#31 Fertiliteitstraject: bubbels!

Ook de afgelopen nachten werd ik ’s nachts of ’s morgensvroeg wakker met een kop die uit elkaar spatte. Het was werkelijk niet te doen. Ik heb de afgelopen drie weken een heel pak hoofdpijnpoeders opgemaakt én een half doosje paracetamol. En maar weer prikken. Er zat best een tijd tussen de vorige echo en vandaag (vier dagen), omdat er nog 0,0 beweging in zat.

Vanmorgen mocht ik weer melden op het goddelijke tijdstip van 08:45 uur. Dat betekent mijn dochter wegbrengen om 08:00 uur en dan alsnog in de file belanden in de stad. Note to myself: niet meer vroeg op de ochtend afspreken in het ziekenhuis.

Als ik mijn naam intik op het aanmeldscherm zie ik staan dat ik dokter W. Yuk. De niet sympathieke die stiekem toch wel sympathiek is rode duivel op stiletto’s. Met haar krullenkop en glimlach geplamuurd op haar gezicht haal te ze me op. Ze begint over de bijwerking en het feit dat ze overleg heeft gehad met andere dokter W. Daarna informeert ze hoe het met me is. Ik antwoord dat er weinig veranderd is in hoe ik me voel en dat de hoofdpijn op de voorgrond erg veel aandacht probeert te krijgen. Dan ziet ze me aan en zegt ze: “Ja, je ziet er ook niet uit eigenlijk”. Ja, bedankt. Jij ziet er ook leuk uit vandaag. Ze komt nog even terug op het problematische verloop van deze cyclus: voor een volgende keer willen ze een ander medicijn proberen bij me. Ik heb geen zin om er dieper op in te gaan, aangezien er hierna toch een pauze volgt. Komt tijd, komt raad. Eerst maar eens deze ronde overlegen.

Snel gaan we naar de echoruimte en laat ik mijn broek zakken. Mijn baarmoeder is nog steeds om door een ringetje te halen. Dan is mijn rechtereierstok aan de beurt en bubbels is het enige dat het scherm te bieden heeft. Ik vloek inwendig. Ook mijn partner heeft ernstige zorgen geuit over mijn gezondheid en welzijn. Hij is van het type “niet zo aanstellen en doorgaan”. Op het moment dat hij aan de bel trekt, is er zeker iets mis. Hij wilde deze ronde afbreken om mij te sparen. In enkele seconden gaan al die gedachten door me heen: er gebeurt nog niets. Hoe krijg ik de arts en meneer FF mee in deze ronde. Welk compromis kan ik sluiten? Terwijl ik vast zat in die gedachtes is de arts doorgegaan met haar controle en slaakt ze een kreetje. In mijn linkereierstok is het druk. Druk met heel veel bubbels, maar ook met een prachtige follikel. Als ze gaat meten blijkt deze 17 mm (!!) te zijn. Van niets naar 17mm in 4 dagen is redelijk mindblowing. De verrassing is nog niet voorbij, er blijkt er nóg eentje achter te zitten die vecht om te groeien. Ook deze is de kritieke grens al voorbij en meet zo’n 16mm. Voor ik het weet wordt de echokop uit me gehaald en blijf ik stil liggen. Ik vraag of ik alsjeblieft een foto mag. Opnieuw brengt ze de echokop in en het lukt haar om beide follikels te vangen in één beeld. Hierna mag ik naar de verpleegkundige voor de administratieve afhandeling: een kamer regelen, medische attributen die nodig zijn, de formulieren en de afspraak zelf niet te vergeten. Daarna moet ik ook nog langs de apotheek voor de injectie die ervoor gaat zorgen dat deze follikels zullen gaan springen. Ik krijg ook direct medicatie nummer drie mee, die ik na de inseminatie nodig heb om de eventueel bevruchte eicellen te ondersteunen bij het innestelen en vroege afstoting van het baardmoederslijmvlies te voorkomen.

Als ik thuiskom en ik bekijk de echo’s nog eens goed krijg ik tranen in mijn ogen. Op dit beeld is alles gevangen. Beide follikels liggen gebroederlijk naast elkaar, maar je kunt (met een geoefend oog) ook heel veel onrijpe follikels zien. Dit zijn dus de bubbels in mijn buik. Op de tweede foto heb ik de twee kanshebbers voor deze maand aangewezen. De komende weken draag ik deze foto dicht bij me. Ik zend liefde en kracht naar ze. Als geen van deze follikels uitgroeit tot een embryo stopt het voor nu hier. Ik kan dat haast niet bevatten. Wat gaat het met me doen als ik na 6 maanden stop met alle hormonen? Hoe gaat mijn lichaam reageren? Als ik weer langzaam verander in ‘de oude’ wil en kan ik me dan nog een keer opladen en mezelf opnieuw door deze lijdensweg heen helpen? Als je er eenmaal in zit, stop je niet zo snel. Maar als ik straks gestopt ben, weet ik niet of me nog een laatste keer opnieuw kan opladen. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Vandaag de euforie van een lichaam dat doet wat het zelf wil.

8 gedachten over “#31 Fertiliteitstraject: bubbels!”

  1. zoals mijn oma zou zeggen , ik brand elke avond een kaarsje voor je!! dat doe ik toch al maar nu ook met jou in mijn gedachte !!

  2. Wat gun ik jou dat het je oplevert waar je zoveel voor moet doen!
    Hou je taai! Ik heb veel respect voor je inzet!

  3. Wat een mooi nieuws, echt fijn. Ik moet zeggen dat ik het na alle door je aangegeven heftigheden wel voor je gehoopt heb maar niet meer verwacht.
    Nu geeft het een goede basis voor verdere resultaten. Ik heb de laatste tijd zoveel mogelijk voor je geduimd. (nog net geen slijtplekken)

    1. Het was voor ons ook een hele grote verrassing. Dat tussen hoop en vrees leven elke keer, van teleurstelling naar teleurstelling is misschien nog wel het moeilijkste aan dit traject.

Reacties zijn gesloten.