Allereerst wil ik iedereen bedanken voor zowel de reacties op mijn bericht dat ik niet zwanger ben als op mijn laatste bericht. Ik voel(de) me echt heel erg gesteund. Het lukt me nog steeds niet goed om face-to-face te praten over wat ik voel en doormaak. Er is nog steeds maar een select gezelschap dat het weet. Zelfs met hen kan ik niet praten. Zo’n contrast met ons eerste traject, waarin ik een hele grote behoefte voelde om erover te praten.
Ik ben niet op zo’n gitzwarte plek als toen ik mijn laatste bericht schreef, toch gaat het nog steeds niet goed met me. De hoofdpijn blijft op de voorgrond aanwezig en ik voel me neerslachtig en depressief. Gelukkig neemt dat gevoel elke dag een klein beetje af; mijn lichaam went weer aan wat er doorheen raast.
Aanstaande maandag heb ik weer een echo. De eerste deze cyclus en het is altijd afwachten of er activiteit is of niet. Ik ben er niet gespannen of zenuwachtig voor. Als er één zekerheid is, is dat er niets zeker is.
De laatste dagen waren overleven. Letterlijk. Alledaagse handelingen zoals mijn bed uitkomen, eten of een klein stukje wandelen voelden als een marathon. Gelukkig moest ik er gisteren verplicht op uit omdat ik een studiemarathon had met J. Ik ben inmiddels in staat om een baan te nemen waarbij ik nooit meer hoef na te denken en zwaar onderbetaald wordt. Het schijnt een vaker voorkomend fenomeen te zijn aan het ’einde’ van je studie. Het einde is over een half jaar, maar ik moet nog een hele scriptie schrijven én mijn LIO doen. Oh en ook nog vijf opdrachten inleveren voor ik überhaupt aan mijn LIO mag beginnen op 1 februari.
Probeer niet te vergeten dat er ergens in mijn memoires geschreven moet worden dat ze graag uitstelde tot het laatst en dat het toch altijd goed kwam? Dat opruimen, schoonmaken en georganiseerd zijn zonde van je tijd is, omdat je die beter door kunt brengen met je geliefden of in elk geval met zaken waarvan je geniet.
Hierbij nog even een fotootje van het medicijnafval dat ik aan het uitzoeken was. Saar was haar garage aan het opruimen, terwijl ik mijn leven bij elkaar raapte. Een binaire oppositie op dit stilleven. Een kinderleven gecombineerd met kinderloosheid.
