#15 Fertiliteitstraject: wachten….

Nog vier nachtjes slapen en dan kan ik een zwangerschapstest doen. Het gebrek aan klachten baart me zorgen. Al zegt het niets. Nog steeds (of weer) is er de hyperfocus op wat ik voel. Hopeloos op zoek naar een baken in de nacht. Steeds weer moet ik mezelf vertellen dat ik bij Saar geen idee had dat ik zwanger was. Niets wees erop dat het anders was dan de 17 keren daarvoor. Dus het al dan niet ontbreken van signalen zegt niets. Drie dagen na de behandeling was ik kotsmisselijk. Ik wist zeker dat het van twee bevruchte eicellen was. Een tweeling hoor. Lariekoek natuurlijk, want de innesteling zou pas een dag later (bij benadering) plaatsvinden. Ik kon nog helemaal geen klachten hebben…. Die misselijkheid kwam waarschijnlijk van de nieuwe set hormonen. Ik voel niks, noppes, nada. Ook geen hoofdpijn dus….. Dat is misschien het enige signaal waar ik op kan varen. Als ik ongesteld moet worden, breken standaard twee of drie dagen aan van fikse hoofdpijn. Uit voorzorg heb ik geen zwangerschapstesten in huis. Ik weet dat ik me in een zwak moment niet kan inhouden en ik heb mijn man moeten beloven om te wachten tot de officiële testdag. Er bestaat ook het fenomeen: verslaafd aan zwangerschapstesten. De tijd gaat gelukkig snel genoeg met alles wat er gebeurt rondom mijn stage.

Soms fantaseer ik over een baby in mijn buik. Nog een kind in ons leven. Heel even piept dan ook de gedachte op van twee mogelijke baby’s. Dat vind ik eerlijk gezegd doodeng. Al onze plannen kunnen dan de ijskast in. Ik kan mijn opleiding wel gedag zeggen en de komende jaren huismoeder worden. Tijd voor mezelf is dan iets wat alleen nog in sprookjes voorkomt. En dan heb ik het nog niet over de buik die er waarschijnlijk voor zorgt dat ik met mijn 1.56m topzwaar wordt. Alleen al die gedachte maakt me opnieuw misselijk. Want zoiets denken lijkt een beetje op het afroepen van onheil. Een soort voodoopoppetje op mezelf.

Bijna drie weken geleden donderde ik keihard van de trap af. Er zit een scheurtje in mijn stuitje. De pijnklachten zijn alleen maar toegenomen en ik heb inmiddels uitvalsverschijnselen in mijn linkerbeen. De nieuwe en verergerde klachten en nieuw lichamelijk onderzoek bracht de dokter een nieuwe differentiaaldiagnose: een mogelijk (inzakkings)fractuur aan een lumbale wervel. Er zijn wel zorgen om mijn gezondheid en de risico’s die er zijn aan het doorlopen met zo’n breuk(je) of scheur. Maar foto’s van die specifieke plekken zijn onmogelijk. Bij dit soort foto’s is het niet te vermijden dat de straal röntgen dwars door mijn baarmoeder gaat. Er is niet omheen te werken. Heel schadelijk voor eventueel jong leven in me. Heel uitgebreid zijn de risico’s afgewogen voor mij en de mogelijke zwangerschap. De dokter zei letterlijk: ik zou het mezelf niet vergeven als ik er voor kies om een foto te laten maken en de mogelijke zwangerschap daardoor afgebroken wordt. Hetzelfde geldt voor de pijnstilling die ik nu krijg. We kunnen niets extra’s doen om de pijn te verlichten om dezelfde reden. Het is niet anders. Donderdag heb ik de uitslag. Als die negatief is, moet ik gelijk door voor een foto. Mochten we een positieve uitslag hebben, dan heb ik geen idee wat we moeten doen. Maar daar gaan de dokters met elkaar dan maar weer over nadenken.

Lang verhaal, gemeente. Nog een week of drie, dan ben ik jarig. Nog steeds heb ik het déjà vu van 3 jaar geleden in mijn hoofd…. Dan hoef ik geen sint- verjaardags- en kerstcadeautje meer hoor!!!!!

1 gedachte over “#15 Fertiliteitstraject: wachten….”

  1. Hoi,

    onafhankelijk van de uitslag (vandaag he, spannend!!!), ik zou een MSK arts raadplegen voor je stuitje. Die werkt niet met operaties en foto’s maar met een beetje geluk krijgt die met een hamertje alles weer op zijn plek.

    Liefs!!

Reacties zijn gesloten.