… en de cijfers ook.
In de oude stad met steegjes, straten, pleintjes en gebouwen ben ik verdwaald geraakt. Ergens ben ik binnengekomen, maar ik ben beland in een totale chaos van wegen. Alsof je een oude onbekende stad binnenkomt en je hebt geen idee hoe je de weg moet vinden. Tegenwoordig hebben we Google Maps. En dus durfde ik in Tallinn best alleen op pad. Maar zelfs met Google Maps slaag ik erin om hopeloos te verdwalen. Ach, zo kom je nog eens wat tegen onderweg.
De cijfers zijn ook een beetje chaotisch. En dan heb ik het vooral over de cijfers die mijn gewicht moeten voorstellen. Volgensmij heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat ik me na mijn zwangerschap en het regime van 3 jaar gezond eten en trainen behoorlijk heb laten gaan. Ik gunde mezelf wat vrijheid. Die vrijheid misbruikte ik om me helemaal te verliezen.
Kijk, die struisvogelpolitiek is precies wat voor mij. Sommige mensen vinden dat een beetje naïef. Nou ja, geef ze eens ongelijk. Ik wist wat ik deed met mijn lichaam. Zelfs nadat ik een heel duidelijk signaal van mijn lichaam kreeg dat het niet goed met me ging, wist ik het te negeren. Nog een half jaar lang deed ik niets. Het beste excuus was dat de batterijen van de weegschaal leeg waren.
Maandag 10 januari was ik er helemaal klaar mee. Waarom weet ik eigenlijk niet. Gewoon, omdat het precies mij is. Op een dag word ik wakker en besluit ik dat het goed geweest is zo. Dat is zo met mijn werk, mijn opleiding(en), mijn gezondheid en misschien op een dag ook met het leven.
Nou, ik ging op die weegschaal hoor. Echt, wat een onzinnige cijfers zag ik daar. Ik moest er zelfs om lachen. Niet omdat het lachwekkend is. Maar gewoon, omdat ik het nogal hilarisch vond dat ik het zolang voor mezelf goedgepraat had. Als ik ongelukkig ben in een situatie ga ik soms hard lachen. Een gekke eigenschap die mijn dochter blijkbaar ook heeft: als ze haar kop keihard stoot, begint ze onbedaarlijk te lachen. Nou ik lachte dus. Het getal dat ik zag was belachelijk. Als je mijn lengte erbij pakt is het nog idioter. Ruim 8 kilo zwaarder dan TIJDENS mijn zwangerschap.
Ik besloot maar direct te beginnen met een gezondere leefstijl. De ongezonde tussendoortjes werden geschrapt, liters cola spoelde ik door de gootsteen en de hagelslag werd vervangen door kipfilet, pindakaas en andere magere producten die ik heulemaal niet lekker vind. Wat het met mijn lichaam deed was echt een fucking – mijn excuses voor dit grove taalgebruik- mindfuck . Vier dagen lang voelde ik alsof ik aan het afkicken was van een soort drugs.
Bedenk bij het volgende getal even dat ik een onderdeurtje ben bij wie in het paspoort de lengte 1 meter en 56 centimeters staat genoteerd. Die 56 centimeters zijn wel grote centimeters trouwens. Want dat maakt verschil he, of ze grote of kleine centimeters gebruiken.
82,6 KG (ZEGGE: TWEEENTACHTIGKOMMAZES KILOGRAM)
Maar hell yeah mensen (wederom excuses, ik ben denk ik verdwaald in het netwerk van wegen). Zes dagen later kan ik melden dat ik 1,8 kilo ben afgevallen. En dat vind ik een prestatie. Had ik het zwaar? Ja. Geef ik op? Neuh!
Dat is eh… best een pittig BMI zeg maar. Heb je daar ook klachten van?
Fijn dat je voelt dat het anders moet, dat is de beste motivatie. Ik kan je als tip één ding meegeven: doe het iets beheerster dan wat je beschrijft
“Ik besloot maar direct te beginnen met een gezondere leefstijl. De ongezonde tussendoortjes werden geschrapt, liters cola spoelde ik door de gootsteen en de hagelslag werd vervangen door kipfilet, pindakaas en andere magere producten die ik heulemaal niet lekker vind.”
Dit hou je namelijk niet vol. Het is uiteraard goed om je ongezonde gewoontes te vervangen door gezondere varianten, maar als je het helemaal niet lekker vindt, dan ga je dat niet volhouden. Er is niets mis met hagelslag – mits je het niet dagelijks op 3 witte boterhammen smeert, maar bijvoorbeeld in het weekend een keer om even te genieten. Een glaasje cola op zaterdagavond (ofzo) is echt prima, 10 liter per week is wat veel.
Wij eten over het algemeen gezond en gematigd, maar zo nu en dan moet er ook erg genoten worden van iets lekkers. Het motto: het cijfer wat je aan dat lekkers geeft, moet minimaal een acht zijn. Niet eten om het eten, maar omdat je even écht geniet.
Veel succes!
Ik heb er niet echt last van. Als je me ziet zou je ook niet zeggen dat het BMI dat je hebt uitgerekend klopt met wat je ziet. Getallen liegen alleen niet. Het enige waar ik last van heb is dat ik minder conditie heb dan voorheen.
Vandaag heb ik voor het eerst in twee weken genoten van een heerlijke boterham met hagelslag. Wat dat betreft heb je gelijk natuurlijk. Je tip m.b.t. Het cijfer dat je het eten geeft is een fijne, ik ga mijn eten eens op die manier beoordelen!