#13 Fertiliteitstraject: double trouble

Binnen een aantal seconden heb ik de situatie in de wachtkamer in me opgenomen. Een stel, dat er vrij ontspannen bij zit. Twee andere vrouwen. Zouden ze voor of na mij zijn? Ik kwam wat laat aan, dus waarschijnlijk lopen de artsen uit. Tien minuten na mijn tijd hoor ik mijn dokter praten. Ik hoef niet op te kijken van mijn boekje om te merken dat de vrouw die uit het kamertje komt intens verdrietig is. Ik voel het tot in mijn tenen, nog voor ik haar gezien heb. Als ik voorzichtig mijn ogen op haar richt, dan kijk in het gezicht van een heel jong meisje. Opgezwollen ogen. Glinsterende vuurrode wangen. Snikkend haalt ze adem. Welke boodschap heeft zij gekregen? Mijn mond vormt een zachte glimlach en ik knik naar haar. Wat kun je anders doen ja? Onbekenden met gedeeld verdriet. Hoe vaak kwam ik zo het kamertje uit? Hoe vaak heb ik andere volslagen onbekenden zo gezien?

Als ik dan aan de beurt ben (ná nog iemand anders) praten we over de bijwerkingen die ik gehad heb. Het waren tien zware dagen. Er is weinig aan te veranderen. Andere medicatie (met minder bijwerkingen) doen niets bij me. Dan vraagt de dokter: “En, wat gaan we zien op de echo? Wat heb je gevoeld in je buik?”. Dat vind ik eigenlijk de domste vraag die ik ooit gehoord heb. Hoe moet ik weten wat we gaan zien? Als ik het wist was zo’n echo niet nodig slimbo. Ik heb al tientallen keren aangegeven dat ik niets voel in mijn buik. Ik heb hoofdpijn, stemmingswisselingen en moordneigingen. Maar mijn buik is gewoon mijn buik. Er is nog nooit één aanwijzing geweest tijdens de eerste fase waardoor ik kan zeggen: oh, er rijpen follikels. Of: deze keer niet. Toch ben ik te laf om de discussie aan te gaan over dit punt. Ik zeg maar gewoon: ja, ik voel niets. Zoals altijd.

Ik krijg opmerkingen over mijn verschillende sokken. Omdat ik uit moet leggen waarom ik nu precies twee verschillende sokken draag, verslapt mijn aandacht op het scherm. De ene eileider is leeg, ik zie het maar ik registreer het niet. Ik praat namelijk over mijn sokken die je overal in huis terug vindt. Pas als de dokter al drie metingen heeft gedaan in mijn andere eileider heb ik in de gaten waar ik naar kijk. Niet één, maar twéé prachtige bijna rijpe follikels. Holy Shit. Ze gaan ook echt gelijk op. Geen dominante follikel, maar twee eicellen die gebroederlijk tegen elkaar aan liggen. Dubbele kansen. Er is was één keer eerder precies zo’n situatie: twee grote rijpe follikels. Toen was het zaad niet goed. Die dubbele kans werd dus niet verzilverd. Eenmaal terug aan de tafel van de arts stelt ze de vraag of we deze cyclus willen doorzetten. Ze wijst me op de risico’s van een meerlingzwangerschap. Ja, ze zijn niet gek op een eventuele meerling. Het brengt veel mogelijke complicaties met zich mee voor moeder én kindjes. Ik moet expliciet toestemming geven om door te gaan met de behandeling. Daar hoef ik niet voor te overleggen met mijn man: deze dubbele kans grijpen we met beide handen aan.

Licht euforisch verlaat ik het ziekenhuis. Mijn agenda voor deze week is helemaal overhoop gegooid. Morgen moet ik stagelopen, maar er is nóg een echo nodig om de precieze behandeldag te bepalen. Dus ik moet iets regelen met mijn stageplek. De behandeling wordt donderdag, vrijdag of zaterdag. Elk van die dagen brengt problemen met zich mee. Mijn man heeft donderdag dienst en we zouden een weekend weg. De week staat dus op losse schroeven. Ook daar leer je mee om gaan. Wat een opluchting dat het (ook deze keer) weer vrij snel verloopt. Dat er iets gebeurt. Maar ik heb ook een gezonde dosis scepsis. Hoe vaak ben ik niet bij een tweede (of derde, vierde, vijfde of zesde) echo geweest die alles weer op z’n kop zette? Morgen weten we of deze eicellen nog verder gegroeid zijn.

Leuk feitje: Saar haar behandeling heeft plaatsgevonden in november 2019. We zijn nu dus drie jaar later. Van Saar als follikel heb ik nog een foto. En ook van deze twee follikels heb ik een afdruk meekregen. Ze hangen op de koelkast. Zodat ik wéét waar ik het voor doe als ik me kut voel.