Waar begin ik? Bij het begin…….
Mijn schoolcarrière
… is op z’n minst onstuimig te noemen. Op de dag van de intake bleek ik zwanger. Ik maakte een zware zwangerschap door. Verder startte ik in een nieuwe opleidingsvariant die z’n zaken niet op orde had. Na twee lesdagen brak corona uit en zoals de rest van de wereld wisten school (en de studenten) niet hoe er mee om te gaan. Er volgde een periode zonder onderwijs, want online onderwijs geven was toch wel heel moeilijk. Ook mijn stage stopte. Ik beviel, ging weer een periode naar school en er kwam een tweede lockdown. Dus stage en school werden weer onderbroken. Toen ik eenmaal weer aan de slag ging werd ik geopereerd. En toen ik tijdens mijn revalidatie weer aan de slag ging, kwam er een tweede operatie. Dit is een hele korte weergave van de werkelijkheid. Ondanks alle moeilijke omstandigheden wist ik al mijn punten binnen te halen. De Grote Verschrikkelijke Door Elke Student Gevreesde Toetsen voor taal en rekenen haalde ik in één keer.
Stage
Ik haatte de kleuters. Ik vond mijn droomplek in de middenbouw. Ik liep stage op een school waar ik me na één uur al niet meer veilig voelde. Ik zwom tegen de stroom in en koos mijn eigen koers. Ik ben de meest gehate student op de deeltijdopleiding, omdat ik altijd kritische vragen stel. Al mijn praktijkbeoordelingen zijn stuk voor stuk goed. Natuurlijk is er gerichte feedback en er ontstaan vaak hele mooie gesprekken na zo’n klassenbezoek. Altijd kom ik met een positief gevoel en een rugzak vol leerpunten terug. Vol goede moed ga ik aan de slag. Ik heb meerdere keren te horen gekregen dat ik een waardevolle student ben, dat ze in mij een collega zien en dat ik hard werk en veel verantwoordelijkheid neem. Ik ben inmiddels beoordeeld door vier verschillende beoordelaars en de laatste beoordeling (voor vandaag) sloot ik af met een dikke 9,5.
En nu loop ik stage in een hele pittige groep zes in een achterstandswijk. Ik schreef meerdere keren over Kane. Er spelen zoveel problemen, dat ik ze niet eens allemaal kan benoemen. Sexting, huiselijk geweld, armoede, een leerling die op het Speciaal Onderwijs thuis hoort, dyslexie, dyscalculie, hoogbegaafdheid en nog veel meer gedragsproblematiek. De klas heeft een hele ongezonde groepssfeer en deze groep wordt in de school gevreesd. Vorig jaar is er een LIO afgehaakt op deze groep. Een prima leerklimaat om een stadigere in te plaatsen. Bij mijn observaties zag ik de leerkracht worstelen. En ik vreesde met grote vreze de dag dat ik les moest gaan geven. Die kwam al snel. En nog veel sneller dan ik wilde, moest ik de hele dag lesgeven. Dat gaat met vallen en opstaan. Elke stagedag bespreek ik met mijn mentor wat er anders had gekund. Deze feedback neem ik mee naar de week erna. Het allergrootste probleem is dat het een stel losgeslagen apen is. Ze breken de klas af onder je ogen. Het is echt een ramp op pootjes. Het kost me alles om ze in het gareel te krijgen en houden. En dat gareel duurt hooguit vijf seconden, daarna breken ze weer uit.
Ok. Leuk. En dan?
Ik probeer veel uit. Het helpt om te zien dat het niet mijn probleem is, maar dat dit probleem zich ook voordoet bij een leerkracht met 30 jaar onderwijservaring. En vandaag had ik dan een beoordeling. Zoals jullie weten heb ik een LIO in de pocket. Daarvoor moet ik nog een assessment halen. Vandaag had ik een praktijkbeoordeling ter voorbereiding daarop. Twee nieuwe beoordelaars. Eentje van de school en eentje van mijn eigen school. De les die ik voorbereid én verstuurd had naar mijn stagecoach werd vorige week gepikt door haar. Ik kreeg gistermiddag om half vier te horen dat die les al gegeven was en dat ik wat anders moest verzinnen. Daar baalde ik van. Ik had weinig andere keuze dan doen wat er van me gevraagd werd. Ik gaf mijn les en hier en daar voelde ik zelf ook wel wat hiaten. Maar gezien de omstandigheden was het best oké gegaan. En toen volgde het nagesprek………
En en en?
