Het is al een hele tijd geleden dat ik iets schreef. De vakantie is voorbij en er wordt weer hard gewerkt aan persoonlijke en financiële doelen. Daarnaast werd ik opnieuw geopereerd.
Financieel
Op financieel gebied is er weinig veranderd. Aan de inkomstenkant staat nog steeds 0 euro. Gelukkig heb ik een flinke berg cash waar ik op kan teren en heeft mijn man een inkomen. Aan de uitgavenkant gebeurt er ook niet zoveel spannends. Ik ben begonnen met de voorbereidingen voor Sinterklaas. Verder sparen en beleggen we. Ik ben van broker veranderd en de aangifte 2020 is eindelijk afgerond. Helaas had ik een fout gemaakt in mijn eigen berekening en mogen we nog flink wat bijbetalen. Een tegenvaller. Maar niet één die we niet konden opvangen.
Operatie
Na mijn operatie in februari van dit jaar ging het helemaal mis. Tegenslagen volgden en zoals dat wel vaker gaat vraag ik me achteraf af hoe ik dingen gefixt heb. Helaas was een nieuwe operatie onvermijdelijk, of anders zou ik blijvende beperkingen hebben in mijn functionaliteit. En dus liet ik me opnieuw opereren. Tijdens het zetten van de plaatselijke verdoving in mijn nek en schouder ging het nog even behoorlijk mis en was het spannend. Zelf maakte ik daar weinig van mee. Voor mijn man, die naast mij zat op de pre-op was het spannender. Op de operatietafel had ik een kostelijk gesprek met de chirurg en anesthesist over beleggen en de scharrels van de chirurg.
Andere perikelen
Mijn studie is weer begonnen. Pas tien dagen voor de deadline schreef ik me opnieuw in voor het komende studiejaar. Ik blijf worstelen met de studie, het opleidingsinstituut en de omstandigheden. Mijn grootste uitdaging is dat ik moet leren mijn eigen grenzen te respecteren en ook te zorgen dat ik in contact met anderen mijn grenzen niet overschreden worden. Inmiddels heb ik hierin ook stappen gezet. Ik ben naar de examencommissie gegaan over een beslissing waar ik het niet mee eens ben. Het zal nog wel een tijd duren voor hier duidelijkheid is hierover. Ook deze week heb ik nog een hele grote stap genomen. Het gaat te ver om hier op deze openbare plek te vertellen hierover. Ik ben heel trots op mezelf. Ik werd geraakt in een situatie die heel onveilig voelde. Een groot thema in mij werd geraakt en ik heb hierin mijn grenzen kunnen aangeven en de (voor mijzelf) juiste stappen kunnen ondernemen om uit deze situatie te stappen, het heft in eigen handen te nemen en te zeggen: tot hier en niet verder.
Over kwetsbaarheid en grenzen
Hierboven haalde ik het al even aan. Wie dichtbij mij is, weet dat ik kwetsbaar ben. Ik heb me nooit geschaamd voor mijn kwetsbare kant. Ik ben nooit bang geweest om die kant van mezelf te tonen. Ik ben koppig en eigenwijs. Ik rebelleer om het rebelleren. Zeg je A, doe ik B. Daag me niet uit, want ik doe het. Altijd. En ik ben naïef. Zo fucking naïef. Ergens vind ik het mooi, dat ik gevoelig ben en die kwetsbaarheid durf te tonen. Als je me raakt, vergeet ik het niet. Als je naar mijn ogen kijkt, weet je hoe ik me voel. Alleen de opmerkzame en gevoelige mensen onder ons hebben de gave om dat te zien, trouwens. Zolang je je kwetsbare kant op de goede manier kan inzetten, is het een kracht. Voor mij voelt het vaak als vloek. Ik laat me gauw raken en ergens weiger ik om mensen als duivelse wezens te zien. Maar er zijn wel mensen met de verkeerde intenties, die gebruik of misbruik van je kwetsbaarheid zullen proberen maken. Of dat al hebben gedaan. Erger nog: er zijn ook mensen die de fijngevoeligheid die je bezit niet zullen begrijpen. Die niet op een respectvolle manier om kunnen gaan met die potentieel prachtige eigenschap. Dat vind ik haast nog erger dan gebruikt worden. Voor mij raakt dat namelijk dat wat ik eerder noemde: mijn eigen grenzen bewaken. Zoals zo vaak heb ik een heel stuk nodig om tot de kern te komen. De afgelopen weken heb ik veel nagedacht. Want daar had ik tijd voor. Tijdens een doorwaakte nacht kwam ik tot een conclusie. Alleen bijzondere mensen verdienen het om mijn kwetsbare kant te zien. Ik zal nog moeten oefenen. Heel vaak. Ik zal me nog heel vaak laten raken. Maar vanaf nu ga ik in elk geval proberen om alleen de bijzondere mensen in mijn leven mijn kwetsbaarheid te tonen.
Ergens vind ik het jammer. Jammer dat ik tot de conclusie moet komen dat niet iedereen het verdient om mij in volle glorie te aanschouwen. Maar het is nog veel teleurstellender dat ik 31 jaren nodig had om deze lessen te leren. Ik vind het jammer dat ik het leven niet doorgrond. En ik haat het, dat ik zo gevoelig ben.
PS: een goede eerste les dat ik al mijn kwetsbaarheden hier weer neergekalkt heb. Dat druist tegen alles in wat ik hierboven verkondig. Toch druk ik op enter. Ik heb namelijk echt geen zin om een saaie finance- of momblogger te worden.