Een gedicht van Loris Malaguzzi, pedagoog en idealist. Grondlegger van het Reggio Emilia-onderwijsprincipe. Ik bid dat ik een fantastische leerkracht mag worden. Onderstaande uitspraak ga ik op de koelkast hangen. Opdat ik de kinderen in hun kracht mag zetten.
Het kind heeft honderd talen
honderd handen
honderd gedachten
honderd manieren van denken van spelen, van spreken.
Honderd, altijd weer honderd
Manieren van luisteren
Verwonderen en liefhebben
Honderd vreugden
Om te zingen
En te begrijpen
Honderd werelden om te ontdekken
Honderd werelden om te verzinnen
Honderd werelden om te dromen.
Het kind heeft honderd talen (en nog honderd honderd honderd meer)
Maar ze pakken er negenennegentig af.
De school en de samenleving
scheiden het hoofd van lichaam
Zij zeggen tegen het kind:
dat hij zonder handen moet denken,
zonder hoofd moet handelen,
moet luisteren en niet praten,
moet begrijpen zonder vreugde,
Alleen met Pasen en met kerst
mag lief hebben en verwonderen.
Ze zeggen tegen het kind:
“Ik geef je de al ontdekte wereld” en van de honderd pakken ze er negenennegentig af.
Ze zeggen tegen het kind dat
werk en spel, realiteit en fantasie, wetenschap en verbeelding, hemel en aarde, verstand en droom,
dingen zijn die niet bij elkaar horen.
En dus vertellen ze het kind dat de honderd er niet is.
Het kind zegt: ZEKER DIE IS ER WEL!