Lees je dat nu goed? Uit geschreven. Of bedoelt ze uitgeschreven? Nee, ik ben even uit geschreven. Leeg. Op. Finito. Ja leuk hoor, zo’n blog starten. Het eerste stukje schreef ik op 24 oktober 2020. En ben je daar nu dan weer klaar mee? Ja en nee. Ooit begon ik dit (deze?) blog omdat ik van me af wilde schrijven. Dat lukte aardig. Pas schreef ik nog hoe trots ik was op mezelf en alles wat ik bereikt heb het afgelopen jaar.
Maar het emmertje is vol. Het hoofd loopt over. Gisteren viel ik uit tegen mijn dochter, die zat te knoeien met haar eten. Het arme kind. Ze deed niet zoveel verkeerd. Maar mijn lontje was te kort. Ik kon het niet hebben. Haar geprol. Het deed me veel verdriet, dat ik zo tegen haar uit viel.
Ik zou zoveel willen schrijven over de donkere gevoelens die ik soms heb. Omdat ik denk dat ik niet de enige ben. Vaak voel ik me eenzaam in mijn gevoel. Met al mijn zware en duistere gedachten. Nog maar net ben ik de 30 gepasseerd, maar ik vind het leven vaak erg moeilijk. In deze wereld wordt er van je verwacht dat je je gedraagt naar wat de maatschappij van je verlangt. Gelukkige (gezins)foto’s en blije statusupdates op social media zijn de norm. Misschien zijn al die mensen ook wel blij en gelukkig? Maar er moeten toch meer mensen zijn zoals ik; die zich door het leven worstelen zo nu en dan? (Helaas) blog ik niet volledig anoniem. En dus is op dit moment de drempel voor mij te hoog om over mijn gevoelens te schrijven. Voor je het weet krijg ik weer een opmerking over mijn exhibitionistische neigingen.
Ik leg mijn hoofd even neer… En de spreekwoordelijke pen. Tot ik weer wat leuks te melden heb.