Angst voor het onbekende

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Ik ben een bang meisje. Zeg je dat zo? Inmiddels ben ik al 31 jaar. Kun je jezelf dan nog een meisje noemen? Of ben je een vrouw? In mijn hoofd ben ik nog steeds die 16-jarige rebelse puber. En dat is nu net waar dit stuk over gaat.

Eigenlijk ben ik ontzettend bang. Maar ik heb al heel jong geleerd om dat te verbloemen. Ik heb vooral geleerd mij niet te laten leiden door angst. Als jouw angst geproefd wordt, nemen ze je te grazen. Ik heb een grote mond. Letterlijk. Mijn stemgeluid vergeet niemand. Ik was altijd de kleinste, maar wel degene die alles durfde. En ook degene die je overal bovenuit hoorde. Eerst waren het kinderlijke en puberale angsten. Had mijn vriendin een geheime aanbidder? Ik belde het telefoonnummer op het briefje om erachter te komen wie in hemelsnaam die jongen was. Spannend dat we het vonden! Waren we het niet eens met de docent; ik trok mijn mond wel open. En ik kon ook heel veel potjes breken. Ik deed braaf mijn huiswerk en was het bestemeisjevandeklas: als ik mijn mond opentrok, dan werd er wel geluisterd. In de kroeg stapte ik af op wie ík wilde. Tijdens een vakantie rekende ik de boodschappen af. Toen de hunk achter de kassa vroeg of ik de bon wilde, zei ik dat ik die graag wilde, maar dan wel met zijn telefoonnummer erop. De mensen achter me in de rij wisten niet waar ze moesten kijken. De jongen schreef braaf zijn nummer op. Na een berichtje van mijn kant, kreeg ik een heel boos SMS-je (zo ging dat in die tijd, god wat ben ik oud geworden) van zijn vriendin. Of ik van ‘m af wilde blijven. Ik ging in de aanval door voor zijn neus een andere jongen te zoenen.

Hoe ouder ik werd, hoe volwassener mijn angsten werden. Ik liet mijn leven achter me, om aan de andere kant van het land een nieuw leven te beginnen. Wat was ik bang. Maar niemand die het zag. We reisden twee maanden naar Nieuw-Zeeland, waar ik los kwam van alles wat me in Nederland in de greep hield. Wat voelde ik me vrij. Ik wilde skydiven. Mijn man niet. Ik zei dat ik sowieso ging, of hij nou meeging of niet. Hij sliep een week niet en besloot toch in het vliegtuig te stappen met mij. Ik had een vreselijk grote mond. Tot ik in dat vliegtuig zat. Ik stond doodsangsten uit. Maar ik was niet bang. Ik streelde de hand van mijn man, want natuurlijk was ik helemaal niet bang. Na 2 minuten bleek dat ik al die tijd de hand van mijn skydivebuddy had gestreeld. Hij liet me begaan. Ik sprong uit het vliegtuig. En had dé ervaring van mijn leven. De angst die ik gevoeld had, was de grootste tot dan toe. Het gevoel toen ik uit dat vliegtuig werd geduwd sprong zal ik nooit vergeten.

Terug in Nederland pakten we het gewone degelijke leven weer op. We gedroegen ons keurig. En degelijke mensen hebben een degelijk leven, met een huis, een goede baan en kinderen. Bijna alle aspecten waren aanwezig. We besloten aan het laatste aspect te gaan werken. En ergens op die weg, verloor ik mijzelf. De angst nam bezit van mij. Mijn grote mond verdween, wat in sommige situaties best handig is overigens. Maar niet langer stond ik boven de angst. De angst ging hand in hand met mij. De angst stond boven mij. Vier lange jaren braken aan. Waarin ik bang was om geen kinderen te zullen krijgen. Ik kreeg te maken met pesten op de werkvloer. En ik was zo ontzettend bang. Zo bang. Twee jaar lang regeerde die angst. Ik deed niets. Alleen bang zijn. Bang om naar mijn werk te gaan, bang voor alle injecties, bang voor mijn lot. Tot ik me letterlijk de verdoemenis in had laten praten. Vier maanden nadat ik de regie weer in eigen hand nam en weg was van die giftige plek, was ik zwanger. En ondanks dat ik een ziekte heb, waardoor zwanger worden gecompliceerd ligt, geloof ik tot op de dag van vandaag dat het geen toeval is dat ik zo snel zwanger raakte na dit afscheid.

