Een tweede baby op komst

Zelden sla ik een bericht op als concept. De keren dat ik het doe, maak ik de blogpost ook niet af. Vandaag is een uitzondering. Want op elke regel bestaan uitzonderingen. Ik zal direct maar verklappen dat ik het doodeng vind om hierover te schrijven. Meestal ben ik vrij open over zo’n beetje alles. Zeker hier op dit kleine stukje internet, waar ik redelijk anoniem door het leven ga. Maar een kinderwens, dat is iets intiems. Iets waarover je niet met anderen praat. Veel mensen kiezen er om verschillende redenen voor om een zwangerschap verborgen te houden tot ongeveer de 13e week.

Maar ik, ik ben anders. Tijdens het traject om Saar te krijgen leverde dit al moeilijkheden op. Mijn man vond het lastig om onze worsteling openbaar te maken, ik daarentegen had behoefte om te praten. Ons leven stond op zijn kop. Mijn lichaam was slaaf geworden van de hormonen. Steeds vaker kregen we opmerkingen over ‘wanneer het nu eens tijd was voor een baby’. Een tijdlang hielden we ons medisch traject verborgen, tot het onmogelijk werd. Onmogelijk vanwege praktische zaken. Onmogelijk vanwege mijn behoefte om te praten.

Een zware zwangerschap volgde. De bevalling vond ik persoonlijk de hel. Er werd een kindje geboren met ogen als sterretjes. Nieuwsgierig keek ze de wereld in. Inmiddels schrijf ik maandelijks een stukje over haar. Ik begin te herstellen van een loodzwaar traject. Saar haar gezondheid was een beetje broos. De medische trajecten worden één voor één afgesloten. Het heeft nogal wat impact op je lijf en geest, al de dingen die ik hierboven beschreven heb.

Afgelopen week zaten we te eten in een restaurant (waar ik overigens heel onopvallend de thee over de grond gooide, een schietpartij -een soort van- meemaakte en op een haar na onder de tram kwam). Totaal onverwacht voor mij kwam de vraag hoe ik dacht over een tweede kindje. En dat was een moeilijke vraag. Niet omdat ik niet nog zo’n fantastisch kindje met sterrenogen wil. Een klein boefje. Een ondeugend meisje die als ze lacht haar oogjes dichtknijpt en een gierend geluid maakt. Maar omdat het offer zo groot is. Omdat ik niet weet of ik dat offer nog een keer kan brengen. Ik zou alles doen voor mijn lieve dochter. Mijn leven zou ik direct inruilen om het hare te redden. Makkelijke praat, zul je zeggen. Misschien. Maar ik weet dat ik het zou doen. Haar leven is me meer waard dan mijn eigen. En toch twijfel je of je dat offer nog een keer kan brengen, mevrouw FF? Het antwoord is: ja.

Ik kan heel veel praktische bezwaren opwerpen: ik ben bezig met een studie en het opvoeden van een 1-jarig meisje. Het past niet in mijn schema om drie keer per week naar het ziekenhuis te rijden. Mijn gezondheid heeft te leiden gehad onder de zwangerschap. En ik heb al helemáál geen zin om elke f*king dag gebruikt te worden als speldenkussen. Dan heb ik nog niets gezegd over de slopende onzekerheid en het feit dat bovenstaande jaren kan gaan duren. Dit zijn dus allemaal praktische bezwaren. De praktische bezwaren leiden af van het knijpende gevoel om mijn hart. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik een gezond en gelukkig kindje heb mogen ontvangen. Moet ik het lot nog een keer tarten? Ik vind het wonderbaarlijk dat ik zo’n mooi mens op aarde heb gezet. Als ik haar observeer, val ik van de ene verbazing in de andere.

Terwijl ik mijn gevoelens onder woorden probeer te brengen, speelt Spotify random nummers af. Plotseling komt het nummer Ravijn van Veldhuis en Kemper voorbij. Ooit schreef ik een stukje over mijn angsten, waarin ik een stuk van de songtekst gebruikte. Wonderbaarlijk, dat juist nu dit nummer zachtjes op de achtergrond draait. Ik geloof niet in een god. Ik geloof niet in het feit dat iets voorbestemd is. Wat ik merk is dat ik worstel om de juiste woorden aan dit digitale hoofdstuk toe te vertrouwen. Zelfs nu ik dit stuk, in een voor mij zeldzaam moment, twee keer lees, merk ik dat het niet lukt om mijn gedachten te ordenen. Er is geen tweede kindje op komst. Mijn hart heeft genoeg plek. Dat wel. Er zijn zoveel redenen om bewust de keuze te maken om het bij één kindje te laten. Maar, zal ik ooit spijt hebben? Hoe voelt het, om spijt te hebben van iets dat je niet gedaan hebt?

