#20 Fertiliteitstraject: verrassing

Vandaag voor de verandering maar weer terug naar het ziekenhuis. Hoe zou het er mee zijn? Ik had een druk verjaardagsweekend en had weinig tijd om stil te staan bij waar we mee bezig zijn. Onderweg laat ik het allemaal maar even bezinken. Wat had ik fijne dagen. Warme reacties, fijne mensen om me heen, prachtige persoonlijke cadeaus. Ik voel me gezegend.

Mijn lievelingsdokter is er. Als zij mijn echo’s doet is alles sowieso een stukje minder erg. Als eerste krijg ik prachtige complimenten over mijn baarmoeder. Wie heeft dat nou? Dat iemand tegen je zegt: wat ziet je baarmoeder er ontzettend mooi uit. Een prachtig dik slijmvlies. Zo zie ik ze niet vaak. Ik weet zeker dat weinig mensen zulke bemoedigende woorden krijgen over hun baarmoeder, dus met trots steek ik ze in mijn zak. Als eerste is mijn rechter eierstok aan de beurt. Er knettert een prachtige follikel van het scherm af. Wowzers. Het geeft nog net geen licht in het donkere kamertje. De follikel is 19mm en zo goed als rijp. De dokter wil haar echo alweer naar de linkereierstok bewegen als ik ineens hoor “oh, huh”. Nou ik zal je zeggen, dat hoor ik mijn dokter bijna nooit zeggen. Opnieuw brengt ze de follikel in beeld. Ik zeg: ja mooi he. Dan zegt ze dat dit een andere follikel is, dat deze áchter de andere follikel verstopt is. Deze is óók 19 mm. Ze mompelt iets over dat ze zou zweren dat ze dit vak al meer dan 20 jaar doet en dat ze zou denken dat ze een beginner is. Ze heeft echt geen idee waar de tweede follikel vandaan komt. Deze is ook niet gezien tijdens de vorige vier echo’s. Terwijl de dokter nieuwe metingen doet en beide follikels in kaart brengt, hou ik mijn hart vast. Drie follikels en de hele boel wordt afgeblazen. Er was een feestje aan de gang in mijn linkereierstok. Zou één van die eicellen misschien ook doorgezet zijn? Er kan er blijkbaar zomaar ééntje uit het niets komen en met mij sta je altijd voor verrassingen. Het zou me dus niets verbazen. Maar gelukkig word ik al snel gerustgesteld. De linkereierstok is weliswaar druk, maar er is er geen eentje die een rol van betekenis speelt. Al die kleine knikkertjes zullen deze maand verloren gaan.

Als ik mijn kleren weer aan heb, is de technische kant van het verhaal weer aan de orde. Opnieuw wordt er gevraagd of we ons bewust zijn van de kans op een tweeling en of we deze ronde willen doorzetten. Ik antwoord bevestigend. Bij de verpleegkundige worden alle zaken die nodig zijn geregeld. Het tijdstip voor de inseminatie wordt vastgelegd, het lab wordt vastgelegd, er wordt een kamertje gereserveerd, er wordt een afspraak gemaakt voor het brengen en halen het gebeuren, alle papieren worden in orde gemaakt en ook de overige benodigdheden voor de inseminatie worden geregistreerd en meegegeven (dit is met serienummers die weer moeten corresponderen met de formulieren). Als ik het ziekenhuis uit loop dan bel ik de assistente van mijn man dat ze de agenda voor woensdag 2 uren moet afbellen. Ik mail mijn docent dat ik niet bij het college ben woensdag. Ik app de foto van de follikels door naar een aantal mensen die dicht bij me staan. Ik stop nu met hormoon 1 spuiten. Vanavond krijg ik hormoon 2 toegediend (yeah, mijn lievelingsinjectie *sarcasm off*) en dan begin ik vanaf morgen met hormoon 3, dat twee weken lang mijn cyclus kunstmatig in stand zal houden. Vlak na de kerst zullen we weten of we in verwachting zijn.

Terug in de auto probeer ik te peilen wat ik nu voel. Het komt het meest in de buurt van opluchting: opluchting dat het door kan gaan deze ronde doordat er wat gebeurd is en ook weer niet teveel. Misschien een vleugje angst, voor een mogelijke tweeling. Ik voel geen blijdschap (of verdriet). Mijn emoties op dit vlak zijn momenteel vrij afgestompt. Ik doe wat ik moet doen: steeds maar weer naar het ziekenhuis en steeds maar weer injecteren. Op den duur moet je je emoties afschakelen, want het is een rollercoaster van highs en lows. Ik ervaar het als heel bijzonder dat ik zo ontzettend snel van diepe en zware emoties geswitcht ben naar vrijwel emotieloos op de automatische piloot doen wat moet doen. Overigens zie ik ook nog geen reden voor blijdschap. Het is weliswaar een hele gunstige boodschap, maar het enige dat echt telt is de uitslag over iets meer dan twee weken. Je baarmoeder kan nog zo mooi zijn, je follikels fantastisch en je poes mooi geschoren, pas als ik zwanger ben is er reden voor hele voorzichtige blijdschap.