Ik ben er achter gekomen dat we allemaal kaders nodig hebben in het leven. Ooit schreef ik al een stuk over mijn angsten. De wereld voelt soms groot en eng. Wijze mensen spraken gisteren wijze woorden. Zoals dat wijze dingen zeggen makkelijk is, maar wijze dingen doen veel moeilijker. Degene die het schreef is heel wijs.
Die kaders die we allemaal nodig hebben. Ik zie het bij mijn dochter. Ze mag graag de wereld ontdekken. Daar schreef ik ook al heel veel over. Ze haat het om als een baby behandeld te worden. Liggen bijvoorbeeld, dat doe je als je slaapt, maar niet voor een verschoning of een chillmoment bij je moeder. Eten vanaf een lepel die je moeder hanteert, ook dát is bij uitstek voor kleine kinderen. Madam weigert nog gevoerd te worden. Met alle gevolgen van dien. Ze vindt het geweldig in onze grote woonkamer. Ze doet ondeugende dingen. Ze heeft een nieuwe tactiek toegevoegd aan haar repertoire. Als iets niet mag en ik word gecorrigeerd ga ik héél hard huilen. Misschien mag het dan wel. En in die woonkamer is er zoveel moois te zien.
Enfin, wat ik eigenlijk wil zeggen. Ze houdt van de wereld ontdekken. Maar dan ineens wordt ze verdrietig. Soms duurt het 5 minuten soms een half uur voor dat gebeurt. Slapen wil ze dan ook niet. Sowieso is slapen heel erg overrated. Je mist nogal wat van de wereld met je ogen dicht, dus ze heeft besloten dat er overdag niet geslapen wordt. Maar als ze het dan zat wordt, dan zet ik haar in de box. En dan speelt ze rustig nog een half uur tot een uur verder. Voorheen haatte ze de box. Ook die was blijkbaar voor baby’s en ze heeft zichzelf nooit een baby gevoeld. Het is compleet moedergevoel en niet gebaseerd op welk wetenschappelijk onderzoek dan ook. Maar als ik haar van de grote wereld, namelijk onze woonkamer van ruim 120m2 in de box zet van 1 bij 1, dan ontspant ze. Haar wereld wordt tijdelijk kleiner. Overzichtelijker. Minder groot. Minder beangstigend. Ze heeft kaders waarbinnen ze kan spelen. Dat zal vast veilig voelen, zo’n bekaderde ruimte met vertrouwd speelgoed. Maar een aantal stuks om uit te kiezen. Ik heb me niet gerealiseerd hoe overweldigend de wereld kan zijn voor zo’n klein kind. Hoeveel keuzestress het misschien wel oplevert: waar je heen kan of wil gaan en waar je mee wilt spelen.
Ja. Zo voelt het vaak voor mij ook. Ik raak snel overweldigd door alles om me heen. Misschien heb ik ook wel kaders nodig. Ik sluit af met de woorden die ik gebruikte in één van de kwetsbaarste blogs die ik ooit schreef.
Ik blijf het proberen. Tot ik durf.