Met gemak zou ik een blog kunnen vullen met de frustraties omtrent mijn opleiding tot leraar basisonderwijs. De opleiding bungelt ver onderaan op de landelijke lijst. In ruil daarvoor worden we gechanteerd: ”ik zou maar heel goed nadenken wat je op die enquête invult. Want je bent een slager die z’n eigen vlees keurt. Jij hebt straks een diploma waarop staat vermeld dat je hier je opleiding gevolgd hebt. Je hebt dus straks een diploma dat niets waard is, als je de opleiding zo blijft beoordelen.”
Ik heb er álles aan gedaan om iets te veranderen aan de opleiding. Bewustwording creëren. Spiegelen. In gesprek gaan. Soms helpt niets. En het is duidelijk dat hier niets ga veranderen. Dus zit ik mijn tijd uit, hoe erg ik het ook vind. Het enige dat telt is mijn intrinsieke motivatie. Op het moment dat die wat lager is door omstandigheden, is het heel moeilijk om niet op te geven in deze oninspirerende omstandigheden. Met trots mag ik vermelden dat ik één van de vier laatste strijders ben. De vier van het eerste uur. De overige 56 zijn afgehaakt. Natuurlijk zijn er daarna wel weer nieuwe cohorten van start gegaan. Maar ik ben er dus eentje van het eerste uur. En dat vinden ze heul vervelend. Mensen die niet meelopen. Een student die een mening heeft.
Nou dit ging dus over input. Ik ben er inmiddels achter dat het geen hol uitmaakt hoeveel tijd je steekt in je opdrachten. Op mijn propedeuse staat een hele lelijke zes te shinen. Verder haal ik over het algemeen een 7, 8 of 9. Met uitzondering van de kennistoetsen. Hierbij hanteer ik een bijzondere tactiek: ik geef me op en ga er niet voor leren. Dan bepaal ik mijn basisniveau en weet ik waar ik aan moet werken. Een gokje dus en als ik het haal, dan is dat mooi meegenomen. Tot nu toe heb ik alle kennistoetsen in één keer gehaald. Helaas wel met alleen maar zessen. Maar dat kan ook komen door de bijzondere manier van afronden bij mij op de PABO. Ik heb nog steeds niet boven water gekregen waarom een 6,775 wordt afgerond naar een 6 en een 6,825 naar een 7. Waarschijnlijk een dubbele afronding. Na heel lang en grondig nadenken is het antwoord van de wiskundedocent: zo is het nu eenmaal.
Laatst nam ik de proef op de som en flansde ik in twee uur een opdracht in elkaar. Niet omdat ik ze op de proef wilde stellen, maar omdat ik gewoon echt niet tot studeren kwam en toch iets in wilde leveren. Het resultaat was een 7. Net als alle 6 de andere opdrachten voor dit vak. De inhoudelijke feedback al even motiverend als anders: heb je de titel misschien iets te snel getypt? Ik zie een foutje. Het maakt dus niet uit of ik 50 uur zwetend op mijn zolder zit na te denken of in twee uur tijd mijn dikke duim gebruik. Het resultaat is een 7.
Feedback, daar houden ze op de opleiding ook niet zo van. Zowel niet om te ontvangen als om uit te delen. Want zo liet ik mij vertellen, studenten geven er toch niet om en die kijken alleen naar het cijfer. Deze student wel. En de 30 anderen in mijn klasje ook. We willen graag weten waar we onszelf kunnen verbeteren. Een greep uit de inspirerende feedback die ik ontvangen heb de afgelopen jaren:
- Overweeg de volgende keer je lesformulier als bijlage toe te voegen. Dat leest makkelijker.
- Mooi
- Blanco feedbackformulier (x50)
- Leuke les
- Goed
- Je zou nog eens zoiets kunnen doen
- Een slordigheidsfoutje in je titel