Afsluiting hoofdfase

In mijn hoofd moest er nog heel veel gebeuren. Dat moest ook. Ik kan niet zeggen dat ik enorme achterstanden had of heb; ik loop helemaal op schema. Maar aan het eind van het semester komt er altijd zoveel bij kijken. Soms lijkt de finish verder in zicht dan ooit. De deadlines stonden allemaal op of voor vandaag. Afgelopen weekend was dan ook het moment dat ik eindelijk eens in beweging kwam. En dan blijkt dat het me dus lukt om in een aantal dagen tijd verslagen te typen alsof mijn leven er vanaf hangt. Gisteravond drukte ik voor de laatste keer éver op ‘send’. Oké. Ik speel vals. In de afstudeerfase moet je ook nog weleens wat senden, maar dat is echt dikke peanuts in vergelijking met drie jaar martelkamp.

Dat het mezelf nog verbaast dat ik gisteravond nog twee presentaties in elkaar moest zetten voor vandaag, verbaast me. Zwoegen dat ik deed gisteravond. Wel twee uren lang. Ondertussen zat ik druk te appen met mijn studiemaatje van weleer. Eenmaal in bed vroeg ik me af hoe het toch kan dat ik met twee vingers in mijn neus 30 EC in één week prop, maar verder weinig presteer in mijn leven. Ik heb nog geen antwoord gekregen op die vraag. Als ik wist wat werken was en al mijn potentieel benutte, was ik zéker weten iets met een ingewikkelde naam.

Vandaag waren dus de presentaties. Een individuele en een groepsgebeuren. Ik vind het een heerlijk spel met de docenten, dat ik na drie jaar eindelijk een beetje door begin te krijgen. Je weet precies wat welke docent wil horen en/of waar ze van gaan gillen. Stuur je presentatie de goede kant op en je zit gebakken. Ik moest mijn presentatie Nederlands geven aan de docent die nog steeds 12 mailtjes van mij moet beantwoorden. Misschien na mijn diplomering eens. Vanmorgen had ik goed nagedacht over mijn outfit: het is een flamboyant en kleurrijk mens. Daar moet je je dus een beetje op kleden. En ik werd niet teleurgesteld, haar eerste opmerking was: Ah, wat heb jij een leuk broekpak aan. Ja dank u zeer vriendelijk. Daarna heb ik de domme student uitgehangen toen mijn laptop aan het digibord moest. Helaas was het geen leugen toen ik zei: daar heb ik mijn betere helft normaal voor meegenomen, maar die is er vandaag niet (u weet wel, J.). Toen de boomer van 50+ mij hielp met mijn techniek en ik haar drie veren in haar reet stopte was al het werk eigenlijk al gedaan. Ik presenteerde mijn speciaal voor haar gestylde presentatie en ik vertelde vooral wat ze wilde horen, met een vleugje mevrouw FF eroverheen. Bij haar vragen wist ik precies welke kanten ik op moest sturen en ze kreeg nog net geen spontaan orgasme. Dit alles voor een spetterende BEH(aald). Dat vind ik serieus een aanfluiting. Kwaliteit of het gebrek er aan zie je niet terug in dit resultaat. Het maakt niet uit wat je doet, het hoognodige, slechte kwaliteit of een lulverhaal. Elke prestatie die de goedkeuring van de docent krijgt, krijgt dus een vinkje en daarmee een behaald. Deze idioot vroeg zich opnieuw af waarom ze zich zo uitgesloofd had en hoeveel uren ik had kunnen besparen.

Onze taalsectie heeft de zaken niet op orde. De sectie bestaat uit Nederlands, Engels en Fries. Ze houden in een Excellijst bij wie welke deelopdrachten heeft behaald. Met overspannen docenten die continue wisselen lijkt me dat een heel karwei. Want elk vak bestaat weer uit honderdmiljoenmiljard deelopdrachten. Je moet ook altijd maanden lurken om te zorgen dat je punten daadwerkelijk ingevoerd worden. Deze taaldocent vroeg of ik ook Fries en Engels al had afgerond. Ik heb gezegd: ja, Fries wel. Engels heb ik ingeleverd, maar docent Y heeft de administratie geloof ik nog niet gedaan. Daarop heeft deze docent dus de HELE opdracht afgevinkt in mijn progress-lijst. Inclusief Engels. Een technisch verhaal, maar ik heb nu 6EC erbij gekregen. En dus hoef ik de Engelse toets niet te doen. Nu ja, tenzij een helder licht ineens in een excellijst een vinkje mist. Ik had docent Y ook al vijf mailtjes gestuurd en vandaag aangesproken op het ontbreken van de administratieve afhandeling. Toen ik haar vanmiddag tegenkwam op de gang stak ik twee duimen in de lucht en met een brede lach zei ik dat alles opgelost was en dat de Nederlandse docent de administratie heeft afgehandeld. Ja jongens, met mijn moreel kompas is van alles mis.

