Duisternis. Ik heb donkere dagen gekend in mijn leven. Somber, eenzaam, donker, gitzwart, slapeloze nachten. Een aaneenschakeling van gebeurtenissen in het verleden heeft gezorgd voor mijn extreme emoties. Een intens karakter heb ik. Gevangen in een paniekaanval. Dat heb ik vaak gezeten. Al lang niet meer. Vorige week weer. Ik schrok. Opnieuw gevangen. Mijn eigen gevangenis.
Maar sinds kort schijnt de zon. De zon in mijn hart. Twee ogen kijken me stralend aan. Het zijn sterretjes. Twee prachtige kenmerkende ogen. Ze dringen door. Ze vallen op. Die mooie ogen. De ogen van een dromer. De ogen van iemand die door je heen kijkt. De ogen van een zon. Mensen die je zien hebben het vooral over je ogen. Ze zijn bijzonder. Jij bent bijzonder. Oh ja, lieve Saar. Jij geeft me een reden om op te staan. Door te gaan. Te knokken.
Soms ben ik ook een beetje bang. Jouw emoties zijn net zo extreem als die van mij. Is dat erfelijk? Voel je mij aan? Of ben je gewoon zo? Zó boos kun je zijn. Zo intens verdrietig. Maar lieve Saar, als je lacht dan schijnt de zon. Oogverblindend. Als je lacht, dan lacht jouw hele lijf. Je lichaam schokt van plezier. Je lacht van oor tot oor. Je kirt. Je straalt. Twee sterretjes staren naar me. Handen strekken zich uit. Naar mij, je moeder. Ik besef soms niet dat ik één van de belangrijkste mensen in je leven ben. Maar ik ben je moeder. Het is echt waar. De zon zal hopelijk voor altijd om me heen stralen. Ik hoop dat je je emoties beter kunt leren doseren dan ik. Niet je blijdschap. Ik gun je om een zon te zijn. Maar ik gun je ook rust. Ratio. Een gebalanceerde geest. Alhoewel dat misschien ook wel saai is? Je zult maar altijd twee dezelfde sokken aandoen. Braaf in rij lopen. Een keurig degelijke baan hebben. Niets mis mee. Wel een beetje saai. Aan de rand van het ravijn, daar groeien de mooiste bloemen. Maar ik weet hoe het is om daar te staan. Op de rand. Mijn ogen zijn al vaak dicht geweest. Het is een mooie en beangstigende plek tegelijk. En dus gun ik jou wat meer van dat wat ik mis. En dus heb ik vandaag speciaal voor jou twee dezelfde sokken aangedaan. Ik kan het misschien leren. Om gebalanceerd te zijn.
De zon schijnt. Buiten. Maar ook in mijn hart. Omdat jij er bent. Liefde zoals je die nog nooit gekend hebt. Deze zon verdwijnt nooit. Als de duisternis indaalt, is de zon er nog. Gevangen in een paniekaanval. Als ik vecht tegen mezelf. Wanneer ik niet slapen kan en de nacht eindeloos en eenzaam is. Als ik mijn ogen sluit en jouw gezicht voor me zie, dan straalt de zon.
We gaven je een naam. Maar eigenlijk heet je wonder.
Dit is gouden poezie met een grijs randje,mooi