Ik heb nog zoveel te doen

Oh yeah. Sinds ik moeder ben is dit wel een beetje het motto van mijn leven. Vroeger was mijn huis (en hoofd) opgeruimd. Ik had wel een stuk of wat dozen boven staan, die ooit nog uitgezocht moesten worden. Maar aan het einde van een (werk)dag plofte ik voldaan op de bank en kon ik genieten van een avondje Netflix. Een goed gesprek. Of een borrel. Tegenwoordig sta ik soms om 23.00 uur nog de was te doen. Of ben ik blij dat ik om 8 uur naar bed kan. Als nieuwbakken moeder blijf ik me verbazen over alle modelmoeders die het zo goed voor elkaar hebben. Maar het schijnt dat die in de minderheid zijn en dat er net zoveel moeders zijn die op hun eigen manier worstelen. Er is dus altijd wel wat te doen.

Maar plotseling heb ik enorme haast gekregen. Volgende week word ik onverwacht geopereerd. Onverwacht, hoor ik je denken? Ja, ik heb een probleempje waar ik al 15 jaar mee te maken heb. En dat schijnt nogal makkelijk opgelost te kunnen worden. Gisteren ging ik voor een intake en volgende week word ik geholpen. Complicerende factor is dat het aan mijn dominante hand is.

Dat betekent dat ik as we speak voorbereidingen tref om het huishouden straks draaiende te houden. Er wordt erwtensoep en groentesoep gemaakt voor in de vries. Wat extra boodschappen besteld. Hulp geregeld om voor mijn dochter en het huishouden te zorgen. Ik probeer wat vooruit te werken met studeren. Het kan zijn dat het hier wat stiller wordt de komende weken. Want vooruit bloggen staat nou niet perse heel hoog op mijn prioriteitenlijstje momenteel.

Dankbaarheid

In coronatijd is het soms moeilijk om dankbaar te blijven. Ook ik ben vatbaar voor de negativiteit die deze uitzonderlijke situatie met zich meebrengt. Ik vind het een uitzichtloze situatie en zou om zoveel redenen graag willen dat dit voorbij is. Om positief te blijven, zal ik hier maar eens wat punten van dankbaarheid opschrijven die nu in me opkomen:

  • Mijn dochter waarmee ik gisteravond een heerlijk intiem moment had. Een zacht nachtlampje brandde. Met haar ogen dicht dronk ze haar flesje leeg. Haar knuffel stevig in haar arm geklemd. Ik hoorde alleen de zachte geluidjes die een baby maakt tijdens het drinken.
  • De prachtige cijfers die ik na een moeizaam (half) studiejaar behaald heb. Ik dacht dat ik het niet kon. Ik wist het zeker. Maar ik kon het wel. En daar mag ik trots op zijn.
  • De fijne gezondheidszorg in Nederland. Ik heb een aandoening waarmee ik 100 jaar oud kan worden, maar die me in het dagelijks leven wel ernstig beperkt. Ik dacht dat ik ermee moest leren leven. Maar er is toch iets aan te doen. En dat is echt heel fijn.
  • Dat ik kan facetimen met mijn familie, die zo ver weg woont. Stel je voor, ongeveer 15 jaar geleden was dat er volgensmij nog helemaal niet? En nog 15 jaar daarvoor kon je alleen bellen via een vaste lijn. En weer 15 jaar eerder moest je naar een telefooncel? Alhoewel ik liever mijn moeder platknuffel, ben ik blij dat er toch een vorm van dagelijks contact mogelijk is.

En zo kon ik in minder dan 5 minuten zomaar een aantal punten uit de afgelopen week opnoemen die me dankbaar maken. De plicht roept. Het is tijd om op te staan. Maar tegenwoordig ben ik vaak wakker, ruim voor de wekker. En dan heb ik even een momentje voor mezelf.

1 gedachte over “Ik heb nog zoveel te doen”

Reacties zijn gesloten.