#26 Fertiliteitstraject: verscheurd

Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Gitzwart is het om me heen. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Midden in de nacht word ik wakker met een hoofd dat bijna uit elkaar spat. Als ik probeer op te staan om iets te zoeken om in te nemen moet ik overgeven. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Ik val twee keer bijna van de trap omdat ik gedesoriënteerd ben. Nadat ik iets ingenomen heb weet ik mijn bed toch weer te bereiken. Het enige dat ik kan doen is liggen met mijn ogen dicht en bidden dat de pijn wat afneemt. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Het lukt niet meer. Ik tel de minuten af tot ik weer iets in kan nemen. Bonk. Bonk. Bonk Bonk.

Saar wordt wakker. Gek genoeg voel ik me niet blij bij het zien van haar snoet. Samen gaan we naar beneden en ik neem weer wat in. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Ik zet haar achter een filmpje zodat ik mijn ogen nog even dicht kan houden. Wat een moeder. Mijn hoofd doet teveel zeer om na te kunnen denken. Ik voel me neerslachtig en ik kan letterlijk mijn hoofd niet overeind houden. Als manlief wakker is en met mijn injectie aankomt valt alles op z’n plek. De verterende hoofdpijn, de enorme depressieve gevoelens. De medicatie en hormonen gieren door mijn lichaam. Ik word van binnenuit opgegeten. Opnieuw ben ik mezelf kwijt. De dag is loodzwaar en nog maar halverwege.

Saar vraagt of ik mee ga naar de speeltuin. Ik schud mijn hoofd. Ik zie haar ogen, teleurgesteld. Mama, alsjeblief mee? Zachtjes zeg ik nee. Als ze in de verte verdwijnt met haar vader voelt het alsof ik niet eens meer het recht heb om moeder te worden van een tweede kindje. Saar zoekt me op zodra ik thuis kom. Ik lig op mijn dekbed. Het voelt zelfs te zwaar om onder het dekbed te gaan liggen. Want dan moet je het optillen. Komt mama uit? Ze doet er alles aan om me op te beuren en komt een boekje bij me lezen. Per ongeluk gooit ze de punt van het boek in mijn oog en ik kan alleen maar jammeren. Saar voelt zich schuldig en zegt vijf keer sorry. Jezus. Raap jezelf bij elkaar, verman jezelf.

Als Saar naar bed gaat, dan zoek ik ook mijn bed op. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Ik besluit even van me af te schrijven. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Tranen stromen over mijn wangen. Ik weet niet hoe ik het einde van de dag moet halen. Ademhaling voor ademhaling. Stap voor stap. Ik denk aan de blog die ik schreef vlak voor we dit traject opnieuw instapten.

Het kan zijn dat we met 500 km/h het ravijn instorten.

Ik denk dat ik vandaag uit de bocht vlieg en het ravijn in stort. Het is de laatste poging voorlopig. Vier van de zes behandelingen die ik kan krijgen zullen er na deze ronde opzitten. Als ik deze dag tenminste overleef. Met een noodgang ontspoor ik. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Mijn hulpgeroep wordt overstemd door het geraas van een trein die over het spoort dendert. Ik kan de (nood)rem niet vinden. Het hagelt en stormt en ik zie geen hand voor ogen… Ik voel dat ik val en ik denk dat het te laat is. Te laat om mezelf nog te kunnen redden.