Ik lijk wel een pakketpunt

In ons huis wordt drastisch opgeruimd. Ik zou willen dat ik van nature opgeruimd en minimalistisch ben. De waarheid is echter dat ik een rommelkont ben. Het liefst laat ik de spullen vallen waar ik sta. Dus, als ik naar bed ga voltrekt zich een schouwspel van vallende kledingstukken verspreid over de gang tot aan mijn bed. Inmiddels ben ik moeder en wordt er van mij verwacht dat ik een degelijk huishouden voer. Tot nu toe ben ik blij als ik aan het einde van de dag aangekleed ben en gegeten heb. Als dit dan ook nog een gezonde maaltijd is, dan krijg ik van mezelf een pluspunt. Wc’s poetsen, boodschappen doen en wassen is bijzaak. En wie denk dat ik dan ook nog tijd heb om te studeren en/of op te ruimen, zit er helemaal naast.

Maar, we werden gedwongen tot opruimen. We wonen in een nieuwbouwwoning. Dit bleek de perfecte plek te zijn voor een kolonie zilvervisjes. Goed geïsoleerd en vochtig, daar houden ze van! Ik ben niet zo dol op dieren. Voor mij geen kat, hond of konijn. Laat staan een hele kudde van deze glibberige diertjes. In jaar 1 hadden we er nul, in jaar 2 een enkele. Inmiddels wonen we hier drie jaar en het liep echt de spuigaten uit. Elke dag viste ik (háhá) meerdere van die beestjes uit ons bad, de wasmand of een willekeurige andere plek. Toen we de kerstboom van zolder haalden bleek pas hoe erg de plaag daadwerkelijk was. Honderden beestjes kwamen overal vandaan. We vonden kerkhoven op plekken waar ze wel in konden, maar niet meer uit. Tientallen dode beestjes op elkaar gestapeld. En dus werd er radicaal opgeruimd. Volgensmij schreef ik daar al eerder over. Maar in de kerstvakantie pakte ik de dingen nog grondiger aan. Kartonnen dozen werden vervangen door plastic boxen. Vallen werden gezet. De naden en kieren werden opnieuw gekit. En al deze maatregelen beginnen zijn vruchten af te werpen.

Enfin, dat opruimen dus. Twee auto’s gingen afgeladen naar de stort. Kilo’s kinderknutsels van mezelf gingen, soms met pijn in mijn hart, weg. Spullen werden verkocht of weggegeven. Of het liefst opgeslagen op onze logeerkamer. En aangezien de kamer van onze dochter rommelkamer was, is de logeerkamer nu ook verheven tot rommelkamer. Volgt u het nog? Ik niet, maar logeren kan er in elk geval niet meer gedaan worden in deze kamer. Als het niet door corona kwam, dan wel door de rommel. Rommel die nog verkocht moet worden en als er geen animo voor is. En dus fotografeerde ik tientallen kledingstukken van mijn dochter, die nog geen half jaar oud is.

Hoe komt ze dan aan zoveel kleding, vraag je je af? Nou ik ook. Na jaren van proberen zwanger te raken, heb ik toen het eindelijk zo ver was een soort manie in mijn hoofd gekregen. Al die schattige babykleertjes. Veel kocht ik tweedehands. Zo kocht ik de eerste kleertjes voor mijn dochter via Marktplaats. Dat was een schot in de roos. Een pakket van 50 euro met werkelijk de mooiste kleertjes. Door de vorige baby denk ik niet of sporadisch gedragen. Deze moeder had misschien ook een manie gehad? Inmiddels heeft mijn dochter uit dit pakket heel veel kleertjes aangehad en heb ik veel van deze kleertjes die ik niet mooi vond en/of waar ze uitgegroeid was zelf doorverkocht. Inmiddels heb ik uit dit pakket wel voor 75 euro verkocht! Maar ik kocht ook dingen nieuw. Blijkbaar heb ik nogal een voorliefde voor schattige merkjes. Als ik een eenzaam moment in bad heb, speur ik Marktplaats of Vinted af naar mooie items. En toen kwam de dag dat Saar een spreidbroek kreeg en alle kleertjes (nieuw of tweedehands) , net aangeschaft in haar opvolgende maat ineens niet meer pasten. En zodoende fotografeerde ik een hele zaterdag lang kleding. Ik zette het meeste er voor zachte prijsjes op. En gelukkig kon ik heel veel mooie items een tweede of derde (of misschien wel vierde?) leven geven. Zo ging er ook een prachtige muts van Saar weg, die ook uit het eerste tweedehands pakket van haar kwam. Toen dit item daadwerkelijk verkocht werd voor 1 euro en 50 cent deed het me pijn. Niet omdat ik het te weinig vond, maar omdat ik nu toch afstand moet doen van het mutsje dat haar zo onwijs schattig stond. Ik leerde van iemand dat dit zoete pijn is. Maar zoete pijn doet ook pijn. Ik hoop dat er een ander meisje is, waarbij dit mutsje net zo leuk staat. En waarbij haar moeder glimlacht, elke keer dat ze het mutsje over het kleine bolletje trekt.

Er staan pakketjes klaar die naar Frankrijk en België gaan via Vinted en verder nog wat pakjes naar Nederland. Het lijkt hier dus een heus pakketpunt. In onderstaand tabelletje weer een overzicht van mijn nieuwste verkopen.

Dr. Brown flessen10 euro
Postzegels deel 120 euro
Postzegels deel 295 euro
Postzegels deel 3 9 euro en 35 cent
Postzegels deel 4 7 euro
Serie boeken10 euro
Blokje postzegels75 cent
Setje kleding48 euro en 45 cent
Setje kleding8 euro
Setje kleding 2 euro
Setje kleding 16 euro en 15 cent
Setje kleding 5 euro
Marktplaatsverkopen deel 3

In een onbewaakt ogenblik schafte ik twee tweedehands items aan, iets dat precies was wat ik zocht. Verder liet ik kussentjes maken voor op de welbekende meegroeistoel. Nieuw van dit merk 45 euro. Ik liet ze maken door een mevrouw. Ze vroeg 17,50 per set. Uiteraard moest ik drie sets hebben. Er wordt hier nogal wat vies gemaakt…. Ze kwamen vandaag binnen en wat zijn het prachtige pareltjes. De stofjes koos ik zelf uit en zijn veel leuker dan de standaardstofjes die te krijgen zijn. Een tweedehands tray voor deze meegroeistoel bleek nogal lastig te verkrijgen. Ook rokhangers voor mijn dochter kwam ik tweedehands niet tegen, alleen voor prijzen die hoger lagen dan in de winkel. In minimaliseren blijk ik toch niet zo heel goed te zijn.

Heb jij weleens iets met pijn in je hart weggegeven of verkocht?

2 gedachten over “Ik lijk wel een pakketpunt”

Reacties zijn gesloten.