Hoe vond je het zelf gaan? Ik gaf aan waar ik vond dat het niet goed liep. En daarna werd ik volledig afgefakkeld. Ik kon zeker niet de LIO in. En de LIO/MINOR combinatie? Ze lachten me nog net niet uit. Eerst heb ik geluisterd naar de feedback die ze gaven. Het ontbrak me vooral aan een goed klassenmanagement. Nu ben ik dat met ze eens, en daar ben ik mijn reactie ook mee begonnen. Daarna heb ik genoemd dat ik het wel heel bijzonder vind. Ik heb drie jaren stage gelopen en ik krijg als feedback terug van coaches én begeleiders dat mijn klassenmanagement tiptop in orde is. Dat ik dat zelfs een beetje los moet gaan laten en ontspannener voor de klas mag gaan staan en vertrouwen op het proces. Dat het nu (blijkbaar) niet lukt in deze groep en dat ik dat zelf ook lastig vind. Ik heb aangegeven dat ik de groep best last vind en dat mijn mentor deze ook als extreem omschrijft. Het antwoord is dan: dat is in de praktijk straks ook zo. En dat mijn tot in de puntjes voorbereide les al gegeven was door mijn coach? Ook dat schijnt later in de praktijk zo te zijn. Ah. En mijn stem. Hadden ze ook veel commentaar op. Ja, ik weet het. Het gesprek duurde heel lang, ik ben kritisch geweest naar mezelf, maar heb ook aangegeven waar heb ook de zere plek op een aantal punten gelegd. Zij durfden te betwijfelen of ik een combinatie minor/lio aankan. Ik heb ze teruggegeven dat ze mijn cijferlijst mogen bekijken met in het achterhoofd dat ik gedurende dit traject een moeizame zwangerschap, twee operaties en twee lockdowns heb gehad.
Há, jij kan dus niet tegen kritiek?
Oh, best wel. Sterker nog: ik ben mijn grootste criticus. Maar ik durf ook kritisch te zijn op de ander en slik niet alles voor zoete koek. Mijn mentor vroeg hoe het gesprek gegaan was. Ik moest bijna huilen en vertelde dat het niet zo positief was en er weinig vertrouwen in mijn kunnen was. Haar mond viel open van verbazing. Zij had ook met ze gesproken en vertelt hoe ik omga met de klas, hoe mijn pedagogische relatie met de leerlingen is en nog tal van positieve punten. Zij vond absoluut niet dat ik niet klaar ben voor de LIO, sterker nog: zij zou de klas zo achterlaten bij mij als ze ziek was. Ja, ik heb nog dingen te leren. Dat is ook logisch. Daarna vertelde ze me iets in vertrouwen: de opleider vanuit de school brandt graag stagiaires af. Er zijn meerdere studenten afgehaakt in het derde jaar door beoordelingen van haar. Potentiële leerkrachten die écht aanleg hadden. Maar die een stuk jonger en onervarener waren en zich na een aantal zeer negatieve gesprekken ook niet meer geloofden in hun eigen kunnen. Mijn coach verzekerde mij dat ze ook studenten heeft gehad die het niet in zich hadden en dat ze dat altijd heeft uitgesproken. Ik heb het in mij en mag me niet uit het veld laten slaan door zo’n troela.
Eind goed al goed?
Nee, ik voel me kut. Mijn zelfvertrouwen is ongeveer naar 0 gebracht vandaag. Als je tot hier gekomen bent met lezen: chapeau. Om mezelf nog even een hart onder de riem te steken: ik stond vandaag met een scheur in mijn stuitje voor de klas. En vorige week ook. Doorzetten kan je wel. Geef niet op. Laat je niet vertellen dat je het niet kan. Geloof je het zelf? Nu niet. Maar je bent al tot hier gekomen. Je haakt niet af. Jij mag er zijn. Je hebt nog zoveel te leren. En je hebt ook zoveel te geven.
Pff wat een verhaal en heftig maar als lezer van je blog wil ik even kwijt dat je een toppertje bent! Ga er maar aan staan met zo’n klas en leiding en achterliggende periode. Je mag even in een dip zitten maar dan recht je je rug en ga je verder want je kan het!!
Bedankt voor de bemoedigende woorden!
ik lees al een tijdje anoniem mee, maar uit eigen ervaring …. doe je best, doe of er niets aan de hand is heulll moeilijk … maar bij mij is het uiteindelijk goed gekomen. bij zulke mensen moet je in iedergeval niet ertegen ingaan want dan ben je de sjaak. ze hebben zo een eigen ego van wat ze denken dat goed is en na jaren alleen heerschap krijg je dat alleen niet veranderd. dus gewoon je eigen koers varen en geen respons op de negatieve reacties geven dat is mijn advies. verder je wil wel elk kind redden maar soms gaat dit niet ….. heel erg maar bedenk het ligt niet aan jou , ouders leggen heel vaak de verantwoording van opvoeding bij leerkrachten maar dit is uiteraard niet het geval een leerkracht hoort een leerling iets te leren en niet optevoeden …xxxx
Dank voor je reactie! Heb je ook de PABO gedaan, of heb je deze ervaringen opgedaan in een ander vakgebied?
