#30 Fertiliteitstraject: slechte berichten

Ik weet niet of mijn geest al bezig was met wakker worden vannacht, maar het eerste moment dat ik bewust registreerde was het moment waarop ik spugend wakker werd. Voor ik goed en wel in de gaten had wat er gebeurde voelde ik het bonzen in mijn hoofd. Bonk bonk bonk bonk. Schoonmaken, iets eten en pijnstilling innemen. Toen ik mijn hoofd eindelijk weer op het kussen kon leggen en ik mijn ogen sloot leek het alsof er een sloopkogel bezig was mij af te breken. Ik ben behoorlijk wat hoofdpijn gewend, maar dit is toch wel vrij heftig.

Vanmorgen moest ik vroeg het bed uit om naar het ziekenhuis te gaan. Wat ik in de spiegel zag stemde niet vrolijk. Ik had ook niet de energie om mezelf op te kalfateren. Dit is hoe het is. De hoofdpijn was er trouwens nog steeds, maar in iets draaglijkere variant. Mijn baarmoeder werd de hemel ingeprezen. Toen de echokop bewoog naar de eerste eileider wist ik het al. Meer van niks. Bij de tweede eileider kreeg ik niet eens de kans om te kijken; de dokter schudde haar hoofd. In 5 echo’s tot nu toe is er niet eens een meting geweest. Bij een eicel die (iets) gaat groeien wordt er vanuit allerlei hoeken lijntjes gezet om te kijken welke afmetingen de follikel heeft. Er is gewoon niets om te meten.

Aan het bureau bij de arts kwam het hoge woord eruit. Zij vond het niet meer verantwoord om met deze sessie door te gaan. De bijwerkingen zijn zo heftig dat zij het niet meer menselijk vindt om deze behandeling voort te zetten. Dan vraag ik haar of het nog mogelijk is dat er iets tot leven komt in mijn eileiders in deze cyclus. Ze kijkt me vertwijfeld aan. Ik vul in dat ze afweegt wat ze moet gaan zeggen, na jaren behandeling kent ze me inmiddels goed genoeg om te weten wat er ongeveer gaat komen. Ze antwoord aarzelend: medisch gezien is er zeker nog kans dat er een follikel gaat groeien, menselijk gezien adviseer ik om te stoppen. Zonder na te denken en resoluut antwoord ik dat we doorgaan. Dit is de laatste sessie voor een break van een aantal maanden, ik ga dit laatste stuk volbrengen.

Terug in de auto breek ik. Niet om het uitblijven van het resultaat. Niet omdat mij de komende tijd nog meer pijn staat te wachten en waarschijnlijk nieuwe teleurstellingen. Maar om de vriend van mijn tante die wat beperkt is, maar wel fulltime werkt. Die vriend heeft geen eten. En nu heeft mijn tante, die het ook niet breed heeft, een pakket van mijn moeder gekregen met voedsel. Daarin zat ook lasagne. Toen mijn moeder vroeg of het gelukt was met de lasagne in de oven zei mijn tante: “ik heb het weggegeven aan mijn vriend, want die had niets te eten’. Ik ken die hele vriend niet. En mijn tante maar zijdelings. Mijn gevoelige hart zal altijd geraakt blijven door dit soort zaken, maar mijn hormonen maken het randje nog wat scherper. Ik huilde van verdriet. Om mensen die geen eten hebben. Om mensen die de weg niet kunnen vinden. Die man heeft wel recht op voedselbank, maar dat kan alleen op donderdagmiddag en door hemzelf met DigiD worden opgehaald. En deze meneer doet zijn best door hard te werken. Hij weet dus niet hoe hij het moet regelen, dat ophalen van zijn pakket. Er zullen vast nog meer vangnetten en allerlei oplossingen voor dit probleem zijn. Maar hij vindt ze niet. En zij ook niet. En ik kan de wereld niet redden. Maar ik jank mijn ogen uit de kop om mensen die in de kou zitten of geen eten hebben. Gisteren heb ik van ellende een heel pak speculaasjes opgegeten. Gedachteloos uit de kast getrokken. Die dag ervoor mopperde ik omdat we niets in huis hadden. Niets waar ik zin in had. Want ik had kwark, appels, kiwi’s, bananen, crackers, kaas, spaghetti, soep, een vriezer vol vlees en maaltijden, broodbeleg, brood, bami, havermout, meel, eieren, blikken met groente (yuk!), chips en borrelnootjes. Had ik die vijf pakken spaghetti al genoemd? Ik ben de ontbijtkoek, de penne, de noedels, de 15 flessen cola, 6 flessen Icetea, de kratten met bier en de sterke drank nog vergeten. Wat een fucking goed leven heb ik.

Ik hoor de ‘ja maars’ en de ‘dat hoeft niet in Nederland’ in mijn achterhoofd. De meeste mensen die dat denken, zijn met een gouden lepel in hun mond geboren en hebben gewoon geen idee. Rijk in de portemonnee, arm in het hart. Die kopen weer een aflaat om in het reine te komen en kloppen zichzelf daarna op de borst. Ik zal niet zeggen dat ik veel beter ben; ik had denk ik een zilveren lepel in mijn mond toen ik geboren werd en heb nu een la vol gouden bestek.

Maandag mag ik me weer melden in het ziekenhuis. Ik hoop dat ik tegen die tijd niet overleden ben aan een overdosis paracetamol. En zelfs die kan ik onbezorgd kopen.

Dus, mond houden en studeren. Dit blogje heeft me toch al gauw 15 minuten studievertraging opgeleverd, waarvoor dank.

4 gedachten over “#30 Fertiliteitstraject: slechte berichten”

  1. Reageren heb ik hier nog niet eerder gedaan denk ik. Dapper zoals je doorgaat.

    Het raakte mij ook dat er mensen zijn die echt niks in huis hebben om te eten, kan me dat ook zo slecht voorstellen. Is het een financieel probleem of ook organisatorisch. Geven ze teveel uit aan waar ze op dat moment trek in hebben en duurder kan zijn en is het geld dan op. Of komen ze echt niet op het idee elke week een paar basisprodukten te kopen.
    Ik liep net te schelden dat er wel 4 flessen witte port in voorraad zijn, maar ik wilde een rode,

    1. Ik denk dat het elk van de mogelijkheden kan zijn, een combinatie ervan of gewoon pure pech in het leven. Mensen die niet ‘op het idee komen’ kunnen daar misschien ook niet altijd iets aan doen (denk aan een mentaal probleem, een ziekte of gewoon mindere intelligentie). In dit geval ken ik niet de volledige achtergrond.

      Geniet van je glaasje witte port vanavond :):)

  2. Lieve mevrouw FF,
    Wat een doorzetter ben je! Ik wens je heel veel sterkte. En dat geraakt worden door al die mensen, die het niet redden in deze maatschappij: dat herken ik. Het is me begonnen te gaan raken toen ik 37 jaar geleden moeder werd, en ik kan alleen maar zeggen dat het steeds erger wordt, naarmate ik ouder word.

Reacties zijn gesloten.