Er zijn van die momenten in mijn leven dat ik op een kruispunt sta. Vertwijfeld kijk ik naar links en rechts. Welke kant moet ik op? Gegeven mijn impulsiviteit beslis ik dat meestal in a split second. Ik kom thuis en vertel over de keuze die ik gemaakt heb. Wenkbrauwen worden gefronst. Ik heb er een talent voor om niet de weg van de minste weerstand te kiezen. Mijn uitgebalanceerde wederhelft heeft zoveel vragen. De belangrijkste is meestal of ik er goed over nagedacht heb? Het antwoord is meestal net zo kort: nee. Maar de keuze heb ik al gemaakt. Sterker nog: de weg ben ik al ingeslagen. Zo kwam ik op een dag thuis met de mededeling dat ik niet meer terug zou keren naar mijn werkplek. De actie had ik al in gang gezet.
Dit doe ik trouwens niet bewust. Dit is wie ik ben. Wie ik hoor te zijn. Zo heb ik leren overleven. Als je jonge leven grillig is. Als je niet weet wat de volgende dag brengt. Of het volgende uur. Als je afhankelijk bent van het onheilspellende humeur van de persoon op wie je blind hoort te vertrouwen. Maar als je bij één verkeerde beweging in elkaar getrapt wordt. Bij het verkeerde woord met je hoofd in een bord eten wordt geduwd. Nog erger: als er geen aanleiding is en je wordt mentaal met de grond gelijk gemaakt. Ja, in zulke situaties leer je te vertrouwen op je intuïtie. Je leert te beslissen in een fractie van een seconde. Je leven kan er vanaf hangen. Wat je op dat moment beslist kan grote gevolgen hebben.
En dus leerde ik mijn gevoel te volgen. Vaak zit ik goed. Bijna altijd. Ik heb dan ook vaak kunnen oefenen. Ik werd volwassen en er was geen aanleiding meer om op deze manier te leven. Toch leefde ik zo door: dit is namelijk wie ik bén. Ik heb nooit anders geleerd. Ik lijk soms over een zesde zintuig te bezitten. Ik leef in de 6e versnelling. Het leven met mij is hierdoor nooit saai. Wel intens. Het voelt alsof ik kapot ben. Ik wil evenwichtig zijn. Rust hebben. Doordachte keuzes maken. Tot op de komma weten wat voor consequenties mijn keuzes zullen hebben. Een voorspelbaar leven. Dat wil ik.
Soms zit ik er ook naast. Met mijn gevoel. Met mijn keuzes. En dan sta ik weer op die kruising en moet ik beslissen wat ik doe: ga ik vooruit, of zet ik ‘m in z’n achteruit? Koppig, ja dat ben ik ook. Meestal ga ik in volle vaart vooruit. Te koppig om toe te geven dat ik ernaast zat. Dat mijn gevoel iets wil dat niet kan. Soms word ik dan overreden door een vrachtwagen, omdat ik niet goed naar links en rechts heb gekeken. En dan moet ik gerepareerd worden.
Ooit zei mijn fertiliteitsarts na een hele reeks teleurstellingen en pech tegen mij: Weet je, helaas is er geen god die de porties (on)geluk bovenin eerlijk verdeeld. Ik verliet het ziekenhuis met de tranen op mijn gezicht. Ik zakte tegen de muur in elkaar. Waarom, waarom ben ik zo kapot? Waarom werkt mijn lichaam niet? Ik besloot te stoppen. Geen injectie zou meer in mij gezet worden. Geen echo’s in mijn lichaam. Mijn buik zou voorgoed leeg blijven. Het was goed geweest: dit was blijkbaar mijn lot. Ik stapte de auto in en er werd een prachtig lied van Coldplay ingezet. Het kwam met vliegende vaart mijn hart in. Het sloeg in als bliksem. Ik volgde dit keer eens niet mijn gevoel, door dit ene nummer. En kijk eens wat het me heeft opgeleverd: mijn meest kostbare geschenk.
Vandaag sta ik weer op zo’n kruispunt. Ik heb mijn gevoel gevolgd. Maar, moet ik nu vooruit of achteruit? Ik ben achteruit gegaan. Maar ik was vergeten in de achteruitkijkspiegel te kijken. En nu moet ik gefixt worden. Ik botste keihard op het verkeer achter me. De ellende is dat je het nooit weet met die kruisingen. Het verkeer is een gevaarlijke plek om je in te begeven. En dus staat Coldplay weer op repeat. Misschien krijg ik weer een geweldige ingeving. Misschien slaat de bliksem weer in. Ik weet namelijk niet welke richting veilig is. En dus sta ik even stil.
When you try your best, but you don’t succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired, but you can’t sleep
Stuck in reverse
And the tears come streaming down your face
When you lose something, you can’t replace
When you love someone, but it goes to waste
Could it be worse?
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you
And high up above or down below
When you’re too in love to let it go
But if you never try, you’ll never know
Just what you’re worth
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you
Tears stream down your face
When you lose something, you cannot replace
Tears stream down your face and I
Tears stream down your face
I promise you, I will learn from my mistakes
Tears stream down your face and I
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you
Het impulsieve is wel herkenbaar. Gelukkig is het ook vaak zo dat wat je ook beslist, dat uiteindelijk beide wegen goed, leuk en de moeite waard zijn.
Ik hoop dat je snel weer rijdt, en dan liefst op een zonnige, leuke weg met mooie vooruitzichten.