Vanmorgen heel vroeg ging mijn telefoon. Anoniem. Ik twijfelde of ik op zou nemen. Het was het ziekenhuis. In de krochten van mijn hersenen begon er een belletje te rinkelen. Ik heb een afspraak staan bij de fertiliteitsarts. Diep weggedrukt sluimert die afspraak. Ik weet dat de afspraak komt. Ik weet wat ik kan verwachten. Maar ik weet niet wat de uitkomst gaat zijn. Er waren fouten gemaakt bij het inplannen van de afspraak en de datum, veilig over een ruime twee weken in de toekomst, kon niet doorgaan. Het kon morgen, of anders pas in oktober.
Nu werd ik gedwongen een keuze te maken. Nou ja, gedwongen. Eigen dwang. Mijn stoere kant zei direct: morgen half 9, prima. Toen ik ophing was de impact van dat ene telefoontje veel groter dan ik ooit had kunnen bevroeden. Ik dacht dat het vragen van een verwijzing een ding was. Daarna duurde het maanden voor ik een afspraak maakte. Dat was gevoelsmatig de grootste drempel. Maar niets bleek minder waar. Het fertiliteitstraject wist me jaren geleden keer op keer te verrassen. En blijkbaar geldt dat ook voor fertiliteitstraject 2.0.
Zodra ik ophing overviel me een allesoverheersend zwaar gevoel. Er kwam een hoop verdriet los. Ik weet niet of dat oude pijn is, of nieuwe. Ik weet niet of het angst is om wat geweest is, of om wat zal gaan komen. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voel. Dat gebeurt heel weinig.
Iemand vroeg me of we voor een tweede kindje gingen. De intake die we gemaakt hebben heeft wel dat doel. We hopen op een broertje of zusje voor Saar. Een kindje erbij. De grote vraag zal zijn of een tweede zwangerschap verantwoord is voor mijn lichaam. De vraag die daarna komt is welke medische stappen überhaupt nodig zijn om zwanger te raken. Waarschijnlijk worden ons de 12 ovulatie inductie pogingen bespaard. Als eerste zullen er zes IUI-pogingen aangeboden worden.
We stappen in een trein met onbekende bestemming. En ik weet niet of er wel een (nood)rem aanwezig is. Het kan zijn dat we met 500 km/h het ravijn instorten. En ik weet niet of die trein wel tussenstations heeft, waar ik kan uitstappen. Of misschien gaan we wel naar een land dat ik niet leuk vind. Het kan ook zijn dat de wagons loslaten en dat mijn man en ik in een ander treinstel zitten als dat gebeurt.
Ik typ het zwaarste bericht hier ooit. Morgen is mijn lichaam niet meer van mij.
Mocht je de behoefte voelen om te reageren, doe dit dan alsjeblieft op respectvolle wijze. Voor hen die ongewenst kinderloos zijn. Voor hen die sterrenkindjes hebben. En ook voor hen die om welke reden dan ook er voor kiezen om geen (eigen) kinderen te willen. Elke keuze is goed.
Mijn lieve lieve lieve mevrouw FF, zorg goed voor jezelf. Jij bent het allerbelangrijkste in je eigen toekomst. Samen met Saar, maar dit traject gaat over jou. Je hebt altijd het recht om aan de rem te trekken.
Er is altijd een rem (ook al wordt het je vaak niet in dank afgenomen door het ziekenhuis). Na 3x IUI ben ik ook op de rem gaan staan. Even adempauze en dan weer een beslissing. Even m’n lijf terug. En toen we voor IVF stonden hebben we weer aan de rem getrokken. Nee, dit willen we niet. Wel kinderen, maar niet met deze hormonen (reageer ik nogal heftig op)…… uiteindelijk nu dolgelukkig met 2 adoptiekids (zo mooi kunnen wij ze niet maken). Er is altijd een rem….. ALTIJD. En of je nu besluit om daarna weer door te gaan of te stoppen, dat moet een keuze blijven…….