Voor het eerst in mijn kortstondige blogcarrière twijfel ik om op ‘publiceren’ te drukken. Het hoofdstuk is nog niet af. Ik ben bang. Maar ik heb mezelf ooit beloofd dat de angst niet zal winnen. Voor het eerst ben ik bang om me kwetsbaar op te stellen. Misschien leer ik ooit om mijn kwetsbare en gevoelige kant in toom te houden. Of misschien ook niet. Ik kijk naar het kind met ogen als sterretjes. De baby die een dreumes geworden is. Ze heeft een driftbui. Haar ogen zijn veranderd in een zwarte onweersbui. Theatraal laat ze zich op de grond vallen. Tranen vallen als dikke druppels regen op de grond. Een ijskoud gegil galmt door het huis. Ik blijf naast haar zitten. Wees maar boos kind. Ik zal er voor je zijn. Ook als je de grenzen van het leven aan het verkennen bent. Het is goed. Durf kwetsbaar te zijn. Als je uitgeraasd bent en de storm is voorbij, begint de zon weer te schijnen. Je legt je hoofd op mijn been. Sommige stormen zijn zwaar en vermoeiend. Daarna is het tijd om uit te rusten. Rust maar uit mijn kind. Ooit zal de wind ook bij mij gaan liggen. Dan is het tijd om ook mijn hoofd neer te leggen.

3 gedachten over “Een tweede baby op komst”

  1. Kwetsbaar, open en eerlijk stuk. Ik volg je. Ook ik heb ooit voor de keuze gestaan om wel of niet een tweede zwangerschap aan te gaan na een moeilijke eerste. Voor mij kwam het omslagpunt toen één van mijn beste vriendinnen vertelde dat twee kinderen in onze Nederlandse cultuur past en dat afwijken hiervan -bijna altijd- leidt tot vragen/opmerkingen. Op dat moment werd het mij duidelijk dat een tweede kind niet iets van mij was, maar van een opgelegd beeld uit de maatschappij. En spijt heb ik er nooit van gehad, want het was een weloverwogen keuze, waarschijnlijk vaker over nagedacht dan vele die voor 1 kind gaan. Af en toe vind ik het wel jammer dat mijn dochter niet met broertjes/zusjes opgroeit, ook omdat ze geen nichtjes/neefjes heeft/krijgt. Maar als je meerdere kinderen hebt zal je ook wel eens wat jammer vinden…
    Laat je niets aanpraten, vorm je eigen mening, want jij en jouw partner zijn de enige die een tweede zwangerschap/kindje aangaan, kies voor jezelf en of dat nu ja of nee is: het is goed als je deze keuze zelf -bewust- hebt gemaakt!

  2. Wanneer komt de tweede? Niet
    Ik heb 4 dagen over de bevalling gedaan. In het ziekenhuis. Waar ik genegeerd werd, afgeboekt werd en waar fout op fout is gestapeld. Uiteindelijk een spoedkeizersnede die mij meer dan een halfjaar aan bed kluisterde.
    Geen haar op mijn hele lijf is bereid nog een keer in een ziekenhuis te bevallen. Ik ga liever dood dan me nog een keer naar zo’n hel af te laten voeren.
    Bovendien moet dat zwanger worden met IVF. En ik heb geen energie om nog een keer met hart- en nierfalen door het overgeven (ik begin daarmee op de dag dat ik met de pil moet starten en dat stopt pas een week na de terugplaatsing) te moeten overleven.

    Bovendien.. er loopt ook een jongetje rond waarbij voor moet zorgen. En als de afgelopen 12 jaar ons iets hebben geleerd is dat dat we enkele mensen kennen die elke week hun vrije dag maandenlang opgeven om ons te helpen. En ook.. dat dat niet genoeg is als ik uitgeschakeld ben. Onderhoud in huis? Schoonmaken waar we niet dagelijks zijn? De tuin? De ramen lappen? In geen vier jaar met enige regelmaat gedaan.
    Wij zijn er klaar voor.. wekelijks onkruid wieden. Het hele huis elke maand een keer stofzuigen. Om de week dweilen. Elk kwartaal geklapte ramen. Gras dat geen 15 cm hoog staat. Bloemen in de tuin ipv onkruid. Naar de dierentuin. Gezellig op bezoek gaan en lekker een rondje fietsen. Wij willen na 12 jaar ellende gewoon genieten van dat ene prachtige ventje dat eindelijk 6 uur aaneen slaapt.

    Gezondheid, fysieke en mentale problemen, praktische redenen.
    Eigenlijk is de enige die het aangaat of er nog een kindje komt.. je partner. De rest van de wereld moet zich daar gewoon niet mee bemoeien.

Reacties zijn gesloten.