Afgelopen dinsdag schreef ik uitgebreid over mijn dramatisch verlopen stagedag. Heel veel details liet ik weg, vooral vanwege ruimtegebrek. En het grootste gedeelte van de pijn zat in de toon, houding en het non-verbale gedeelte van het gesprek. Maar blijkbaar voelden jullie heel goed aan hoe ik me voelde. Wat een fantastisch lieve reacties kreeg ik per mail en onder mijn blogpost. En ook de mensen IRL steunden me stuk voor stuk.
Woensdag werd ik wakker en ik voelde me echt verpulverd. Ik ging naar de opleiding in een hoody, zonder make-up en met dikke wallen onder mijn ogen. Ik liep haast letterlijk met mijn ziel onder mijn arm. Het kon me eigenlijk niet meer zoveel schelen. Het voelde of mijn toekomst in duigen lag. Nu ik erover vertel, krijg ik weer tranen in mijn ogen. Toen ik langs een docent liep merkte die blijkbaar op dat ik mezelf niet was. Hij draaide zich om en kwam achter me aan. Ik stortte volledig in. Het was zelfs zo erg dat een andere docent met een reep chocolade kwam en deze docent onbeholpen een arm om me heen sloeg. We hebben heel lang gepraat. En die dag voerde ik nog meer gesprekken met mijn PPI’er (sorry, de opleiding is gek op afko’s) en mijn LIO-begeleider. Ze waren er heel kort over: op papier staan er alleen maar fantastische woorden over mij. Wat ze ook gezegd hebben tegen me, ze hebben het niet durven verzilveren met een handtekening. Nergens in mijn papieren staat dat ik er niet klaar voor ben en dus ga ik gewoon mijn assessment aanvragen.
Ik voerde dus veel gesprekken, met vrienden, familie, bekenden, docenten en medestudenten. Voor mezelf heb ik een aantal belangrijke conclusies getrokken. De eerste is dat het mijn keuze is hoe ik nu verder ga. Kan ik dit ombuigen naar iets constructiefs? Ik word hier alleen maar sterker van. Een tweede conclusie is dat deze feedback en vooral de manier waarop deze gegeven is helemaal niets zegt over mij. Het zegt alles over de gever. Als je over iemand anders oordeelt, hoef je niet naar jezelf te kijken. Als derde en laatste component kijk ik naar mijn pedagogische relatie met de leerlingen. Didactiek en de kunst van het lesgeven is weinig meer dan een truc aanleren. Dat kan iedereen. De pedagogische basis of relatie met leerlingen is amper aan te leren. Dat heb je, of dat heb je niet. Natuurlijk kun je heel veel doen om die basis verder te ontwikkelen, maar als je geen pedagogische relatie hebt met kinderen kun je het op je buik schrijven. Dit vak dan. Ook mag ik mijn eigen assessoren aanvragen voor het eindassessment. Dit helpt ook. De docenten op de opleiding lopen met me weg (al ben ik ook de meest gehate student). Troela kan ik in elk geval weren van mijn beoordeling.
Gisteren heb ik de beoordelaars gemaild. Ik heb ze bedankt voor hun feedback en omschreven dat ik de punten die genoemd zijn om ga zetten in ontwikkelpunten en hard aan ga werken. Verder heb ik aangegeven dat ik graag gebruik maak van het aanbod om naar een andere, makkelijkere groep te gaan. Omdat ik mijn kinderen niet in de steek wil laten, zal ik dat doen op een extra stagedag. Voorlopig loop ik dus dubbele dagen. Hierbij wil ik nog wel een grappig inkijkje geven. Ik kan dus niet mijn LIO in. Maar ze wilden wel dat ik in februari mijn LIO ging doen op die school. De hypocrisie. Enfin. Ik kreeg van elk uitzonderlijk een mail terug. Van de een dat ik er niet zo zwaar aan moest tillen en ’ zie je wel, alles komt goed’ . De ander complimenteerde mij met mijn houding en dat mijn reflectie en ondernomen acties onder professioneel handelen valt.
Het doet nog steeds een beetje pijn. Dat zal moeten slijten. Maar ik voel ook dat ik een stukje sterker zal worden hiervan. Ik maak er het beste maar van.
Nogmaals wil ik iedereen die de moeite heeft genomen om te reageren op mijn klote-dag bedanken. Jullie hebben heel veel zaadjes gepland. Ik heb me vooral gesteund gevoeld. Bedankt!
You go, girl!
?