Hè, wat een suf gedoe! Ik kan me voorstellen dat je niveau van zelfvertrouwen flink gezakt is. Maar wat je mentor je vertelt is ook waar. Het is gewoon vaak zo, dat mensen je affakkelen juist omdát je iets al goed kan. Daar zit vaak jaloezie bij, en altijd zegt het meer over de affakkelaar dan over jou. Jaloezie kan door van alles komen; van het feit dat jij hebt durven switchen van carrière tot het feit dat je zo’n leuk kind hebt, tot het feit dat je man een goed inkomen heeft. En dan “zullen ze je wel eens even klein krijgen”. Het feit dat je heel intelligent bent is trouwens ook weer een reden om je klein te willen krijgen.
Wat trouwens vast ook speelt is de frustratie om die extreme klas, en dat jij wel even doorprikt naar dat ene kind.
En al die tijd dat ze jou aan het affakkelen is hoeft ze niet te reflecteren op haar eigen gedrag. Triest, maar waar. Nogmaals: dit gaat niet over jou en komt (helaas) in elke beroepsgroep voor, zodra je boven het maaiveld uitsteekt. Mijn man heeft hier van nature speciale hele gladde schouders voor, maar ik heb die echt moeten ontwikkelen. Nu, op mijn 63e, kan ik zeggen dat dat best aardig gelukt is.
Ha, jouw laatste alinea: dat ze zelf niet hoeft te reflecteren op haar gedrag. Had ik nog niet over nagedacht. Het zal wel een vorm van afgunst zijn. Vandaag probeer ik weer op te krabbelen..
Zeg, dame! Als ik die eennalaatste alinea zo lees, dan zijn dat allemaal veren in je derriere. En die fantastische cijferlijst onder de genoemde omstandigheden doen vast ook weinig mensen je na.
Laat je alsjeblieft, ALSJEBLIEFT niet door zo’n jaloersig onhebbelijk zuur mens uit het veld slaan die daar kennelijk haar hobby van heeft gemaakt. Het is een druppel op vele goede beoordelingen. Soms mag iets gewoon niet goed zijn van bepaalde mensen.
Je hebt met al je verhalen hier laten zien hoe jij als juf voor je leerlingen gaat. Zelfs bij dit losgeslagen zooitje ongeregeld zie jij het individu. Ik heb 0 verstand van juf-competenties, maar jouw liefde voor het vak spreekt uit je stukjes.
Ademhalen – die horrormonen werken vast ook niet mee – schouders recht, zeg even een paar lelijke woorden en vuist omhoog! Jij bent wonder woman, jij kan dit!
ik heb onder mijn trui vandaag ook al een paar middelvingers opgestoken……
Misschien moeten de beoordelaars even een dagje voor dezelfde klas gaan staan……..
(tot zover mijn ongezouten mening)
Ik heb zelf een middag als knutselmoeder in groep 6 doorgebracht en kwam er achter dat lesgeven echt NIKS voor mij is. Pfffff……. diep respect voor de leraren (m/v/x).
Whahaah. Heerlijk, als vaders/moeders zulke ervaringen hebben en ook bewondering hebben voor dit vak. Want dat is het, een vak.
Probeer lelijke woorden te zien als een cadeautje.
Een cadeau is van de gever tót het moment dat jij het aanneemt; dan is het van jou. Een cadeau kun je weigeren en dat kan ook met lelijke woorden. Laat ze niet van jou worden. In je gedachten kun je de woorden inpakken in een doosje en de doos niet aannemen. Zet het cadeautje naast je neer en neem er afstand van.
Je weet zelf wat je waard bent en volgens mij word jij een prima juf.
Van een aantal mensen (IRL) kreeg ik het advies om een dikke middelvinger op te steken. Dit is een veel mooiere omschrijving en voelt een stuk minder lelijk om te doen. Ik neem het cadeau niet aan…
Oef… Ik lees jouw blog als één van de eerste ’s ochtends om mezelf voor te houden wat doorzettingsvermogen is. Dat blijkt uit elk woord op deze blog. Door jouw eerlijke strubbelingen krijg ik moed voor de dag.
Ik wens je moed en vertrouwen in jezelf toe. Volgens mij ben je een sterk persoon en wéét je dat deze beoordeling niet juist is. Hopelijk vind je de kracht om het naast je neer te leggen (L)
Van deze woorden word ik echt heel erg stil en ik krijg er tranen van in mijn ogen. Bedankt dat je de moeite nam om dit met mij te delen. Het betekent veel voor me.