Een feest der herkenning. Of eigenlijk een hel. Ik kan er zoveel over schrijven. Maar er is één groot verschil. Als ik vandaag op de bank lig voor mijn dagelijkse injectie komt Saar naast me staan. Ja, die huppelt hier ook rond. Ze kijkt geïnteresseerd naar wat haar vader doet. Ik draai mijn hoofd opzij en glimlach naar haar. Dan zeg ik haar dat alles goed is, dat het maar een prikje is. Maar, dat geweldige gevoelige meisje laat zich niet foppen. Ze pakt mijn hand vast. Met haar twee handjes. Ze legt haar voorhoofd tegen de mijne. Ik voel haar warme handen die de mijne vasthouden. Je moet weten dat Saar geen rust in haar kont heeft. Knuffelen of kusjes geven is niet aan haar besteed. Het is heel bijzonder dat ze de tijd neemt om bij mij te blijven. Haar handjes laten me niet los. Ze staat als een bewaker bij de bank en bij haar moeder. Als ze haar hoofd optilt om te kijken hoever het is met de prik, dan zie ik een ernstige blik. Ik vraag me af of ze ooit zo ernstig heeft gekeken. Haar prachtige donkerblauwe ogen staan heel serieus. Het karwei zit er weer op voor vandaag. Mama is kjaar zegt ze en ze springt op de bank om me dood te knuffelen. Hoe het ook loopt. Saar is in ons leven. Niemand neemt haar van ons af.
De hormonen gieren door mijn lijf en de eerste twee dagen heb ik veel hoofdpijn. Een bekende bijwerking. Verder vragen verschillende mensen aan me of er wat is met me. Het eerlijke antwoord heb ik niet, want het traject houden we nog geheim. Nee, er is niets. Waarschijnlijk ben ik minder spontaan en praat ik niet zoveel. Ik voel me dan ook niet helemaal oké. Naast de lichamelijke ongemakken dwalen mijn gedachtes steeds af naar allerlei momenten waar we eerder al doorheen gegaan zijn. Elke stap die je zet doet je denken aan een stap die je eerder genomen hebt.
Hoofd omhoog en met je blik vooruit.
De hormonen gieren door mijn lijf. De hoofdpijn is soms amper te dragen. Als ik stil blijf staan bij wat ik voel en denk, wordt het er niet beter op. Ik vraag me af of de medicatie in mijn buik wel z’n werk aan het doen is. Ik heb zoveel veel vragen, maar geen antwoorden. Dus we gaan maar door. Woensdag volgen er antwoorden. Dus, hoofd omhoog en blik vooruit.
Wat een troost kun je dan putten uit zo’n guppie. Fijn voor jou! Sterkte met alles waar je doorheen gaat. Die hor(ror)monen zijn enge ongeleide projectielen soms, die van alles met je uithalen zonder dat je er invloed op hebt.
Wees maar lief voor jezelf. Hopelijk werpt het allemaal snel z’n vruchten af.
Dankjewel voor de bemoedigende woorden!