Toen ons gezin werd uitgebreid met de komst van onze prachtige dochter Saar overviel mij een angst die ik nog nooit ervaren had. Het verantwoordelijkheidsgevoel dat je overvalt als je zo’n hummel in je armen hebt is bijna ondragelijk. Een tijd lang ben ik opgestaan met heel veel angst. Angst om haar te beschadigen. Angst dat ik geen goede moeder zal zijn. Angst dat zij op een dag alleen achter blijft, als er iets gebeurt met ons. Angst voor het feit dat ze pijn heeft.

Ik breek mijn hoofd over het moment de angst mij heeft overgenomen. Maar ik breek vooral mijn hoofd over het onder ogen zien van mijn angsten. Vroeger gaf die angst mij een heerlijk gevoel. Want ik deed datgene waar ik bang voor was, altijd. En het leverde een aardbeving op in mijn lichaam. Het moment dat je op je grondvesten trilt als je iets gaat doen waarvoor je bang bent. En dus ga ik proberen om hand in hand met mijn angst te lopen. Zodat ik op een door mij gekozen moment weer boven de angst kan gaan staan.

Voor nu betekent dat, dat volgende week een spannende week zal worden in meerdere opzichten. Er staat een operatie gepland. Een angst die ik mijn leven lang al bij me draag, is de angst voor naalden en bloed. Nu komt daar de angst bij dat ik niet wakker zal worden uit de narcose. Maar ik zal de angst niet laten winnen volgende week, want ik ben de baas over mijn eigen leven.

Een prachtig lied van Veldhuis en Kemper, over angst. Ik zal het blijven draaien. Tot ik durf.

Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn

Nieuw-Zeeland – letterlijk in het ravijn van het Abel Tasman

7 gedachten over “Angst voor het onbekende”

  1. Fear of the dark
    Mijn leven is helemaal anders dan het jouwe denk ik. Ik was het rare meisje dat onzichtbaar was. Het brave, stille meisje dat gepest werd omdat ze haar mond niet durfde openen.
    Ergens toen ik volwassen werd, ben ik dat stille kwijtgeraakt. Jammer voor sommigen 😉
    Ik ben nog steeds soms onzichtbaar, maar alleen als ik dat zelf wil. Handig!
    Ik heb zelfs 1 van mn vroegere pesters weer ons leven binnengehaald als familievriend.
    Mensen veranderen, (gelukkig maar!) en wat ben ik blij dat ik mezelf heb toegestaan om dat in te zien.
    Mijn man en drie kinderen hebben een vorm van autisme, dus angst voor het nieuwe is hier in ons huis heel bekend.
    Ik denk dat iedereen die angst wel voor een stuk heeft. De kunst is idd een soort evenwicht te vinden en angst je leven niet laten bepalen.
    Op tijd je grenzen verleggen want anders wordt je wereldje wel heel klein.
    Succes met de operatie! (Die angst heb ik nog niet overwonnen) 🙂

  2. Dapper om er zo over te schrijven!
    Ik wens je veel succes met je operatie. Je kunt het, dat heb je wel bewezen door de moeizame weg die je hebt doorlopen om Saar te krijgen!

  3. Mooi geschreven. Ik herken jouw ‘soort’ 🙂 Grote mond om je eigen onzekerheden te verbloemen 🙂
    Zo heeft iedereen zijn eigen karakter tenslotte.
    Maar eigenlijk vertel je ook dat jij zelf beslist of de angst over jou regeert of andersom.
    Ik zit zelf ook in een onzekere periode. Sta achter mijn keuzes, maar vraag me ook wel eens of de angst nu over mij regeert of ik over mijn angst Het is niet anders. Simmige fases moet je nou eenmaal doorheen. Succes en sterkte met de operatie.

    1. Dat is nou juist ook waar ik mee worstel. Heb ik er wel controle over? De worsteling die jij beschrijft herken ik dus wel. Het leven heeft mij tot nu toe geleerd dat niets zeker is. Jij ook sterkte toegewenst!

Reacties zijn gesloten.