een verloren stuk fruit. Je lievelingseten is aardbeien, boterhammen, broccoli en worst.
Torens omgooien vind je allang niet leuk meer. Je weet blijkbaar dat je een toren ook weer op kunt bouwen. Met je tong uit je mond doe je je best om de stapeltoren te bouwen. Eerst pak je het bovenste blokje er af. En dan probeer je ‘m er weer op te krijgen. Dat is moeilijk hè? Het komt precies, zo’n blokje. Maar het lukt je: scheef of op z’n kop. Maar je klapt in je handjes als het je lukt.
Je hebt een vriend. Daar maak ik me best wel zorgen om weet je. Je bent nog maar zo klein. En hij is zoveel ouder. Hij is al 1,5 jaar! Jullie zijn heel close samen. Liedjes zingen en verhalen vertellen. Samen spelen. Maar ik heb gehoord dat jullie ook een bepaalde vorm van intimiteit delen. Samen wisselen jullie je spenen uit. Dat is wel een ding hoor. Ik had niet verwacht dat je op deze leeftijd zulke belangrijke dingen zou delen met een maatje. En vorige week heb je gekampeerd met hem. In een tipi-tent. Samen slapen, daar is het echt nog veel te vroeg voor. Geniet alsjeblieft eerst even van je jeugd. Van je vrijheid. Jongens (of meisjes) volgen later wel. Neem het advies alsjeblieft aan.
Verder verstop je je achter de gordijnen, trek je de vaatwasser uit elkaar, verstop je je speelgoed in papa’s schoenen en rommel je in mama haar tas. Je begint te praten en kunt zelfstandig drinken uit een echte beker. Je haren beginnen nu echt te groeien. Twee tanden heb je. Die je graag in dingen zet. Het liefst in je moeder. Je probeert lades te openen en je op te trekken aan alles wat maar binnen je bereik is. Je hobbelpaard is je grootste vriend. Slapen kun je als de beste en je eindigt standaard op z’n kop in het bed. Je kunt ook al lezen hè? Zelfs op z’n kop: het is toch fantastisch? Je houdt van zingen en knuffelen.
Ik wil nog zoveel meer aan je vertellen. Ik wil je de wereld laten zien. Maar ik wil je ook aan de wereld laten zien. Je bent zo schattig en vrolijk. Een beetje temperamentvol, maar momenteel ben je vooral blij. Heel blij en gelukkig. Je lacht galmt door het huis. Zelfs als je er niet bent.
Lieve Saar. Bijna word je één jaar. Een bijzonder moment. Voor elke ouder, denk ik. Maar ik weet nog hoe de leegte voelde. Mijn grootste verjaardagscadeau, dat was jij. En nu ben je zelf jarig. We zullen je leven vieren. En dan schrijf ik weer speciaal voor jou een stukje. Over hoe geweldig je bent.
23 boterhammen! In welk tijdsbestek?!
Het zijn 23 aardbeien. In 10 minuten