#14 Fertiliteitstraject: de tweede behandeling

Dinsdag moest ik opnieuw terugkomen voor een controle-echo. Twee spetterende bubbeltjes op het scherm. De dokter drukte opnieuw de foto af. Dit is dokter numero 2. Mijn minst favoriete dokter. Is niet zo sympathiek. Van haar heb ik nog nooit uit eigen beweging een foto gekregen, dus dit gebaar zegde wat. Maandag waren ze rond de 16mm en dinsdag rond de 18mm. Ik kon bijna niet geloven dat het allemaal zo soepeltjes verliep. Nog een keer moest ik toestemming geven voor de behandeling. Twee eicellen. Er is een reële kans op een tweeling.

De behandeling werd ingepland voor vandaag. Helaas waren de eerste twee plekjes al bezet. Er vinden nooit twee behandelingen plaats rond hetzelfde tijdstip. Dit is een extra maatregel om fouten te voorkomen. Dus pas als de cyclus (productie van zaad, bewerking van zaad en inseminatie) van de één (of het ene stel) is afgerond, begint de volgende cyclus. Het tijdstip van de behandeling had wel als consequentie dat we de wekker moesten zetten maandagnacht voor de injectie Ovitrelle. Dit medicijn zorgt voor een eisprong 36 uur na toediening ervan. Het is echt een klote-injectie. Vijfhonderd microgram injecteren in je buik is namelijk best veel. En hoe sneller je het doet, hoe meer pijn het doet. Alleen hoe langzamer je het doet, hoe langer het duurt. Beide opties zijn niet aantrekkelijk. Zeker niet om 02.00 uur ’s nachts.

Vandaag was het dan zover. Al onze oppasmogelijkheden waren uitgeput, dus er zat niets anders op dan Saar mee te nemen. Precies rond haar middagslaapje. Garantie voor huilbuien. Eerst moest manlief naar het ziekenhuis om het hele riedeltje af te draaien. We hebben elkaar daarna thuis gezien voor een kus en het overhandigen van de autosleutels en toen ben ik met Saar in de auto gestapt. Eerst naar de andere kant van het ziekenhuis voor het ophalen voor het ophalen van de envelop, daarna naar de afdeling voor de behandeling. Ik voel me echt heel naar als ik in de wachtkamer zit en omringt wordt door mannen en vrouwen met een onvervulde kinderwens. Saar tettert er vrolijk op los en haar persoonlijkheid neemt de kleine wachtkamer volledig in beslag. Ik zit er gelaten bij, mijn ogen gericht op haar en de grond. Ik schaam me. Een secundaire onvervulde kinderwens voelt minder rechtvaardig dan een primair onvervulde kinderwens. Het duurt echt een eeuwigheid voor ik aan de beurt ben en ik vraag me af hoeveel zaadcellen er inmiddels gesneuveld zijn in de envelop. Of misschien zijn mijn eicellen wel gesneuveld. Gisteren had ik echt een kei-drukke dag met veel stress. Mijn ratio weet dat die eicellen veilig in mijn buik zitten en stress, opwinding of boosheid geen invloed hebben erop. Mijn gevoel probeert me altijd te fucken. Ik ben in bad geweest. Het water was vast zo warm dat ik ze gekookt heb. Door mijn boosheid kan het ook zijn dat ik nu twee gebakken eitjes heb. Of misschien heb ik ze door de stress laten vallen en zijn ze nu gebroken?

Dan ben ik eindelijk aan de beurt. Vijf miljoen was de opbrengt na bewerking. Een hele goede uitslag. De inseminatie had weer wat voeten in de aarde, maar verloopt uiteindelijk goed. We moeten nog even langs de apotheek voor een derde ronde medicijnen. En dan begint het grote wachten weer. Op de terugweg in de auto valt Saar in slaap. Terwijl ik in mijn spiegel naar haar kijk, vraag ik me af hoe het moet. Ik heb mijn droom LIO te pakken. Je zult zien dat ik nu net zwanger raak en alles op losse schroeven komt te staan. En dan vloek ik in mezelf. Ik heb het gejinxt. Ik weet 100% zeker dat deze ronde mislukt is, doordat ik dit gedacht heb. Oenemeloen ben je ook. Wat is er nu belangrijker? Werken en studeren of die kinderwens die niet oneindig houdbaar is? Je hebt je prioriteren weer goed op orde, mevrouw Freezefire. Chapeau.

Even rustig ademhalen. Het leven komt zoals het komt. Van sommige dingen weet je dat ze onvermijdelijk zijn. Op veel dingen heb je invloed. Op sommige dingen ook niet. Dit is niet meer in mijn handen. Als ik nog een keer in de spiegel kijk, lacht het geluk me toe. Ze lacht in haar slaap.

4 gedachten over “#14 Fertiliteitstraject: de tweede behandeling”

  1. Zo is het altijd hé, afwegen van de volgorde van belangrijkheid, maar je hebt voor jezelf al e.e.a. van het juiste kader voorzien. Super spannend zeg !!!

    1. Ja, en zo vliegt je leven voorbij. Steeds opnieuw overwegen wat er belangrijk genoeg is om nu aandacht aan te besteden. Over een week of twee ben je op de hoogte van het eindresultaat.

  2. Een secundair onvervulde kinderwens……… juist omdat jullie Saar al hebben weten jullie waarom het zo geweldig is en is de wems allicht nog wel intenser. Je hoeft je daar echt niet voor te schamen o..i.d.!

    1. De beleving van de wens is inderdaad heel anders. Maar ik voel ook zo het verdriet van hen die een lege buik/leeg hart hebben. Mijn hart is al gevuld. Je kunt het eigenlijk niet met elkaar vergelijken, maar je doet het dan toch.

Reacties zijn gesloten.