Vanmiddag moest ik dat kunstje weer herhalen, maar dan in een andere vorm. Onze groepspresentatie. Ik haat het als ik dingen uit handen moet geven. Mijn lat ligt vrij hoog en helaas kunnen weinig mensen aan mijn verwachtingen voldoen. Dat dat een probleem is dat meer zegt over mij dan over de ander, ben ik me terdege van bewust. Ook daar werd ik niet in teleurgesteld overigens. Bovendien hou ik niet van de controle uit handen geven. Als er iets verkloot moet worden, wil ik dat zelf doen. Dan is er ook maar één iemand die ik de schuld kan geven. Natuurlijk had ik nagedacht over wat deze docenten belangrijk vonden en ik had het stuk presentatie gekaapt dat naar mijn mening vrij essentieel was. Toen ik rond 18.00 uur in de auto naar huis reed vond ik mezelf vrij hilarisch én briljant tegelijk. Het proces was best moeizaam: in groepsopdrachten heb je altijd mensen die zich er makkelijk vanaf maken en anderen het werk laten doen. Hier niet anders. Alleen hier hadden we te maken met vier deeltijdstudenten met een bak werkveld- en levenservaring en één meisje van 18, net van haar MBO-opleiding. Er was een groot verschil in verwachtingen, kwaliteit en inzet. De docenten moesten ingrijpen en vertrouwden ons toe dat ze haar niet uit ons groepje konden zetten, omdat zij niet de kwaliteiten heeft om zelf een onderzoek op te zetten en af te ronden. Ik vind dat best sneu; dat de docenten (h)erkennen dat de kwaliteit en inzet ondermaats is en dat je het als groep er toch maar mee moet doen, omdat zij anders deze opdracht niet kan afvinken. Professioneel om dit met ons te delen was het ook niet echt. Deze student was dus serieus van mening dat je alleen aan het begin van de opdracht hoeft te overleggen en dan aan het eind pas weer een keer je resultaat laat zien. Een opdracht voor 18 EC per persoon (18×28 uur en dat dus keer 5 mensen). Enfin, ik kan er 8 blogs over schrijven; maar we hebben het gered. En ik denk ook wel dat ze in de gaten had dat de docenten ook serieuze inzet verwachtten van haar.

Die presentatie dus. Ik nam het onderdeel reflectie en leeropbrengst voor mijn rekening. Ik zal je even kort vertellen wat ik (ongeveer) gezegd heb:

Er ligt een eindproduct waar we enorm trots op zijn. De grootste leeropbrengst van deze opdracht is echter niet het eindproduct dat we nu opleveren, maar wat we geleerd hebben over het groepsproces en ons eigen aandeel daarin. Dit product nemen we mee en zetten we in in onze onderwijspraktijk. Nu en misschien later ook nog wel. De ervaringen tijdens dit groepsproces nemen we mee in wie we zijn als leerkracht én als mens. Als deze lessenserie allang weer is verouderd in in een la ligt opgeborgen, heeft de totstandkoming van dit product geleid tot blijvende verandering in wie we zijn als professional.

Docent: Wat neem jij mee uit dit groepsproces en hoe heeft dat jou veranderd?

Ik heb in dit proces en in deze opdracht geleerd om ook naar wat de ander nodig heeft. Als het schuurt en pijn doet ben je geneigd om naar je eigen verwachtingen te kijken en naar wat de ander tekort komt om aan jouw verwachtingen te voldoen. Het is me gelukt om uit te spreken wat ik nodig heb om door te gaan, wat ik te bieden hebt en de ander ook die ruimte te gunnen daarvoor en zodoende samen onze taak te volbrengen. Het daarover hebben met elkaar kan confronterend zijn. Je eigen aandeel in een vastlopend proces onderkennen doet pijn. Maar groeien doet nu eenmaal pijn.

Dat was de tweede keer vandaag dat ik een docent bijna van z’n stoel zag glijden door het kwijlen. Alhoewel ik tactisch gekozen heb voor een onderdeel van de presentatie en ook weet wat ze graag willen horen en waar de focus ligt, meen ik wel wat ik gezegd heb. Er rest mij nu letterlijk geen andere opdracht meer dan het behalen van mijn AOL. Ik ben tien kilo lichter geworden in een dag, alhoewel de foto’s van vandaag een ander beeld laten zien.